Arı Kovanı #wattys2023

49.bölüm

"Yardım et selma kurtar beni bu cehennemden."

Zihnimde dönüp duran cümleler bütün mantık kırıntılarımı yerle bir ediyordu.

"O yaşıyor, o yaşıyor!"

"Leyla sakin olur musun?"

"Ona gitmem gerekiyor lütfen yardım et."

"Hiçbir şey anlayamıyorum söylediklerinden."

"Bana senden başka kimse yardım edemez Allah aşkına yardım et."

"Kim yaşıyor Leyla neden bahsediyorsun sen?"

Hızlı hızlı içime çektiğim her nefes ciğerlerimi alev alev yakıyordu. Yanıyordum!

Dilim dudaklarıma çarpıyor birbirine kenetlenmişcesine ses çıkaran dişlerim denge sorunu yaşamama sebep oluyordu, konuşamıyordum.

Sakinleşmem gerekiyordu. Kalbim göğüs kafesimi deliyordu. Güçlükle toparlayabildigim aciz kelimeler nihayet vücut buluyordu.

"Barlas yaşıyor."

"Ne!"

"Ona gitmem gerekiyor yardım et bana."

"Leyla neler söylüyorsun sen?"

"Yalvarıyorum yardım et, bu cehennemden ancak sen yardım edersen çıkabilirim ancak sen yardım edecek olursan kavuşabilirim ona Allah aşkına bana yardım et."

Dudaklarıma ölümsüz son mührünü koyan adamı odada bırakmış ve selmanın kapıdaki korumaları uzaklaştırması için ona yalvarmaya gelmiştim.

Eğer Selma hemşire bir bahaneyle korumaları kısa bir anlığına kapıdan uzaklaştırmayı başarabilirse ben de sevdiğim adamla kaçmayı başarabilirdim.

Ela gözleri göz çukurlarının içerisinde telaşla kıvranan Selma biraz önce barlası bıraktığım odaya girmişti.

O da tıpkı benim gibi korkuyordu. Selma odaya girdiğinde biraz önce varlığımı hiç bırakmayacakmış gibi göğsüne saran adam yok olmuş onun yerine daha önce yüzünü bile görmediğim bir adam gelmişti.

"Leyla hanım iyi misiniz neden apar topar odadan çıktığınızı anlayamadım bir sorun mu var?"

Kesinlikle çok büyük bir sorun vardı. Barlas onu bıraktığım yerde değildi. Barlası bıraktığım odada bir yabancı vardı.

"Siz kimsiniz Barlas nerede?"

"Barlas kim Leyla hanım kimden bahsediyorsunuz?"

Allah'ım delirmek üzereydim. Barlas neredeydi. Bu adam kimdi? Akmasına engel olamadığım yaşlarım yanaklarımdan süzülüyor boğazımı yakan sesim yalvaran ve isyan eden bir tonda çıkıyordu.

Telaş içerisindeydim, hastane odasında biraz önce sarılıp kokusunu doyasıya içime çektiğim adamı arıyordum.

Küçücük odanın içerisinde bakmadığım yer kalmamıştı. Yatağın altına bile bakmıştım.

Çıldırmamak elde değildi. Barlas hiçbir yerde yoktu. İki dakika önce bıraktığım adam saniyeler içerisinde nereye kaybolmuştu. Olanları bir türlü aklım almıyordu.

"Barlas nerdesin?"

Tıpkı benim gibi gözlerinden yaşlar akan Selma büyük ihtimalle delirdiğimi düşünüyordu. 

"Leyla lütfen sakin ol gördün işte bakmadığın yer kalmadı  burada doktor beyin dışında hiç kimse yok hadi lütfen daha fazla korkutma beni  eve gidelim."