the badboy helps me ( Deel 1 En 2)

hoofdstuk 54

Pov Lars

misschien is het verstandig als we wachten met naar binnen gaan totdat de politie hier is. Je weet niet waar haar vader tot in staat is.' zegt Max. ik zucht en schud met mijn hoofd. 'straks is het te laat en verkracht hij haar, dat kan ik niet laten gebeuren.' Max knikt. 'oke, wij gaan samen naar binnen en hun wachten hier op de politie. Zeg wel dat ze snel moeten komen..' zeg ik tegen Steve. Hij knikt en dat is het teken dat we naar binnen kunnen gaan. Alleen we weten nog niet hoe.

Pov Sanne

als hij naar me toe loopt schreeuw ik zo hard ik kan in de hoop dat iemand me hoort, maar ik weet zeker dat niemand het kan horen. We zitten niet echt dichtbij de bewoonde wereld.

Hij komt nog dichter naar me toe en duwt me op het bed neer. Ik probeer hem weg te duwen, maar ik heb te weinig kracht. Ik heb honger, want ik krijg niet zo veel te eten en anders durf ik het niet te eten, en ik slaap niet tot weinig. Hij trekt mijn shirt uit en ik sla hem in zijn gezicht. Hij kijkt me boos aan en gaat gewoon verder nadat hij mij op mijn wang sloeg. Hij trekt mijn broek uit en daarna zijn broek. ' nee, laat me los.' ik begin nog meer tegen te stribbelen maar het heeft allemaal geen nut. Dit is het moment waarop hij heeft gewacht, en ik bang voor was. Hoe kan mijn eigen vader me verkrachten. Ik ben zijn bloedeigen dochter en hij doet dit. Ik wil hem niet eens meer mijn vader noemen.

Ik schreeuw het uit van de pijn terwijl hij maar door blijft gaan. 'stop alsjeblieft.' blijf ik maar door jammeren, maar niets lijkt te helpen. Al snel gaat hij van me af en kleed zichzelf aan. Hij loopt de kamer uit zonder iets te zeggen. Ik sta zachtjes op en loop naar mijn shirt en ondergoed, ik kan mijn broek niet vinden, en doe alles weer aan. Ik voel me vies. Ik wil douchen en alles vergeten. Hij heeft me net verkracht en dit keer was er niemand die mij kon helpen.

Ik zak door mijn knieën en ga tegen de muur zitten met mijn knieën opgetrokken en mijn hoofd daarop rustend. De tranen stromen langzaam over mijn wangen en ik doe niet eens moeite om ze te stoppen.

Ik ga weer op het bed zitten en trek de deken over me heen. Ik ga liggen en kijk naar de muur toe. Ik hoor voetstappen de trap op lopen, maar het zijn niet de voetstappen van 1 persoon. Het lijken wel meerdere personen te zijn. Ik trek de dekens verder omhoog en als de deur open gaat schrik ik van wat ik zie.