İnsanlar DM kutumu dolduruyor, sırlarını anlatarak rahatlıyorlar. Çünkü ben hiç kimseyim.
İnstagram'daki anonim hesaplardan sadece biriyim ama insanların işine gelirim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bazı zamanlar Anıl ortadan kaybolurdu. Birkaç gün sesi çıkmazdı, Helin de böyle günlerde sessizliğe bürünürdü. Bir gün, Anıl yine yokken Helin'in yanına gitmiştim. İlk kez yalnız kalıyorduk. Bir kız arkadaşın yokluğunu çekmiyordum. Başımda Ceren adlı tatlı bir bela vardı zaten ama Helin benden bile yalnızdı. Tüm dünyası Anıl'dı sanki ve ben de... ona başka pencereler açmak istemiştim.
Dedikodu, makyaj, moda ve bolca dertleşme içeren bir dostluk paketi sunacaktım ona.
"Pişt." demiştim. "Biraz konuşmak ister misin?" Ah, burada şunu hatırlatayım. Sosyal ilişkiler konusunda hala tam anlamıyla bir morondum ve sohbete bodoslama dalardım.
Helin irkilmişti. "Ben... Konuşmak... İkimiz mi?"
"Kelimeleri yeni öğreniyormuş gibi davranma." Gülümsemiştim. Sıcacık bir tebessümdü bu ve Helin de gevşemişti.
"Düşünüyordum."
"Neyi?" diyerek sorgulamıştım.
"Her şeyi. Kendimi, zevklerimi... Anıl'ı." Bunu söylerken omuzlarını yukarı kaldırmıştı. Boynu içeri kaçıktı. Zaten minikti, böyle yapınca iyice küçülmüştü sanki.
"Anıl iyi biri. Seni hep koruyor kolluyor."
"Evet biraz fazla korumacı ama bilmiyorum... Kızlar onu hemen seviyor, ben..."
"Onu kıskanıyorsun öyle değil mi?" Kaşlarım merakla oynaşıyor.
Helin yüzünü ekşitiyor. Yüzü hafiften kızarıyor. "Sanki onu tatmin edemiyormuş gibi hissediyorum. O mükemmel biri, güven veriyor, iletişimi harika ama ben..."
"Sen de mükemmelsin." diyerek bu fikrine karşı çıkıyorum. Hatta biraz sert bir tavra bürünüyorum. Hiçbir kız sevgilisinin karşısında kendisini yetersiz hissetmemeli. Birey olarak çok değerliyiz ve kendimizi sevmek en öncelikli işimiz olmalı. İnsan kendisini severse başka sevgiler uğruna ömrünü harcamaz.
Gerçi ben bunu biraz geç öğrendim. O zamanlar böyle düşünsem de uygulamada çuvallıyordum. Çünkü sevgi için her şeyi yapardım.
Helin cılız bir ses tonuyla "Teşekkür ederim." diyor ve bir anda derin nefes alarak hızlıca konuşuyor. "Anıl beni terk etmez öyle değil mi?"
"Bunu da nereden çıkardın?" Ben ikisini hep mükemmel çift olarak görmüştüm ama işin aslı öyle değilmiş anlaşılan.
"Ona ayak uyduramıyorum. O eğlenecek bir şeyler daima bulur ama bazen... Ben yaptığımız şeyden o kadar sıkılıyorum ki. Anıl'ı üzmek de istemiyorum. Mutluymuş gibi rol yapıyorum. Bu beni yalancı biri mi yapar?"
Sessiz kalıyorum. Yorum yapmanın riskli olduğu bir konu bu. Helin'i doldurmak istemiyorum.
