Sır Sepeti

Toprak

Mini çaplı doğum günü partisinden erken ayrılıyorum. Gidişim Helin'in umurunda değil, içtiği kadehler sonrası oldukça sarhoş görünüyor. Kolları Anıl'ın boynuna dolalı, yapışkan bir ahtapota benziyor. Gece boyunca Anıl'ın kulağına bir şeyler fısıldadı, çoğunlukla kıkırdadı ama bazı anlarda ciddileştiği ise gözümden kaçmadı.

Acaba neler konuştular diye düşünüyorum kalkmadan hemen önce. O kadar çok şeyi, o kadar fazla düşünüyorum ki ense köküme doğru keskin bir ağrı saplanıyor. Midem de bulanıyor üstelik. İlan edilen evlilik kararından sonra Anıl bana hiç bakmadı, bu duruma itiraz etmedi, ya hu tek bir kelime bile çıkmadı ağzından. Helin'in kaybetme korkusunu dillendirip sonra da suskunlaşması kafamı oldukça karıştırıyor.

Üstelik Sarp'ın gözleri hep üstümde. Benimle konuşacağı anı bekliyor belli. Bu hazzı yani dinlenme hazzını ona yaşatmak istemesem de her bir hücrem Sarp'ın açıklamasını duymak için çıldırıyor. Onu affetmek isteyen bir yanım var, bunu inkar edemem ama diğer yanımsa hayal kırıklığı içinde. Anıl'ın tüm engellere rağmen beni seviyor olma düşüncesi kendimi tekrar değerli hissettirmişti bana. Günebakan çiçekleri gibi ilgi gördüğüm insanları güneşim haline getirip onlara yöneliyorum.

Ama sonuçta hep bir çöp haline geliyorum, bir posa. İşim bitince bir kenara bırakılıyorum ve bunun hiçbir zaman elle tutulur bir sebebi olmuyor. Ailem, Sarp, şimdiyse Anıl... Aslında kardeşim bile yurtdışına giderek beni terk etmiş oluyor. Peki sebep ne? Bunu bilmiyorum ve bilinmezlik beni yıpratıyor.

Ya bir gün gelir de kendimi sevmezsem? Bu düşünce zamanla en büyük korkum haline geliyor. Nefes alamaz gibi olduğumdaysa çantamı alarak yavaşça süzülüyorum dışarıya. Tuvalete gittiğimi belirttiğim için kimse peşimden gelmez. Buna güveniyorum, çünkü yalnız kalmalıyım.

Dışarıda ıslak toprak kokusu var, bir grup insanın konuşmaları uğultu halinde kulağıma ulaşıyor. Gökyüzü açık, yağmur çiselemiş ve her şey durulmuş. Kokuyu içime çekiyorum, beni rahatlatan da tam olarak bu oluyor.

"Yağmuru seviyorum." Sarp'ın sesi bu, irkiliyorum. "Seni bana getiren oydu çünkü." Hemen yanımda duruyor, elleri cebinde. Saçını dağıtmış, haylaz çocuklara benziyor.

Sessizliğimi koruyorum ama kalbimi yakıcı bir his ele geçiriyor. O kadar yaralı hissediyorum ki kendimi, Sarp'a sığınmak çok kolay geliyor.

"O gün neden öyle davrandığımı sormayacak mısın bana?"

Başımı iki yana sallıyorum. "Önemli değil ki, nedeninden bana ne. Beni ilgilendiren tek şey senin tavrın. O da çok yaralayıcıydı Sarp."

"Mecburdum." Sesi o kadar kısık ki tam olarak bunu mu dedi kestiremiyorum.

"Gerçekten de aylar sonra mı konuşuyorsun benimle?" diye hınçla soruyorum. Öfkem yükseliyor.

"Ben... Çok yeni. Yani... Aslında buna mecbur olmadığımı fark ettim, senden ayrı kalmak zorunda değilim." Sarp önümde çırpınıyor. "Açıklayamıyorum Beril. Ailem... Kötü zamanlardan geçti, hala da geçiyor. O gün, o gece bir nevi tehdit edildim ve sana da zarar gelmemesi için senden uzak durmalıydım."

"Senaryo yazarı olsana sen, güzel uyduruyorsun."

"Ciddiyim." Sarp samimi görünüyor, üstelik... Düşündüğüm zaman o gece, ailesinin olduğu fotoğrafa uzunca süre baktığını hatırlıyorum. Söyledikleri doğru olabilir mi? Peki ben bu denklemin neresindeyim? Tehdit, aile ve terk ediliş... Hiçbiri mantıklı gelmiyor.

Sarp'a inanmak isteyen tarafım ağır basıyor ama henüz erken diye durduruyorum kendimi. Böylece çantamı omzumda sabitleyerek gecenin karanlığına doğru ilerliyorum. Yürümek iyi geliyor ve Sarp da beni yalnız bırakması gerektiğini hissediyor olmalı ki peşimde değil.

Yalnız olmanın tadı ilk kez o gün güzel geliyor. Topraksı bir tadı var, yağmurla beslenmiş. Toprak güven demek diyorum içimden, belki bir gün topraksı bu yalnızlığın içinde aile ağacım köklenecek ve ben... Beril Dönmez, yalnızlığımla çoğalacağım.