İnsanlar DM kutumu dolduruyor, sırlarını anlatarak rahatlıyorlar. Çünkü ben hiç kimseyim.
İnstagram'daki anonim hesaplardan sadece biriyim ama insanların işine gelirim.
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
Eve girdiğimde ilk işim bitki çayı demlemek oluyor. Sakinleşmeliyim. Olayları aştığımı düşünüyordum ama bu denli yoğun şeyler hissetmem... normal değil. Görünen o ki yaşananları geride bırakamamışım.
Mutfağa girip uzun cam kavanozlardan kış çayı içereni elime alıyorum. Su çoktan kaynadı ve bitki karışımını koyduğum bardağa suyu aktarıyorum. Şeffaf doku yavaşça kırmızıya bürünüyor, yükselen duman hoş bir koku taşıyor burnuma. Tadına bakıyorum, hafif ekşimsi. En sevdiğimden. Sakinleştiğimi hissediyorum.
Helin, Anıl ve Sarp... Umut da bu denklemin içinde. Aynı gün içerisinde bunlardan üçünü görmem tesadüf mü? Hayatın garip oyunlarından biri işte.
Sonra duraksıyorum. Geçmişime takılı kaldığım süreç içerisinde @sepetkatili aklıma bile gelmedi. Hatta ondan tek bir mesaj bile almadım. Hayatımı karıştırıyor gibi görünse de analizleri sayesinde düşüncelerim daha berrak bir hal alıyor. Şu an bana mesaj atmasını ve içimdeki karmaşayı çözmesini isterdim.
Böylece ben ona yazıyorum.
sırsepeti: Geçmişimden bazı şeyler öğrenmek ister misin?
Görüldü atıyor ama cevap bile vermiyor. Bu beni biraz daha düşündürüyor. Neden yazmadı? Neden uzak duruyor? Aklından neler geçiyor? O kim? Amacı ne? Bunları düşünmek git gide boğucu bir hal almaya başlıyor.
Derken Umut nihayet cesaretini toplamış olacak ki sırrını bana atıyor.
Kafamı dağıtacak şey işte orada. Ben de bu can simidine sıkıca sarılıyorum ve gönderimi hazırlamaya başlıyorum.
Sonra durup düşünüyorum. Bu sırrı gerçekten de sayfam ve kendi isteğim için mi paylaşıyorum yoksa sessizliğe gömülen @sepetkatili'nden ufacık da olsa bir reaksiyon mu almak istiyorum?
