İnsanlar DM kutumu dolduruyor, sırlarını anlatarak rahatlıyorlar. Çünkü ben hiç kimseyim.
İnstagram'daki anonim hesaplardan sadece biriyim ama insanların işine gelirim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Onda ilgimi ilk çeken şey evindeki fotoğraflar olmuştu.
Sıcacık gülüşleri olan kalabalık bir ailesi vardı. Sarp yazın kızaran kışın solan beyaz bir tene sahipti. Kumrala kaçan sarı renk saçı vardı ve yaz geldiğinde teller iyice sararırdı. Ailesinin diğer üyeleri ise esmer ve sarışınlık arasında gidip gelmişti. Annesi balık etliydi ve üç çocuğunu da her bir fotoğrafta ahtapot misali sarıp sarmalamıştı. Babaları tam da babaydı. Güçlü, kuvvetli, daha doğrusu heybetli görünen dağ gibi bir adamdı. Fotoğraflarda biraz arkada durmuştu hep ama gölgesi bariz bir şekilde ailesinin üzerine düşmüştü.
Tatlı ve düşündürücü bir tesadüftü bu. İmrenmiştim bu karelere ve galiba onların içine dahil olmak istemiştim.
Kediyi kurutup karnını doyurduktan sonra o mışıl mışıl uyurken Sarp bana kahve yapmıştı. İçine süt eklemişti, yumuşak seveceğimi düşünmüştü.
Gülümsemiştim. Uzun zamandır ilk kez biri beni düşünerek ben söylemeden, benim için bir şey hazırlamıştı. O kahvenin tadını asla unutmam ki zaten aynı lezzeti bir daha hiç yakalayamadım.
Bana kaybettiği kedisinden bahsetmişti. Bu yüzden sokaktaki hiçbir kediye duyarsız kalamıyor ama bir yandan da korkuyordu. Çünkü sevdiği ve bağ kurduğu bir canlının kaybı insan için çok zordu. Yine aynı zorluğu yaşamak istemezken Sarp'ın insani yanı her seferinde baskın çıkıyordu. Bana bunları anlatmıştı; korkularını ve zaaflarını. Kolunu kanepenin sırt kısmına başını da avuç içine dayamıştı. Kesintisiz bir şekilde bana bakıyordu. Yağmurdan sonra ısındığı için yüzü kızarmıştı, yeşil gözleri ise yosunlar misali kopkoyuydu. Yanaklarındaki çilleri saydığımı hatırlıyorum. On dokuz taneydi. Her birini tek tek öpmek istemiştim. Neydi beni bu denli coşturan, ona kaptıran hala tam anlamıyla çözemiyorum.
Ama bazen doğru insanı ya da daha doğrusu ruhunuzun frekansını yakalayan o kişiyi bulduğunuzu hissedersiniz ya benim için bu kişi Sarp'tı.
Onunla o gün kahve içip doyasıya konuştuğumda kalbimin üzerinde bir gökkuşağı açmıştı. Bana hissettirdiği her şey farklı bir rengi temsil ediyordu. Beni renklere boğmuştu ve sonra Anıl'la tanıştırdı. Her şeyi griye çeviren de işte bu tanışıklık oldu.
