İnsanlar DM kutumu dolduruyor, sırlarını anlatarak rahatlıyorlar. Çünkü ben hiç kimseyim.
İnstagram'daki anonim hesaplardan sadece biriyim ama insanların işine gelirim.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Anıl kumraldı. Solgun bir cilt tonu vardı ve yüzünde çilleri andıran çok sayıda güneş lekesi oluşmuştu. Saç telleri düzdü ve başının üstünde karmaşık bir çalı yumağı gibi dağılmıştı. Göz altları mor, dudakları ise dolgundu. Güldüğündeyse tüm çehresi ilgi çekici bir hal alırdı. Parlayan gözleri vardı. Şeytan tüyüne sahip dedikleri cinsten bir çocuktu. Minicik bir serçeyi andıran Helin'i kendine doğru çekmiş ve kollarını kızın omzuna dolamıştı.
Helin ise tebessüm ediyordu. O zamanlar güneşi andıran saç telleri uzundu. Daha salaş ve renkli giyiniyordu. Hasır sandaletlerini sergilemek adına bol kesim pantolonları ya da etekleri daima uzun yırtmaçlı olurdu. Belki de sergilemek istediği şey bacaklarıydı. Bilemiyorum. Çünkü Helin çok özgüvenliydi ve kendisini fazlasıyla beğeniyordu. Yine de hava atan ya da soğuk davranan biri değildi. O gece bana sıcacık gülümseyen ikinci kişiydi. İlki Anıl'dı ve onun gülüşü karşısında bakışlarımı kaçırdığımı hatırlıyorum. Sanki beni, nadir bulunan bir canlı türüymüşüm gibi incelemişti.
Baştan ayağa süzmüş ve durmadan sorular sormuştu. Sarp'la nasıl tanışmıştık, nerede oturuyordum, okuyor muydum, ne iş yapıyordum, ailem neredeydi, burcum neydi... Bu sonuncusuna güldüğümü hatırlıyorum. Erkekler ve burçlar nadiren kesişen konulardı. Bu sorudan sonra rahatlamıştım. Anıl da bizim gibi bir insandı işte, sadece fazla meraklıydı.
Umut ise bütün gece boyunca sadece bir merhaba demişti. Biriyle göz göze geldiğinde hemen bakışlarını kaçırıyordu. Eli sürekli bir meşgale buluyordu; pipet kıvırmak, peçete yolmak, dudaklarını çekiştirmek... Tedirgin insan işaretleriydi bunlar. Masada kendisini huzursuz hissediyordu, çünkü yabancı biri vardı. Yani ben.
Üçüyle ilgili ilk izlenimlerim işte bunlar olmuştu.
O günden sonra çok sık beraber takılmaya başladık. Aktiviteden aktiviteye koşuyorduk. Anıl hala beni gözlüyordu, sanki kafasında bir şeylerin hesabını yapıyordu. Beni tartıyordu. Bir gün dayanamayıp bunu Sarp'la paylaştığımda o sadece gülümsemişti. "Anıl böyle biridir. Dert etme, alışırsın." demişti.
Haklıydı da. Anıl'ın garip hareketlerine dahi alışmıştım ve hatta... onu bir koruyucu gibi görmeye başlamıştım. Nihayet, kendi ellerimle garip üyelerden oluşan bir aile oluşturmuştum. Sonra Ceren uzatmaları oynadığı okulunu bitirip yanıma dönmüştü.
Sanki tamamlanmıştım. Babam ve annem kim bilir nerede kamp kurar ve kardeşim yabancı bir ülkeye adapte olmaya çalışırken ben artık güvenli bir limandaydım.
Bir gün gelip de alabora olacağımı hiç tahmin etmemiştim.
