İnsanlar DM kutumu dolduruyor, sırlarını anlatarak rahatlıyorlar. Çünkü ben hiç kimseyim.
İnstagram'daki anonim hesaplardan sadece biriyim ama insanların işine gelirim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ve nihayet beklenen oluyor. Arkadaşım kendini açık ediyor. TT listesine giren #sepetinmaskesidüşsünmü etiketini ekleyerek sevgilisiyle olan pozunu Twitter'a yüklüyor. Artık onun ismini gizlemek zorunda değilim ve böylece rahat bir nefes alıyorum. Üzerimden büyük bir yük kalkmış gibi hissediyorum.
Yine de beklediğim, beklediğimiz tavır bu değildi. Biz derken aldatılan eşten bahsediyorum. Adı Ceren olan arkadaşım, ona yazar zannetmiştik ikimiz de ama size Ceren'den söz etmiştim öyle değil mi? Benliği, özgüveni ve yenilmezliği onun her şeyidir. Aldatılan eş, kocasının kendisini seçtiği yalanını söyleyerek Ceren'i istenmeyen kişi olarak göstermişti tüm sosyal medya kullanıcılarına.
Takdir edersiniz ki ikinci tercih hatta tercih edilmeyen kişi olmak Ceren'in bu hayattaki en büyük korkusudur. Daha doğrusu öyle algılanmak... Sonuçta adam hala onunla birlikte; yine de aldatılan eşin yalanı yüzünden kimse durumu böyle görmüyor artık.
O da kendince kimliğini ifşalayarak egosunu yeniden okşamaya çalıştı. Seçilen kadın... Bazıları hayatını sırf bu sıfat için harcıyor doğrusu.
"Şaka yapıyorsun öyle değil mi? Attığın o fotoğraf da ne öyle?" diyorum Ceren'e. On numara bir performans sergiliyorum doğrusu, şaşkınlığım doruklarda zira.
Ceren oturduğu yerde kamburunu çıkarıyor. Gizlenmek istiyor sanki. Gizli kapılar ardında, telefon ekranında; kimseyle yüzleşmiyorken ahkam kesmek kolay. Ama birinin gözlerinin içine bakarak suçunu itiraf etmek yürek ister. Ceren yutkunuyor. Bu yüzden onunla arkadaşlığım hala devam ediyor işte; yaptığı hataların büyüklüğüne rağmen, içinde utanç kırıntıları hala geziniyor. Ceren için umut var.
"Ceren..." diyorum elini tutarak. Karşımda daha da küçülüyor sanki. "Hep şüpheleniyordum ama asla konduramıyordum. Kendini iyi ve güçlü hissetmek için küçük çocukları üzmene, bir yuvayı dağıtmana gerek yok ki. Kendine bakman yeter. Güzelsin, zekisin, işinde başarılı bir mimarsın ve ailen tarafından seviliyorsun. O kadar fazla şeye sahipsin ki; asla senin olmaması gereken bir şeye neden el uzatıyorsun anlamıyorum."
"Bilmiyorum." diyor zayıf bir sesle. Telefonu çoktan kapatmış, yorumları görmek istemiyor farkındayım. Sonra devam ediyor. "Çocukken de böyle değil miydik zaten. Kuralları delmek hep eğlenceli olmuştu. Bu da öyle işte. Cazip. Tatmin edici ve engellere rağmen (çocuklar, eş, evlilik) seçilmek dünyanın en güçlü insanıymışım gibi hissettiriyor bana. Engel olamıyorum işte." Omuzlarını silkiyor. "Bunu neden yaptım aslında biliyor musun? Fotoğrafı paylaşmayı yani. O kadın tüm suçu benim üzerime yıkmaya çalışıyor ama asıl hatalı olan eşi. Benim o kadına karşı bir sorumluluğum yok ama sözde sevgilim, onunla evli ve ona sadık kalmak zorunda. İnsanların gözünde o adam masum kalırken ve yuvaları korunuyorken neden ben harcanıyorum ki."
"Ama hala sevgilisiniz, öyle dedin yani. Yuvaları korunmuş değil ki; kadın sadece insanlar öyle bilsin istiyor."
"İşte ben de bundan bahsediyorum. İnsanlar onları her şeye rağmen birbirlerine tutunmuş olarak görüyor. Beni ise suçlu ilan ediyor. Bu yüzden yaptım. Asıl suçlunun o adam olduğunu insanlar hatırlamak zorundaydı."
