İnsanlar DM kutumu dolduruyor, sırlarını anlatarak rahatlıyorlar. Çünkü ben hiç kimseyim.
İnstagram'daki anonim hesaplardan sadece biriyim ama insanların işine gelirim.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Birbirine sıkı sıkı sarılmış anne, baba ve çocuk figürünün olduğu bir biblo bu. Sıcacık bir aileyi resmediyor, bende asla olmayan bir şeyi.
Bibloyu elime alıyorum. Sanki hayallerim somutlaşıp avuçlarımın içine düşmüş gibi hissediyorum. Çok bir şey istememiştim çünkü bu hayattan. Gülümseyen ve gözü daima üzerimde olan bir anneyle şefkatli ve ilgili bir baba... Çocukluğum boyunca hayal ettiğim tek şey buydu.
Bazen erkenden uykuya çekilirdim, çünkü rüyamda onların bana sarılma ihtimali vardı ama gerçekte yoktu. Uyku bu yüzden cazipti. Bazen bilerek hasta olmaya çalışırdım, sanki o zaman onlar için kıymete binecekmişim gibi hissederdim.
Ne büyük aptallık.
Aslında kendimden ziyade kardeşim için üzülüyorum. Beni bile isteye dünyaya getirmişler. Onlar için deneme tahtası olmalıydım, çocuk sahibi olmak nasıl bir şey, bunu tatmalılardı. Bir amaç uğruna meydana gelmiştim. Ama kardeşim... O bir kaza ürünüydü. Fark ettiklerinde aldırmak için çok geç kalmışlardı. Bu yüzden ona katlandılar.
Evet, bende bir şeyler denediler ama onu hiç istemediler.
Bu yüzden belki de kardeşim benden daha şanssız bir insandır.
"Bir şey mi oldu?" diye soruyor Ceren.
"Bu." diyorum bibloyu çevirip göstererek. "Bu benim değil ve evime nereden geldi bilmiyorum."
