NEFESİNİ BIRAKMA

Bölüm 93

Eve geldiğinde kızlar şaşkın şaşkın yüzüne baktı. "Ne çabuk geri geldin evde yok muydu?"

"Yo evdeydi. Ama yalnız değildi."

"Nası değildi?"

"Basbaya işte. Hanım misafiri vardı."

"Şaka yapıyosun!"

"Hayır yapmıyorum. Hem ne olacaktı başka. Çok kötü davrandım ona."

Neslihan Umay'ın yanına oturdu. "Sonuçta sen de adamın birini koluna takıp geldin. Bir erkek olarak ona ağır gelmiştir."

"Ben de öyle diyorum ama ne bileyim üzüldüm yani. Keşke yakalamasaydım diyorum. Bilsem bile sonradan öğrensem falan mesela bu kadar üzülmezdim."

"Bundan sonra ne yapacaksın?"

"Hiç bir şey."

Elif fikirlerini söylemek istedi. "Uçkuruna sahip olamaması onun sorunu senin değil. Eğer seni bu kadar çok istiyorduysa kendine hakim olması lazımdı."

"Evet bi yandan da böyle düşünüyorum. Tamam ben belki başka bir erkekle çıkıp geldim ama o kadar ısrar etti ki bunun üzerine yapmaması gerekiyordu."

"Ah kuzum benim hiç mi mutlu olamayacaksın sen ya."

"Ben mutsuz değilim ki. Sadece düşündüğüm gibi değilmiş bu beni üzdü ama sorun değil. Yapılması gereken çok iş var kızlar. Hadi kalkın bakalım sinema gecesi. Diğer eve geçelim orda filmi perdeye yansıtır ses sistemini de sonuna kadar açarız. Mısırları sen patlatacaksın Nesli."

Kızlar Umay'ın kendini bırakmamasına şaşırmıştı. Umay gerçekten daha sağlam duruyordu. Önceden olsa yatak döşek günlerce yatar ağzına tek lokma koymazdı. Ama o iyiyse sorun yoktu.

Selma onları bekliyordu. Hemen hazırlıklara giriştiler.

Umay'ın film esnasında bir kaç kere aklına Umut'un evinde karşılaştığı sahne gelmiş olsa da bunu hemen aklından atmıştı.

Sıkıntısı şuydu. Mantıken ikiye bölünmüş olması. Bir yandan onu kendinden öyle uzaklaştırmıştı ki bunu yapmasının normal olduğunu düşünüyordu. Ama diğer yandan Umay'ın onu denemek için kendinden uzaklaştırdığı belliydi ve kendine hakim olması gerekiyordu. Bu iki düşünce öylesine şiddetle çarpışıyordu ki beyninde yine de galip taraf olmuyordu.

En sonunda kimseye ihtiyacı olmadığına karar verdi. Bu hayat onundu ve üzülerek harcamayacaktı.

Uyandığında kalkıp odasını havalandırmak için penceresini açtı. Elini yüzünü yıkamaya banyoya gitti. Makyajını yine silmeden uyumuştu. Bu yüzden önce makyajını sildi. Su geç ısınmıştı bugün biraz da onu bekledi. Dişlerini de fırçaladıktan sonra yüzünü kurulayarak odasındaki aynanın karşısına geçti. Nemlendiricisini sürerken aynadan Tolga'yı gördü. Korkarak ayağa kalkıp arkasını döndü.

"Tolga?"

"Beni özledin mi?"

"Nasıl girdin buraya?"

Tolga gülerek pencereyi işaret etti.

"Artık senin yüzünden cam açamıycak mıyım odamda ben?"

"Soruma cevap vermedin."

"Özlemedim, hem ne münasebet özleyecekmişim seni."

"Kaç gündür görmüyorsun beni. Manitayı da yollamışsın."

"Beni korumana ihtiyacım yok demiştim. Takip etmeye devam mı ediyorsun?"

"Evet tabi öyle. Sen ne sanıyordun ki?"