İki gün herkesten kopuk bir yaşam sürüyorum. Kapım çalıyor, açmıyorum. Telefon aramalarını reddediyorum. Kaçak Beril iş başında. O sırada mantar panoya bakıp düşünüyorum. Hiçbir ekleme yapmıyorum, yazılar aynı duruyor. Fakat annemle olan konuşmamı içsel olarak derinleştirdiğimde bir kişinin ismi daha zihnimde belirginleşiyor. Yine de bunu ne yüksek sesle söyleyebiliyorum ne de panoya yazıyorum. Yok sayıyorum.
Bir şeyi düşünmemeye çalıştığınızda o her noktadan kendini göstermeye başlar ya, bir süre sonra bunu yaşıyorum. Sonunda masanın üzerindeki not defterinden bir yaprak kopartıp büyük harflerle 'kardeşim' yazıyorum.
KARDEŞİM -- Uzun zamandır sesi soluğu çıkmıyor. Teknoloji dehası biri ve zaten sepet olduğumu biliyor. Eve en rahat girecek kişi o, yedek anahtara sahip. Düzenimi çok iyi biliyor, ruju kolayca yerleştirebilir ama o rengin anlamı ne? Peki ya o biblo... Üç kişilik mutlu bir aileyi resmediyor. Acaba kardeşim beni aile denkleminin dışında mı tutmak istiyor? Ben planlı çocukken o kazara meydana gelmişti. Benim yüzümden mi sevilmediğini düşünüyor? Bu yüzden belki de bana yıllarca kin besledi ve artık içinde daha fazla tutamadı. Katil o gibi ve ben bunun olmasını istemiyorum.
Yazdıklarımdan sonra panoda artık boş yer kalmıyor. Çözüme yaklaşmış gibi hissediyorum, üç büyük şüphelim var: Anıl, Ceren ve kardeşim. Bu sonuca ulaşmak hiç kolay olmadı. Beni memnun da etmedi.
Bir süre düşündükten sonra kardeşimi arıyorum, kulağım bir anda uğultuyla karışık çınlıyor. Yüzümü ekşitiyorum. Kulak çınlaması birinin seni andığına delalettir derler, arkamdan konuşulduğu bariz. Telefona cevap veren olmuyor. Üstelik en son gönderilen mesaj benimki. Kardeşim beni görmezden geliyor, tıpkı Sepet Katili gibi. Benzerlikler karşısında ürperiyorum, soğuk bir his içimi gıdıklıyor. Annem peki, o ne biliyor?
Kardeş yok temalı konuşması hala kulaklarımda. Kardeşimi hayatı boyunca yok saymak için oldukça geçerli bir sebebi olmuş gibi davrandı o an. Doğru ya onlar kusursuz anne, baba ve biz hatalarımız yüzünden yalnız bir çocukluk geçirdik.
Telefonumu kurcalıyorum, kişisel hesabıma girip yüzümü yakın plan çektiğim bir fotoğrafımı hikayede paylaşıyorum. Sarp takip isteğini geri çekmiş, bunu gördüğümde bir an için kalbim boşluğa düşmüş gibi oluyor. Yakıcı bir his göğüs kafesimi dolaşıyor. O yüzleşme bizim için tamamen bitişti. Tüm yaşananlardan ve hatta Sarp'ın itiraflarından sonra bir araya gelmemiz artık mümkün değil. Yine de bunu somut bir şekilde görmek bana cenazeye gitmişim gibi hissettiriyor. Sarp noktayı koyuyor, benim de artık onu tamamen geçmişimde bırakmam gerek.
Sonra duvardaki takvime göz atıyorum. Anne ve babamın dönüş günü yarın, o tarihe büyük bir ünlem işareti koymuşum. Büyük gün demek. Nihayet bir arada olacağız. Kardeşime ulaşma çabalarım da aslında bu yüzdendi. Bir kez bir yüzleşme yaşayınca sanırım insan bunun bağımlısı oluyor. Ailecek hastalıklı geçmişimizi konuşmak ve bu sağlıksız ilişkiye bir son vermek isterdim. Tek başıma yapabilir miyim bilmiyorum. Küçüklüğümün dayanağı yanımda yokken ebeveynlerime büyüklük taslayamam.
@sırsepeti hesabına girerek DM kutusunu karıştırıyorum. Sırlar üç aşağı beş yukarı aynı ve herkes en karanlık yanını hevesle anlatmış. Kötülüğün dışarı çıkmak için bu denli ısrarcı oluşu korkutucu. En büyük kararlarımdan birini verdiğimi hissediyorum, her şeyi başlatan bu hesaptı. Bitirecek olan da o olmalı. Sır Sepeti olmazsa sepetin katili de var olamaz. Hesabı silmek bu aşamada cesaret edebileceğim bir şey değil. Bu yüzden parmaklarımın tereddüdünü hissetsem de hesabı askıya alıyorum.
Oldu işte.
Bir devir sona erdi. Belki bu geçici bir süreç ama şu an sepet olarak hayatıma devam edemem. Psikolojim ve ruh halim buna uygun değil. Kendimi öldürmüşüm gibi hissediyorum, sanki katil benmişim gibi. Onun ulvi amacını gerçekleştirdim, boğazımda bir yumru var. @sırsepeti binlerce sırrın mezarı artık.