Sarp'la hiç konuşmaya çalışmıyorum. Bunu kendime yapmak istemiyorum. Sebebini deli gibi merak etsem de ortada bir sonuç var ve o sonuç beni zaten yaralıyor. Bir de gururumu incitmek istemiyorum.
Eski kabuklu Beril'e dönerim diye düşünüyorum. Sarp'ı sevsem de beni hayal kırıklığına uğrattı ve bir şeyi çok net öğrendim. İnsanın hamurunda kendini düşünmek var. Kısa ya da uzun vadede biriyle etkileşim halinde olması bunu değiştirmiyor. Yine kendini düşünerek hareket ediyor. Ailem gibi... Sarp gibi...
Herkes terk etmeye meyilli. Ya da belki ben kalıcı ilişkilerin insanı değilim.
Haftalar geçtikçe Ceren beni neşelendirmek için çabalıyor. Vizyona giren fantastik ve korku türündeki filmlere gidiyoruz. Her gün değişik bir yemek deniyoruz. Suratımızı biçimsizcesine boyuyoruz. İsraf kelimesini gündeme getirecek kadar makyaj malzemesi tüketiyoruz. Saçımı kestiriyorum. Renk açıcıyla koyu bir bal rengine çeviriyorum. Bolca denize giriyorum ve enfes bir bronzluğa kavuşuyorum.
Acı hep orada, hep baki ama zaman geçtikçe onu görmezden gelmek kolaylaşıyor. İstenmeyen bir sivilce gibi... Bir şekilde varlığına alışıyorsun ve o artık senin bir parçan haline geliyor. Yalnızlık da benim uzvuma dönüşüyor.
Bu süreçte beni şaşırtan gelişmeler de oluyor. Sarp sayesinde tanıştığım Helin, Umut ve Anıl benim en büyük destekçilerim oluyor. Evet Sarp'la da görüşüyorlar ama beni de ihmal etmiyorlar. Grup halinde toplanıyoruz arada sırada. Anıl'la ilgili duyduklarımı bile umursamıyorum. Beni anlamalısınız. Doğduğundan beri ihmal edilen ve her seferinde terk edilmiş, umursanmamış kişi, en küçük bir önemsenmeye bile aç bir zombinin ete saldırması gibi saldırır.
Anıl da benim can simidim oluyor. Ruhumun kayıp gitmemesi için ona ve diğerlerine tutunuyorum.