O günden sonra diken üstünde olmaya başlıyorum ama bu rahatsız edici his kısa sürede bitiyor. Yeniden neşeli günleri kucaklıyoruz. Yazın güneşi cildimizi kavuruyor, yeşillikler coşup çevreyi kuşatıyor ve ben yeniden kalabalık ailemin tadını çıkarıyorum. Kötü anları hafızamızdan hızlıca siliyoruz.
Umut'un voleybolcu kızla görüşme çabaları ise tam bir fiyaskoyla sonuçlanıyor. Anıl haklı çıkıyor, kızın takıldığı pek çok erkek olduğunu öğreniyoruz. Nereden mi? Sosyal medya sağ olsun. Birazcık sayfasını inceliyoruz ve bingo. Halihazırda sevgilisi varmış ama fotoğraflarının altına alev içerikli yorumlar atan başka erkekler de var.
Umut tekrar içine kapanıyor.
Anıl'la konuşmayı kestiğini fark ediyorum. Özellikle uzak duruyor ondan. Bir gün yine aynı evde toplandığımızda ki o ev genelde Helin'inki oluyor, koridordan geçerken tartışmalarına kulak misafiri oluyorum. Davetsiz misafir...
"Gerçekten Anıl... Gerçekten bir süre uzak duralım." Umut yere bakarak konuşuyor, duvara sinmiş bir şekilde dikizliyorum ikisini. İri çiçeklerle süslü bir duvar kağıdı pelerin gibi büyüyor sırtımda.
"Ama neden..." Anıl anlamadığını belli eden bir şekilde yüzünü ekşitiyor.
"Bana iyi gelmiyorsun. Şu kız konusunda bile beni herkesin içinde bozdun. Haklı çıkmış olman hiç önemli değil. Bıraksaydın da kendim keşfetseydim." Ellerini öfkeli bir şekilde iki yana açıyor Umut. "Baksana herkesin derdi voleybolcu kız iyi mi kötü mü oldu. Benim dışımda herkes bu konuyu kurcaladı ve sence... Bu bana kendimi iyi mi hissettirdi?"
"Doğruları öğrendiğinde mutlu olacağını sanıyordum." Anıl gerçekten de üzgün görünüyor.
"Helin de doğruları öğrensin mi? Ah bir saniye... Hangi doğruyu öğrense acaba. Milletin sırlarını onlara karşı kullandığını mı yoksa Beril'in profilinden bir türlü çıkamadığını mı? Söylesene Anıl... Hangisi Helin'in canını daha çok acıtır?"
Duyduklarım karşısında kanım damarlarımda donuyor sanki. Sırlar, kullanmak ve Beril kelimeleri çınlıyor kulaklarımda ama en çok da Beril.
Beril. Beril. Beril.