Onu ilk öpen bendim.
Tereddüdünü hissetmiştim çünkü. Beni ürkütmekten, ondan uzaklaşmamdan korkuyordu. Bana ilk kez sarıldığında bile teması o kadar hafifti ki bu sarılışı hayal etmiş bile olabilirdim. Ama değildi. Fırtınalı bir hava gibi kokuyordu, yağmur sonrası etrafa yayılan toprak kokusu gibi.
Teni pürüzsüzdü, yanakları her zaman soğuk bir his bırakırdı elimde. Heybetliydi, uzun boyu, sarıldığında beni içine sokacakmış gibi hissettiren geniş omuzları vardı. Saçı hafif dalgalıydı ve hep düzgünce tarardı. Bense o muntazam saç tellerini dağıtmaya bayılırdım. Bana kızardı ama gülerdi ve hiç engel olmaya çalışmazdı.
İlişkimizi çok hassas bir şekilde inşa ettiğini ve kendimi ona bırakmamı söylerdi. Çekerdik bir kumsala sandalyelerimizi, denize bakarak saatlerce konuşurduk. Ne konuştuğumuzu inanın hatırlamıyorum. O kadar dolu dolu, o kadar saçma sapan sohbet ederdik ki ruhumun dinginleştiğini hissederdim.
O bana huzur verirdi.
Görüşmemizin ikinci ayında pizza gecesi yapmaya karar vermiştik. Netflix'teki mini bir korku dizisine başlamıştık: Göldeki Ev.
Gerildiğim her bir sahnede Sarp'a biraz daha sokulmuştum. Beyaz bir tişört vardı üstünde, bense siyah örme bir kazakla tayt giymiştim. Ananas süslü uzun çoraplarım gecenin bir bölümünde gündem konusu olmuştu hatta. Çorabın ipliğiyle oynarken 'ne duruyorum ki' diye düşündüğümü hatırlıyorum. Yüzümü ona dönmüştüm, bir saniye sonra o da bana bakmıştı. Gözbebekleri o kadar iriydi ki beni içlerine çeken birer kara deliğe benziyorlardı.
Etraftaki her şey sessizleşmişti. Düzensiz soluklarımın sesi kulaklarıma süzülüyordu. Kalbim atıyordu kuvvetlice: güp güp.
Ve bir anda burunlarımızın birbirine değdiğini hissetmiştim. Dudakları da yanakları gibi soğuktu ve yüzüm alev alev yanarken o öpücük beni feraha ulaştırmıştı.
Tepkisini ölçmek için kendimi geri çekmiştim. Gözleri kapalıydı ve yavaşça açmıştı. Gülümserken bana tekrar sokulmuştu ve bu sefer... bu büyülü anı noktalamaya hiç yeltenmemiştim.