Yaşadığım süreci anlatmam yaklaşık yarım saat sürüyor. Sessiz bir şekilde dinliyor beni Ceren, tepkilerini mimikleri aracılığıyla iletiyor. "Öyleyse bu, seni oldukça yakından tanıyan biri. Sık sık nereye gittiğini biliyor. Kimliğini biliyor ki Umut'u bile açık etti. Hesabının gizliliğine önem veriyorsun öyle değil mi? Teknik olarak soruyorum bunu."
"Elbette." Ellerim iki yana açık bir şekilde yanıtlıyorum bunu. "Kardeşim teknoloji dehası biri unuttun mu?"
Bir süre dudaklarını dişliyor. "Kardeşin olamaz öyle değil mi? Yani @sepetkatili."
"Saçmalama." Kaşlarımın arasında derin çizgiler oluşuyor. Anne ve babamı sayamadığımız için güvenebildiğim tek aile ferdim kardeşim. O benim, bu hayattaki her şeyim. Ona da güvenemezsem... Bunu düşünmek bile istemiyorum.
"Öyleyse bu kişiyi geçmişinde mi aramalıyız." Kaşları kalkıyor. Neyi kastettiğini biliyorum. Anıl, Helin ve Sarp üçlüsünü söylüyor.
"Bilmiyorum ki." diyorum omuzlarımı kaldırarak. Biriyle bu konuyu alenen konuşmak, hem de yüz yüze; asla tahayyül etmediğim bir şey. Ama inanılmaz rahatlatıcı. Ceren hatalarla dolu bir insan olmuş olmamış umurumda bile değil, o benim dostum. Bundan ötesi sadece teferruat. Üstelik ondan pek de farklı sayılmam.
"Bunu anlamanın tek bir yolu var." diyor.
"Neymiş o?" diye soruyorum.
"Sepet katili o üçlüden biriyse eğer bunu anlamanın tek bir yolu var. O üçlüye dair sırayla bir sır patlat. Seni takip ediyorsa şok olacaktır, çünkü sana bir sır yollamadı. Anlık bir dürtüyle sana tepki gösterecektir. Bu da kimliğini açık eder. Yani hangisinin sırrından sonra sana farklı bir yaklaşım sergiliyorsa @sepetkatili o demektir."
Ceren'i zekasından ötürü kutluyorum. Derken kitaplığımdaki bir şey dikkatimi çekiyor. Çünkü eşya düzenine fazla bağlı bir insanım. Takıntılıyım. Ve orada daha önce olmayan bir şeyin var oluşu beni tedirgin ediyor. Kitaplığa yaklaşıyorum.
Huzursuz gözlerle rafı izliyorum.