JUST...don't

hfd 173

'Hi charlie . Wij gaan je vanaf nu verzorgen' zegt een van de vrouwen en groet charlie. Ze kijkt vriendelijk maar blijft verder stil liggen. 'Je mag wel bewegen hoor ' zegt de verpleegster als ze charlie zo stijf stil ziet liggen. 'Bewegen , in het ziekenhuis zeiden ze de hele tijd dat dat niet mocht' zeg ik dan terwijl charlie haar ogen groter worden en ze op haar ellebogen steunt. 'Ik snap niet waarom je het niet zou mogen. Je bent er opzich prima aantoe alleen je benen zijn nu nog wel een dingetje. Die slangen zijn alleen nog maar tegen de pijn in je benen en het tegen gaan van een ontsteking ' zegt de verpleegster. 'U gaat me toch niet ook vertellen dat ik gewoon kan eten he ' zegt ze dan verbaast. 'Tuurlijk!! Als jij eetlust hebt en graag wat wilt eten zie ik het probleem niet in waarom je niet zou kunnen eten ' zegt de verpleegster. ' vuile vieze... ' zegt charlie dan en houd zich in. 'Wow rustig. Ik help je wel omhoog en dan kijk ik wel of ik ergens wat te eten voor je kan regelen oke?? ' zeg ik en ze knikt. Ik sta op en loop naar het bed wat gemaakt is waar ze nu op ligt en help de rugleuning omhoog te doen. 'Zo de knetter , dat is echt veel beter ' zegt ze als ze dan rechtop zit. 'Ik zal wel wat te eten voor je regelen ' zeg ik en ga dan opzoek naar wat te eten.

Zodra ik terug kom vind ik charlie met haar ogen op haar ingepakte knie. 'Ik wil niet eens weten hoe het daaronder eruit ziet' zegt ze en gooit dan haar deken weer terug over haar been heen. Ik geef haar de sandwich en een muffin die ze meteen alle twee op eet. 'Omg ik heb nog nooit zo genoten van een sandwich waar alleen maar eiershit opzit met bacon. Dammit... ' zegt ze terwijl ze er van geniet. De chocolade muffin die ik gehaald had , is er net zo snel aan gegaan als de sandwich. 'Ugh ik zit echt vol ' zegt ze met haar handen op haar buik. 'Je maag moet weer aan eten wennen he ,je kan je niet weer in een keer vol gaan bunkeren ' zeg ik lachend om charlie. ' de laatste keer dat ik me zo vol voelde was toen die ene keer dat we een eetwedstrijd gingen houden met pannekoeken ' zegt ze kreunend. Die dag kan ik me nog zo goed herinneren. Dat was ook echt de dag dat ik zoveel op had dat ik bijna niet eens meer durfde te lopen zoveel had ik op. Ik won uit eindelijk niet eens !! Charlie versloeg me op een halve pannekoek...EEN HALVE !! Toen heb ik me echt zo beroerd gevoeld een paar dagen lang en ik heb ook echt maanden geen pannekoek meer aangeraakt.

'Hoelang nog ' vraagt charlie na een tijdje. Ik kijk op mijn telefoon naar de tijd en doe hem dan weer weg. 'Nog 4 uur ' zeg ik. Ze knikt en staart dan maar wat voor zich uit. 'Het is saai '  zegt ze dan en zucht. 'Wat wil je doen' vraag ik. 'Lopen ' zegt ze dan. 'Dat kan je nog niet charlie ' zeg ik en ze kijkt de andere kant op. 'Dat weet ik. Ze doen die fucking operatie beter maar zo snel mogelijk want ik ben er echt helemaal klaar mee 'zegt ze op een wat hardere toon. 'Nog iets minder dan 48 uur voor je geopereerd word, daarna zeggen ze dat je binnen 6 weken je been weer normaal kunt buigen. Dan kan je gaan revalideren ' zeg ik en ze knikt. 'Dus nog minstens 6 weken voor ik weer kan gaan proberen te lopen' zegt ze terwijl ze naar buiten kijkt. 'Dat zei die dokter uit het ziekenhuis ' zeg ik. 'Sorry dat ik jullie stoor en het gesprek onderbreek maar dat van die zes weken hoeft niet hoor , we hebben hele fanatieken patienten gehad die na 2 weken met hulp van een kruk naar buiten liepen. Als je het graag wilt hoeft het echt niet zo lang te duren. Als je maar wel je rust goed neemt denk ik dat je met 3 weken wel naar huis kunt ' zegt de verpleegster die ons gesprek afluisterde. '3 weken?!? Beter !!' Zegt ze blij. 'Dan moet je ook rustig aan doen he , dus ik raad je aan om goed te rusten. Slapen dus ' zegt ze en dekt charlie toe. Ze knikt en doet dan haar ogen dicht. De speech van de verpleegster lijkt gewerkt te hebben want ik probeer haar al uren aan het slapen te krijgen.

Langzaam voel ik dat we ietsjes beginnen te zakken en zie dan op een scherm dat het nog maar een half uur is totdat we landen. 'Meneer horan' hoor ik en kijk op. 'Wilt u dat we haar inslaap houden zodra ze het vliegtuig uitgehaald word ??' Vraagt ze. Ik knik ja wetende hoe ongemakkelijk ze zich op de heenweg al voelde toen ze naar boven werd gehaald. De verpleegster loopt weg en komt even later terug met een heel klein spuitje. 'Dit is een slaapmiddel , het werkt ongeveer een uurtje in deze hoeveelheid dus zal ze in het ziekenhuis wel weer bijkomen ' legt ze uit voor ze langzaam de spuit in het kastje op haar arm doet wat haar arm in gaat. Dan haalt ze de spuit er voorzichtig uit en kijkt dan nog haar infuus na. Als alles oke is beginnen ze haar langzaam weer in te pakken. De twee banden om haar benen doe ze weer terug en dekens worden om haar heen gewikkeld.

Zodra we geland zijn herken ik de landingsbaan niet, wat best raar is aangezien we hier altijd naartoe vliegen en vertekken. 'Waarom zijn we niet bij de normale landingsbaan ' vraag ik zodra het vliegtuig stil staat. 'Dit is alleen voor medische gevallen. Dit is wat rustiger dan als we haar daar uit het vliegtuig hadden moeten halen en daar dan allemaal mensen rond zouden lopen ' zegt de verpleegster. Ik knik en word dan door een meisje meegenomen naar beneden waar onze bagage opgehaald word door paul. Preston gaat met ons mee en blijft daarom bij mij staan. 'Succes met haar uit de media houden , niall ' zegt preston en klopt op mijn schouder. Dat gaat inderdaad nog moeilijk worden. En hoe ga ik het ooit volhouden om niks tegen de jongens te zeggen en iedere keer maar smoesjes te bedenken zodat ik weg kan om charlie te zien. Dit gaat echt nog ingewikkeld worden denk ik. Haar weghouden bij de media zal niet heel moeilijk zijn want ze mag de komende 3 weken toch niet naar buiten toe. Het probleem ligt meer bij mij dan bij haar. Wie zegt dat er geen mensen me gaan volgen en dan de kranten ermee vol schrijven hoe ik het ziekenhuis steeds in en uit ga. Dan kan ik je nu al op een briefje meegeven dat de jongens er binnen een dag achter zijn wat er aan de hand is. Ik moet maar gewoon voorzichtig gaan doen en ervoor zorgen dat niemand me zit willen we het geheim houden dat ze terug in londen is. Ik ga gewoon mijn best doen en niet opvallen. In het ergste geval bedenk ik een excuus voor iedereen zodat ze me met rust laten.

Thanks 4 reading , voting and all the amazing comments x #teamtrouble