hoofstuk 29
pov Sanne
'vertel.' ik kijk hem aan. 'uum ik.' de deur gaat open en daar staat Lars. 'je vader is hier hij moest je nodig spreken.' hij loopt weg en mijn ogen worden groot. 'kom.' ik pak de hand van Steve aan en loop mee naar beneden. Me vader zit op de bank met Lars te praten.
'heey lieverd. Kan ik je onder vier ogen spreken.' ik knik. Ik loop naar de keuken en hoor me vader achter me aankomen. 'wat doe je hier?' sis ik naar hem. 'ik zei toch dat die jongens er nooit altijd zullen zijn.' hij doet zijn hand voor mijn mond en duwt me tegen de koelkast aan. Ik bij in zijn vingers en hij slaat me in mijn gezicht. Mijn hand gaat meteen naar mijn wang en ik ren weg naar me kamer.
Als ik op me kamer ben doe ik de deur dicht en ga op het bed liggen. Als de deur open gaat schrik ik op en ga meteen recht staan. Ik zie Steve in de deur opening staan en ren naar hem toe. Ik trek hem in een knuffel en hij knuffelt me terug. We gaan op het bed zitten en hij ijkt me aan. 'wat is er?' vraagt hij en ik begin te vertellen.
Flashback
ik loop weer het huis van me vader binnen. Ik snap niet waarom ik nog hier heen moet. Me ouders zijn gescheiden omdat me vader veel dronk en vaak dronken was. En soms sloeg hij me. Toen me ouders gingen scheiden werd er besloten dat ik in de weekenden naar hem toe ging. Hun zeiden dat me vader niet zo agressief was.
Ik loop meteen naar mijn kamer en leg mijn spullen neer. Ik loop dan naar de keuken en pak wat te drinken. Als ik in de keuken ben zie ik allemaal lege drankflessen. Ik kijk rond en zie me vader in de deuropening staan. Ik loop naar me kamer en ga op het bed liggen.
'wat leuk dat je er weer bent. Nu kan ik verder gaan.' ik kijk me vader vreemd aan en hij loopt naar me toe. Hij duwt me verder op bed en probeert me shirt uit te trekken. Hij krijgt het voor elkaar en doet zijn eigen shirt ook uit. Als hij bij me broek komt gaat de deur open.
Ik kijk met tranen in mijn oen naar de persoon voor me. Max staat er. Als me vader niet oplet schop ik hem in zijn edele delen. Hij krimpt ineen en ik pak snel me spullen en ren naar Max toe. Hij neemt me naar buiten en we gaan naar zijn huis toe.
'toen zijn we hier heen verhuisd. De politie geloofde me niet. Ze dachten dat ik niet naar me vader wou gaan en bij me moeder wou blijven en ik hoefde toen ook niet meer naar me vader maar hij werd niet opgepakt ofzo. Ik wist niet dat me eigen vader me dit ooit zou aandoen.' ik voel de tranen stromen en ik hou ze niet eens tegen. Ik heb niet gehuild toen het gebeurde. Ik huil alleen nu. En ik weet niet waarom maar het lucht op. Ik heb het aan iemand verteld. Iemand die ik eerst niet mog en nu vertel ik hem dit. 'Alleen me moeder en Max weten het. Wil je het aan niemand hier zeggen?' hij knikt.
Hij knuffelt me. Als me uit geknuffeld zijn kijken we elkaar aan. Onze gezichten komen steeds dichterbij.