အခန်း(၁၈)
အလုပ်တွေရှုပ်နေတဲ့အတွက်ထန်းတောဘက်ကိုဒီနေ့မှာသူခြေဦးမလှည့်နိုင်ပေ...။ထို့ကြောင့်လူကမနက်အိပ်ရာကနိုးကတည်းကပါးစပ်ချဥ်ကာလေချဥ်တွေခဏခဏတက်လို့နေ၏။
" နောက်တစ်ယောက်..."
သူ့ဘေးနားမှာထိုင်နေတဲ့ငကျော်ရဲ့ကျယ်လောင်လှတဲ့အသံကြောင့်ခြံရှေ့မြေကွက်လပ်မှာစုဝေးထိုင်နေကြတဲ့လူအုပ်ကြီးကလှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြစ်သွားလေသည်။ပြီးနောက်သူ့ထက်ငါအပြိုင်တွတ်ထိုးရင်မိုးညိုရဲ့အနားကိုလျှောက်လာကြ၏။
" ကဲ...ထိုင်...ဒေါ်လုံးတင်... ဒီတစ်ခေါက်ကဘာလဲ...အတိုးပဲသတ်မှာလား...ဒါမှမဟုတ်...အတိုးကော၊အရင်းကောဆပ်မှာလား..."
" ဟို...မောင်မိုးညိုရယ်...အဒေါ်တို့ကစားအိုးကြီးတော့..."
" ကဲပါဗျာ...ဒီလောက်ဆို ကျွန်တော်သဘောပေါက်ပြီ...အတိုးပဲသတ်မှာမဟုတ်လား..."
မိုးညိုရဲ့အမေးကိုဒေါ်လုံးတင်ဆိုတဲ့အမျိုးသမီးကခေါင်းပြုတ်ထွက်မတတ်ငြိမ့်ပြပြီး...
" ဟုတ်ပါတယ်ကွယ်...ဟုတ်ပါတယ်..."
" ဝတုတ်...စာအုပ်ထဲမှာဒေါ်လုံးတင်နာမည်ကိုရှာကြည့်စမ်း..."
" အို့ဂေ...အာစိ..."
မိုးညိုရဲ့စကားအဆုံးဝတုတ်ကအရှေ့မှာရှိတဲ့စာရင်းစာအုပ်ကိုဖင်တပြန်၊ခေါင်းတပြန်လှန်လှောလိုက်၏။
" တွေ့လား..."
" တွေ့ပြီ အာစိ..."
" အေ...အတိုးဘယ်လောက်ပဲ..."
" အင်း...ယူထားတာကသီတင်းကျွတ်လကွယ်ကဆိုတော့...အခုက...တပေါင်းလကုန်ဆိုတော့..."
အတိုးစာအုပ်ကြီးကိုအရှေ့မှာချရင်းလက်နှစ်ဖက်မြှောက်ကာပါးစပ်ကနေတစ်တွတ်တွတ်ရွတ်နေတဲ့ဝတုတ်ရယ်ပါ...။ယူထားတဲ့ရက်လေးကြည့်ခိုင်းတာကိုလက်တွေမြှောက်ပြီးသင်္ချာတွက်နေတဲ့ဝတုတ်ကိုကြည့်ပြီးသူစိတ်မရှည်တော့ချေ...။
အံမယ်...။
ခြေထောက်တောင်ငုံ့ကြည့်လိုက်သေး၏။လက်ချိုးရေရုံနဲ့လုံလောက်သေးပုံမရပေ...။ခဏကြာတော့သကောင့်သားကတွက်လို့ပြီးသွားပြီဖြစ်မည်။သူ့ကိုလှမ်းကြည့်လာခဲ့၏။
" တွက်လို့ပြီးသွားပြီလား..."
" ဟဲ...ဟဲ...အာစိ...ဟိုလေ..."
ဒီလောက်ဆိုသူသဘောပေါက်လိုက်ပြီ...။
ဒီကောင်သီတင်းကျွတ်လနဲ့တပေါင်းလကြားမှာတိုင်ပတ်နေလေပြီ...။
" ပေးစမ်း စာအုပ်.."
အပြောထက်လက်ကပိုမြန်တဲ့မိုးညိုကဝတုတ်ရဲ့ရှေ့မှာရှိတဲ့စာရင်းစာအုပ်ကိုဆွဲယူလိုက်ပြီး...
" ဒီလအတိုးက(၅၂၀၀)...ပြီးတော့ အရင်လကကျွန်တော့်ကိုအတိုးအပြည့်မပေးသွားဘူးနော်.."
" ဟုတ်ပါတယ်ကွယ်..."
" အင်း...အရင်လကဒေါ်လုံးတင် ကျွန်တော့်ကိုပေးရမှာက(၄၉၀၀)...တစ်ဝက်ကျန်သေးတယ်ဆိုတော့(၂၄၅၀)...ဒီလကငါးထောင်နဲ့နှစ်ရာဆိုတော့...အားလုံးပေါင်း(၇၆၅၀)...ကျွန်တော့်ကိုဒေါ်လုံးတင်ပေးရမှာ..."
" ၇၆၅၀ နော်..."
" ဟုတ်တယ်(၇၆၅၀)ပေးရမှာ..."
" အဲဒါဆို...ရော့...ဒီမှာက(၇၅၀၀)...ရော့... ဒါက(၁၀၀)...ငါးဆယ်ကတော့လျှော့ပေးလိုက်တော့နော် မောင်းမိုးညို..."
ဒေါ်လုံးတင်ရဲ့အပြောကြောင့်မိုးညိုရဲ့ခပ်ထင်းထင်းမျက်ခုံးတန်းနှစ်ဖက်ကတွန့်ချိုးသွားလေတော့သည်။ထို့နောက်မိုးညိုကပိုက်ဆံပေါ်ဝေ့ဝဲကျနေတဲ့အကြည့်တို့ကိုအရှေ့မှာထိုင်နေတဲ့ဒေါ်လုံးတင်ဆီရွေ့လျားလိုက်ပြီး...
" ဟာဗျာ...လျှော့ပေးလို့ရမလားဗျ...အမြတ်လိုချင်လို့အတိုးချေးစားပါတယ်ဆို...မပါရင်မှတ်ထားမယ်...နောက်လမှပေါင်းပေး...ကျန်တဲ့ငါးဆယ်ကို..."
" ဟျောင့် ဝတုတ်...မှတ်ထားစမ်း...ဒေါ်လုံးတင်အကြွေးငါးဆယ်ကျန်လို့..."
" အို့ဂေ...အာစိ..."
တစ်ပြားကနေနှစ်ပြားလိုချင်လို့ငွေတိုးချေးစားပါတယ်ဆိုမှလူကိုဘုရားဒကာ၊ကျောင်းဒကာ၊အလှူ့ဒကာလာလုပ်ခိုင်းနေရတယ်လို့...။
" အမယ်လေးတော်...ငါးဆယ်တည်းနဲ့ကို..."
" မသိဘူးဗျာ...ငါးဆယ်လည်းဖင်ကချီးထွက်အောင်လုပ်လို့ရတယ်...ဟျောင့်...ငကျော်...နောက်တစ်ယောက်ခေါ်..."
တော်တော်တရားကျဖို့ကောင်းတဲ့လူတွေပဲ...။အကြွေးယူတော့ပြုံးပြုံး၊တောင်းတော့မုန်းမုန်းဆိုတာဒီလိုလူမျိုးတွေကိုပြောတာဖြစ်မည်။
" နောက်တစ်ယောက်လာမယ်..."
" ကဲ...ထိုင်...မခင်တုတ်...အတိုးလား၊အရင်းလား.."
" အတိုးကော၊အရင်းပါပေးမှာပါ မောင်လေးရယ်...ပြီးတော့လေ...အပိုအနေနဲ့အမကိုယူပါလားဟင်...ဗက်...ဟက်...ဟက်..."
" ဟာဗျာ...ထွီး...ယူစရာလားဗျ..."
လာပြန်ပြီ...။
နောက်ထပ်တစ်ယောက်...။
" ဘာဖြစ်လို့လဲ မောင်လေးရယ်..."
" ခင်ဗျားကိုကျွန်တော်ယူလိုက်ရင် ကျွန်တော်လုပ်နေရမှာပေါ့..."
" အို...မောင်လေးလုပ်စရာမလိုဘူး...အမ ကိုယ်တိုင်လုပ်မှာ..."
" ဟမ်..."
" သြော်...မောင်လေးရှာကျွေးစရာမလိုဘူးလို့...အမကိုယ်တိုင်မောင်လေးကိုရှာကျွေးမယ်လို့...အဲဒါပြောတာ...ဗက်...ဟက်...ဟက်..."
" ဟာဗျာ...ဘာတွေလာပြောနေလဲမသိပါဘူး...ပေးဗျာ..ပေး...အတိုးက(၁၅၀၀)၊အရင်းက(၆၀၀၀)..."
" ကဲ...ရော့..."
" ဟုတ်ပြီ...ကဲ...ငကျော်...နောက်တစ်ယောက်ခေါ်..."
သူ့အရှေ့မှာထိုင်နေတဲ့မခင်တုတ်ကတော့ခေါနေတဲ့သွားလေးနဲ့လိုက်အောင်သူ့ကိုနှုတ်ခမ်းစူပြလာ၏။ပြီးနောက်ထိုင်ရာကနေထကာကြူကြူသင်းနီးပါးလောက်ရှိတဲ့ဖင်နှစ်လုံးနောက်ပစ်ပြီးဘောက်ဆက်ဘောက်ဆက်နဲ့ခြံထဲကနေထွက်သွားလေတော့သည်။
မိုးညိုတစ်ယောက်ပြန်သွားတဲ့မခင်တုတ်ကိုကြည့်ပြီးရှိသမျှနှစ်လုံးအကုန်တုန်တက်သွားမိ၏။ဒါကြီးကိုသာသူယူမိလို့ကတော့...။
အမယ်လေး...။
တွေးရင်းနဲ့လူကကြက်သီးတွေထလာခဲ့၏။
" ဘာဖြစ်လို့လဲ အာစိ..."
" ဘာမှမဖြစ်ဘူး...နောက်တစ်ယောက်ခေါ်လိုက်..."
" ကဲ...နောက်တစ်ယောက်လာမယ်..."
ဒီလိုနဲ့မိုးညိုတို့ဆရာတပည့်သုံးယောက်မနက်နေထွက်ကတည်းကနေစပြီးအတိုးသိမ်းနေတာအခုမွန်းတည့်ချိန်ရောက်တဲ့အထိပင်...။ဒါတောင်လူကမကုန်သေးပေ...။တစ်ယောက်၊နှစ်ယောက်ကျန်သေး၏။
" ဘယ်နှစ်ယောက်ကျန်သေးလဲ...ငကျော်..."
" တစ်ယောက်ပဲကျန်တော့တယ် အာစိ..."
" မြန်မြန်ခေါ်လိုက်ကွာ...ဒီမှာထိုင်ရတာညောင်းချိနေပြီ...ကြာရင် လေးဘက်နာဖြစ်တော့မယ်..."
မိုးညိုရဲ့စကားကြောင့်ဝတုတ်တစ်ယောက်မိုးညိုမသိအောင်မျက်နှာလေးရွဲ့လိုက်၏။ထိုင်ပါများရင်လေးဘက်နာဖြစ်မယ်တဲ့လားအာစိရယ်...။အဲဒါဆိုထန်းတောမှာကမထိုင်ပဲအိပ်နေတာကျလို့...။
" ကဲ...ထိုင် ငညို..."
" ဟုတ်....ဟုတ်...ဟုတ်ကဲ့..."
" အတိုးလား၊အရင်းလား..."
" နှ...နှ...နှစ်ခု...နှစ်ခုလုံး..."
သူ့အရှေ့ကငညိုဆိုတဲ့ကောင်လေးကိုကြည့်ပြီးမိုးညိုထိုင်ငိုချင်သွားတော့သည်။လူကညောင်းကိုက်နေပါတယ်ဆိုမှငထစ်နဲ့လာတွေ့နေရတယ်လို့...။လူကိုယ်တိုင်မလာပဲသားဖြစ်သူကိုလွှတ်ပေးလိုက်တဲ့ဒေါ်မြိုင်ကိုလည်းစိတ်ထဲကနေမိုးညိုဦးသုံးကြိမ်ချလိုက်မိသည်။
ဒေါ်မြိုင်တစ်ယောက်ကျန်းမာပါစေ၊ချမ်းသာပါစေ၊နှစ်ခုလပ်သုံးလင်ကွာဘဝကနေလွှတ်ပါစေ...။
" ဟုတ်ပြီ...အရင်းက(၄၀၀၀)၊အတိုးက(၁၇၀၀)...အားလုံးပေါင်း(၅၇၀၀)..."
" ဒီ...ဒီ...ဒီ...ဒီမှာပါ...ပိုက်...ပိုက်ဆံ...ပိုက်ဆံ.."
ငညိုကမ်းပေးတဲ့ပိုက်ဆံကိုသူလှမ်းယူကာစစ်လိုက်ပြီး...
" အင်...ဟုတ်ပြီ...ပြည့်တယ်..."
" အဲ...အဲဒါ...အဲဒါဆို...ခွင့်...ခွင့်...ခွင့်ပြု...ခွင့်ပြုပါဦး...ကို...ကိုကြီးညို..."
တော်ပါသေးရဲ့...။
စကားဆုံးသွားလို့...။
" ဟုတ်ပြီ...အဲ...နေဦး..."
အခုမှသူသတိရသည်။ငညိုနဲ့ဝေလေးတို့ရဲ့အိမ်ကခြေရင်း၊ခေါင်းရင်းပဲ...။ပြန်ဖို့ပြင်နေတဲ့ငညိုကမိုးညိုရဲ့စကားကြောင့်ကြောင်တောင်တောင်နဲ့ခုံမှာပြန်ထိုင်ချလိုက်လေသည်။
" ငညို...မင်းကို ငါအလုပ်တစ်ခုပေးမယ်...မင်းလုပ်မလား..."
" ဗျာ..."
ငညိုကသူ့စကားကိုနားမလည်ဘူးဖြစ်မည်။သူ့ကိုမျက်လုံးလေးကလယ်၊ကလယ်နဲ့ပြူးပြီးကြည့်နေလေ၏။
" လာ...ရှေ့နားတိုး..ငါပြောပြမယ်..."
လက်ကလေးလှုပ်ပြီးခေါ်လိုက်တဲ့မိုးညိုရဲ့အနားကိုငညိုကတွန့်ဆုတ်၊တွန့်ဆုတ်နဲ့တိုးကပ်လာလေသည်။ငညို့လိုပဲဝတုတ်နဲ့ငကျော်တို့နှစ်ယောက်ကလည်းသူ့တို့ရဲ့အာစိကိုနားမလည်သလိုလှမ်းကာကြည့်နေမိကြ၏။
တွန့်ဆုတ်၊တွန့်ဆုတ်လုပ်နေတဲ့ငညို့ကိုမိုးညိုစိတ်မရှည်တော့ပေ...။ထို့ကြောင့်ငညို့ရဲ့နားရွက်ကိုဆောင့်ဆွဲပြီးသူ့အနားကိုခေါ်လိုက်သည်။ပြီးနောက်အနားရောက်လာတဲ့ငညို့ကိုတိုးတိုးလေးကပ်ပြီးသူပြောလိုက်၏။ထိုအခါခုနကနာမလည်လို့မျက်လုံးလေးကလယ်၊ကလယ်ဖြစ်နေတဲ့ငညိုကအခုတော့မျက်လုံးကော၊ပါးစပ်ကြီးပါပြူးပြဲအောင်ပြုံးနေလေတော့သည်။
" တ...တ...တကယ်လား...ကို...ကိုကြီး...ကိုကြီးညို..."
" ငါစကားနှစ်ခွန်းမပြောတတ်ဘူး..."
သူ့စကားကြောင့်ငညို့ရဲ့ရင်ထဲမှာကုလားမီးနင်းနေလောက်ပြီ...။
" မင်းဘက်ကအဲဒါလေးပဲလုပ်ရမှာ..."
" ဟုတ်...ဟုတ်...ကဲ့...ဟုတ်ကဲ့..."
" ဟုတ်ပြီ...အဲဒါဆိုမင်းသွားလို့ရပြီ...တာဝန်တော့ကျေပါစေနော် လူကလေး..."
" ရက်...ရက်...ဆား..."
ထိုသို့ဆိုရင်းငညိုကလက်တစ်ဖက်ကိုနဖူးနဲ့ကပ်ကာအလေးပြုဟန်လုပ်ပြလေ၏။ပြီးနောက်ခြံဝိုင်းထဲကနေခုန်ပေါ်ကာပြေးထွက်သွားလေတော့သည်။
အဟက်...ဟက်...ဟက်...။
မိုးညိုမောင်ပါ...။
မပိုင်ရင်ငွေအကုန်မခံဘူး...။
လူယုတ်မာပုံစံနဲ့ပြုံးစိစိဖြစ်နေတဲ့အာစိကိုကြည့်ပြီးဝတုတ်နဲ့ငကျော်တို့နှစ်ယောက်မှာတော့ခေါင်းကိုတဗျင်းဗျင်းနဲ့ကုတ်နေမိတော့သည်။
အာစိတစ်ယောက်ဘာတွေထပ်မွှေဦးမှာပါလိမ့်...။
🌿🌿🌿
---------------------------------------------------------
ဝေဖန်အကြံပြုချက်များကိုကြိုဆိုလျှက်...။
(updateလေးကြာသွားရင်တောင်းပန်ပါတယ်🙏🙏🙏)
ဒီေန႕မိုးညိုတစ္ေယာက္အလုပ္ေတြရႈပ္ေနတဲ့အတြက္ထန္းေတာဘက္ကိုေျခဦးလွည့္လို႔မရေပ...။ဒါေၾကာင့္မနက္ကတည္းကပါးစပ္ခ်ဥ္ကာေလခ်ဥ္ေတြခဏခဏတက္ေန၏။
" ေနာက္တစ္ေယာက္..."
သူ႕ေဘးနားမွာထိုင္ေနတဲ့ငေက်ာ္ရဲ႕က်ယ္ေလာင္လွတဲ့အသံေၾကာင့္ၿခံေရွ႕ေျမကြက္လပ္မွာစုေဝးထိုင္ေနၾကတဲ့လူအုပ္ႀကီးကလႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္သြားေလေတာ့သည္။ၿပီးေနာက္သူ႕ထက္ငါအၿပိဳင္အဆိုင္တြတ္ထိုးရင္သူ႕ရဲ႕အနားကိုေလွ်ာက္လာ၏။
" ကဲ...ထိုင္...ေဒၚလုံးတင္... ဒီတစ္ေခါက္ကဘာလဲ...အတိုးပဲသတ္မွာလား...ဒါမွမဟုတ္...အတိုးေကာအရင္းေကာဆပ္မွာလား..."
" ဟို...ေမာင္မိုးညိုရယ္...အေဒၚတို႔ကစားအိုးႀကီးေတာ့..."
" ကဲပါဗ်ာ...ဒီေလာက္ဆိုကြၽန္ေတာ္သေဘာေပါက္ၿပီး...အတိုးပဲသတ္မွာမဟုတ္လား..."
" ဟုတ္ပါတယ္ကြယ္...ဟုတ္ပါတယ္..."
" ေဟ်ာင့္...ဝတုတ္...စာအုပ္ထဲမွာေဒၚလုံးတင္နာမည္ကိုရွာၾကည့္စမ္း..."
" အို႔ေဂ...အာစိ..."
" ေတြ႕လား..."
" ေတြ႕ၿပီ...အာစိ..."
" ေအ...အတိုးဘယ္ေလာက္ပဲ..."
" အင္း...ယူထားတာကသီတင္းကြၽတ္လကြယ္ကဆိုေတာ့...အခုက...တေပါင္းလကုန္ဆိုေတာ့..."
အတိုးစာအုပ္ႀကီးကိုအေရွ႕မွာခ်ရင္းလက္ႏွစ္ဖက္ျမႇောက္ကာပါးစပ္ကေနတစ္တြတ္တြတ္႐ြတ္ေနတဲ့ဝတုတ္ရယ္ပါ...။ယူထားတဲ့ရက္ေလးၾကည့္ခိုင္းတာကိုလက္ေတြျမႇောက္ၿပီးသခၤ်ာတြက္ေနတဲ့ဝတုတ္ကိုၾကည့္ၿပီးသူစိတ္မရွည္ေတာ့ေခ်...။
အံမယ္...။
ေျခေထာက္ေတာင္ငုံ႕ၾကည့္လိုက္ေသး...။လက္နဲ႕တြက္ေနတာမေလာက္လို႔မ်ားလား...။ခဏၾကာေတာ့သေကာင့္သားကတြက္လို႔ၿပီးသြားၿပီးျဖစ္မည္။သူ႕ကိုလွမ္းၾကည့္လာခဲ့၏။
" တြက္လို႔ၿပီးသြားၿပီလား..."
" ဟဲ...ဟဲ...အာစိ...ဟိုေလ..."
ဒီေလာက္ဆိုသူသေဘာေပါက္လိုက္ၿပီး...။
ဒီေကာင္သီတင္းကြၽတ္လနဲ႕တေပါင္းလၾကားမွာတိုင္ပတ္ေနေလၿပီး...။
" ေပးစမ္း..စာအုပ္.."
ဝတုတ္ရဲ႕ေရွ႕မွာရွိတဲ့စာရင္းစာအုပ္ကိုသူဆြဲယူလိုက္ၿပီး...
" ဒီလအတိုးက(၅၂၀၀)...ၿပီေတာ့...အရင္လကကြၽန္ေတာ့္ကိုအတိုးအျပည့္မေပးသြားဘူးေနာ္.."
" ဟုတ္ပါတယ္ကြယ္..."
" အင္း...အရင္လကေဒၚလုံးတင္ကြၽန္ေတာ့္ကိုေပးရမွာက(၄၉၀၀)...တစ္ဝက္က်န္ေသးတယ္ဆိုေတာ့(၂၄၅၀)...ဒီလကငါးေထာင္နဲ႕ႏွစ္ရာဆိုေတာ့...အားလုံးေပါင္း(၇၆၅၀)...ကြၽန္ေတာ့္ကိုေဒၚလုံးတင္ေပးရမွာ..."
" ၇၆၅၀ ေနာ္..."
" ဟုတ္တယ္(၇၆၅၀)ေပးရမွာ..."
" အဲ့ဒါဆို...ေရာ့...ဒီမွာက(၇၅၀၀)...ေရာ့... ဒါက(၁၀၀)...ငါးဆယ္ကေတာ့ေလွ်ာ့ေပးလိုက္ေတာ့ေနာ္...ေမာင္းမိုးညို..."
" ဟာဗ်ာ...ေလွ်ာ့ေပးလို႔ရမလားဗ်...အျမတ္လိုခ်င္လို႔အတိုးေခ်းစားပါတယ္ဆို...မပါရင္မွတ္ထားမယ္...ေနာက္လမွေပါင္းေပး...က်န္တဲ့ငါးဆယ္ကို..."
" ေဟ်ာင့္...ဝတုတ္...မွတ္ထားစမ္း...ေဒၚလုံးတင္အေႂကြးငါးဆယ္က်န္လို႔..."
" အို႔ေဂ...အာစိ..."
" အမေလးေတာ္...ငါးဆယ္တည္းနဲ႕ကို..."
" မသိဘူးဗ်ာ...ငါးဆယ္လည္းဖင္ကခ်ီးထြက္ေအာင္လုပ္နိုင္တယ္...ေဟ်ာင့္...ငေက်ာ္...ေနာက္တစ္ေယာက္ေခၚ..."
ေတာ္ေတာ္တရားက်ဖိဳ႕ေကာင္းတဲ့လူေတြပဲ...။အေႂကြးယူေတာ့ၿပဳံးၿပဳံး၊ေတာင္းေတာ့မုန္းမုန္းဆိုတာဒီလိုလူမ်ိဳးေတြေပါ့...။
" ေနာက္တစ္ေယာက္လာမယ္...*
" ကဲ...ထိုင္...မခင္တုတ္...အတိုးလား...အရင္းလား.."
" အတိုးေကာ၊အရင္းပါေပးမွာပါေမာင္ေလးရယ္...ၿပီးေတာ့ေလ...အပိုအေနနဲ႕အမကိုယူပါလားဟင္...ဗက္...ဟက္...ဟက္..."
" ဟာဗ်ာ...ထြီး...ယူစရာလားဗ်..."
" ဘာျဖစ္လို႔လဲေမာင္ေလးရယ္..."
" ခင္ဗ်ားကိုကြၽန္ေတာ္ယူလိုက္ရင္...ကြၽန္ေတာ္လုပ္ေနရမွာေပါ့..."
" အို...ေမာင္ေလးလုပ္စရာမလိုဘူး...အမကိုယ္တိုင္လုပ္မွာ..."
" ဟမ္..."
" ေၾသာ္...ေမာင္ေလးရွာေကြၽးစရာမလိုဘူးလို႔...အမကိုယ္တိုင္ေမာင္ေလးကိုရွာေကြၽးမယ္လို႔...အဲ့ဒါေျပာတာ...ဗက္...ဟက္...ဟက္..."
" ဟာဗ်ာ...ဘာေတြလာေျပာေနလဲမသိပါဘူး...ေပးဗ်ာ..ေပး...အတိုးက(၁၅၀၀)၊အရင္းက(၆၀၀၀)..."
" ကဲ...ေရာ့..."
" ဟုတ္ၿပီး...ကဲ...ငေက်ာ္...ေနာက္တစ္ေယာက္ေခၚ..."
သူ႕အေရွ႕မွာထိုင္ေနတဲ့မခင္တုတ္ကေတာ့ေခါေနတဲ့သြားေလးနဲ႕လိုက္ေအာင္သူ႕ကိုႏႈတ္ခမ္းစူျပလာ၏။ၿပီးေနာက္ထိုင္ရာကေနထကာၾကဴၾကဴသင္းနီးပါးေလာက္ရွိတဲ့ဖင္ႏွစ္လုံးေနာက္ပစ္ၿပီးေဘာက္ဆက္ေဘာက္ဆက္နဲ႕ထြက္သြားေလေတာ့သည္။
မိုးညိုတစ္ေယာက္ျပန္သြားတဲ့မခင္တုတ္ကိုၾကည့္ၿပီးရွိသမွ်ႏွစ္လုံးအကုန္တုန္တက္သြားမိ၏။ဒါႀကီးကိုသာသူယူမိလို႔ကေတာ့...။ေတြးရင္းနဲ႕လူကၾကက္သီးေတြထလာခဲ့သည္။
" ဘာျဖစ္လို႔လဲ...အာစိ..."
" ဘာမွမျဖစ္ဘူး...ေနာက္တစ္ေယာက္ေခၚလိုက္..."
" ကဲ...ေနာက္တစ္ေယာက္လာမယ္..."
ဒီလိုနဲ႕မိုးညိုတို႔ဆရာတပည့္သုံးေယာက္မနက္ေနထြက္ကတည္းကစၿပီးအတိုးသိမ္းေနတာအခုမြန္းတည့္ခ်ိန္ေတာင္ေရာက္လာၿပီးျဖစ္သည္။လူကမကုန္ေသးေပ...။တစ္ေယာက္၊ႏွစ္ေယာက္က်န္ေသး၏။
" ဘယ္ႏွစ္ေယာက္က်န္ေသးလဲ...ငေက်ာ္..."
" တစ္ေယာက္ပဲက်န္ေတာ့တယ္အာစိ..."
" ျမန္ျမန္ေခၚလိုက္ကြာ...ဒီမွာထိုင္ရတာေညာင္းခ်ိေနၿပီး...ၾကာရင္ေလးဘက္နာျဖစ္ေတာ့မယ္...လူက..."
အာစိရဲ႕စကားေၾကာင့္ဝတုတ္ခမ်ာအာစိမသိေအာင္မ်က္ႏွာေလး႐ြဲ႕လိုက္၏။ထိုင္ပါမ်ားရင္ေလးဘက္နာျဖစ္မယ္တဲ့လားအာစိရယ္...။အဲ့ဒါဆိုထန္းေတာမွာကမထိုင္ဘဲအိပ္ေနတာက်လိဳ႕...။
" ကဲ...ထိုင္...ငညို..."
" ဟုတ္....ဟုတ္...ဟုတ္ကဲ့..."
" အတိုးလား..အရင္းလား..."
" ႏွ...ႏွ...ႏွစ္ခု...ႏွစ္ခုလုံး..."
သူ႕အေရွ႕ကငညိုဆိုတဲ့ေကာင္ေလးကိုၾကည့္ၿပီးမိုးညိုထိုင္ငိုခ်င္သြားေတာ့သည္။လူကေညာင္းကိုက္ေနပါတယ္ဆိုငထစ္နဲ႕လာေတြ႕ေနရတယ္လို႔...။လူကိုယ္တိုင္မလာဘဲသားျဖစ္သူကိုလႊတ္ေပးလိုက္တဲ့ေဒၚၿမိဳင္ကိုလည္းစိတ္ထဲကေနမိုးညိုဦးသုံးႀကိမ္ခ်လိဳက္မိသည္။
ေဒၚၿမိဳင္တစ္ေယာက္က်န္းမာပါေစ၊ခ်မ္းသာပါေစ၊ႏွစ္ခုလပ္သုံးလင္ကြာဘဝကေနလႊတ္ပါေစ...။
" ဟုတ္ၿပီး...အရင္းက(၄၀၀၀)၊အတိုးက(၁၇၀၀)...အားလုံးေပါင္း(၅၇၀၀)..."
" ဒီ...ဒီ...ဒီ...ဒီမွာပါ...ပတ္...ပတ္ဆံ...ပတ္ဆံ.."
ငညိုကမ္းေပးတဲ့ပိုက္ဆံကိုသူလွမ္းယူကာစစ္လိုက္ၿပီး...
" အင္...ဟုတ္ၿပီး...ျပည့္တယ္..."
" အဲ့...အဲ့ဒါ...အဲ့ဒါဆို...ခြင့္...ခြင့္...ခြင့္ျပဳ...ခြင့္ျပဳပါဦး...ကို...ကို...ကိုႀကီးညို..."
ေတာ္ပါေသးရဲ႕...။
စကားဆုံးသြားလို႔...။
" ဟုတ္ၿပီး...အဲ...ေနဦး..."
အခုမွသူသတိရသည္။ငညိုနဲ႕ေဝေလးတို႔ရဲ႕အိမ္ကေျခရင္း၊ေခါင္းရင္းဘဲ...။ျပန္ဖို႔ျပင္ေနတဲ့ငညိုကမိုးညိုရဲ႕စကားေၾကာင့္ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႕ခုံမွာျပန္ထိုင္လိုက္ေလသည္။
" ငညို...မင္းကိုငါအလုပ္တစ္ခုေပးမယ္...မင္းလုပ္မလား..."
" ဗ်ာ..."
ငညိုကသူ႕စကားကိုနားမလည္ဘူးျဖစ္မည္။သူ႕ကိုမ်က္လုံးေလးကလယ္ကလယ္နဲ႕ျပဴးၿပီးၾကည့္လာေလရဲ႕...။
" လာ...ေရွ႕နားတိုး..ငါေျပာျပမယ္..."
မိုးညိုကလက္ေလးလႈပ္ၿပီးေခၚလိုက္တာေၾကာင့္ငညိုတစ္ေယာက္တြန့္ဆုတ္တြန့္ဆုတ္နဲ႕မိုးညိုရဲ႕အနားကိုတိုးလာခဲ့ေလသည္။ငညို႔လိုဘဲဝတုတ္နဲ႕ငေက်ာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကလည္းသူ႕တို႔ရဲ႕အာစိကိုနားမလည္သလိုလွမ္းကာၾကည့္ေနမိၾက၏။
တြန့္ဆုတ္တြန့္ဆုတ္လုပ္ေနတဲ့ငညို႔ကိုသူစိတ္မရွည္ေတာ့ေပ...။ဒါေၾကာင့္ငညို႔ရဲ႕နား႐ြက္ကိုေဆာင့္ဆြဲၿပီးသူ႕အနားကိုေခၚလိုက္ေလသည္။ၿပီးေနာက္အနားေရာက္လာတဲ့ငညို႔ကိုတိုးတိုးေလးကပ္ၿပီးသူေျပာလိုက္၏။ထိုအခါခုနကနာမလည္လို႔မ်က္လုံးေလးကလယ္ကလယ္ျဖစ္ေနတဲ့ငညိုခမ်ာအခုေတာ့မ်က္လုံးေကာ၊ပါးစပ္ႀကီးပါျပဴးၿပဲေအာင္ၿပဳံးေနေလေတာ့သည္။
" တ...တ...တကယ္လား...ကို...ကိုႀကီး...ကိုႀကီးညို..."
" ငါစကားႏွစ္ခြန္းမေျပာတတ္ဘူး..."
သူ႕စကားေၾကာင့္ငညို႔ရဲ႕ရင္ထဲမွာကုလားမီးနင္းေနေလာက္ၿပီး...။
" မင္းဘက္ကအဲ့ဒါေလးဘဲလုပ္ရမွာ..."
" ဟုတ္...ဟုတ္...ကဲ့...ဟုတ္ကဲ့..."
" ဟုတ္ၿပီး...အဲ့ဒါဆိုမင္းသြားလို႔ရၿပီး...တာဝန္ေတာ့ေက်ပါေစေနာ္လူကေလး..."
" ရက္...ရက္...ဆား..."
ငညိုတစ္ေယာက္အေပ်ာ္လြန္ၿပီးသူ႕ၿခံထဲကေနခုန္ေပၚကာေျပးထြက္သြားေလရဲ႕...။
အဟက္...ဟက္...ဟက္...။
မိုးညိုေမာင္ပါ...။
မပိုင္ရင္ေငြအကုန္မခံဘူး...။
လူယုတ္မာပုံစံနဲ႕ၿပဳံးစိစိျဖစ္ေနတဲ့အာစိကိုၾကည့္ၿပီးဝတုတ္နဲ႕ငေက်ာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္မွာေတာ့ေခါင္းကိုသာတဗ်င္းဗ်င္းနဲ႕ကုတ္ေနမိေတာ့သည္။
အာစိတစ္ေယာက္ဘာေတြထပ္ေမႊဦးမွာပါလိမ့္...။
---------------------------------------------------------
ေဝဖန္အႀကံျပဳခ်က္မ်ားကိုႀကိဳဆိုလွ်က္...။
(updateေလးၾကာသြားရင္ေတာင္းပန္ပါတယ္🙏🙏🙏)