"အဲ့တာ ဘယ္လဲ?..."
ေနလကလည္း အခန္းထဲကအတြက္ မ်က္္နွာခ်င္းဆိုင္အခန္းထဲကထြက္လာတဲ့ ရိုးေစကိုေတြ႕လိုက္ရသည္..။
"ေစ်းသြားမလို႔..."
"တစ္ေယာက္တည္းလား..."
"မဟုတ္ဘူး ေမာင္ခန္႔နဲ႔လေရာင္ပါ ပါတယ္..."
"အဲ့တာဆို စစ္ကိုတစ္ေယာက္တည္းထားခဲ့မလို႔လား..."
"အင္းေလ...
စစ္မွမနိုးေသးတာ အဲ့လိုပဲလုပ္ရမွာေပါ့..."
"က်စ္..မင္းတို႔ကြာ ကေလးကိုတစ္ေယာက္တည္းအိမ္မွာထားခဲ့ရတယ္လို႔..."
"အဲ့တာဆို မင္းၾကည့္ေပးထားမလား..."
"ဘာ!..."
"ဟုတ္တယ္ေလ...
အခု အိမ္မွာမင္းတစ္ေယာက္ပဲက်န္မွာမဟုတ္ဘူးလား...
အဲ့ေတာ့ မင္းေစာင့္ေပးထားလို႔ရမလား...
ျပန္လာရင္မနက္စာေကြၽးမယ္ေလ..."
"အဟက္...မနက္စာက ငါ့အိမ္ငါျပန္စားလို႔ရတယ္..."
"ဟင္း...အဲ့တာဆိုလည္း မင္းျပန္ေတာ့ေပါ့...
သားနိုးလာရင္ သူဘာသာေနလိမ့္မယ္...
မင္းကိုေျပာေနတာနဲ႔ ေစ်းေနာက္က်ေတာ့မယ္..."
ရိုးေစလည္း မေစာင့္ေပးဘူးျငင္းေနတဲ့ေနလကိုဆက္မေျပာခ်င္ေတာ့တာေၾကာင့္ သြားဖို႔ျပင္လိုက္သည္..။
သြာဖို႔ျပင္လိုက္ၿပီးမွ လက္တစ္ဖက္ကိုဆြဲလိုက္ျခင္းခံရၿပီး..နံရံကိုအကပ္ခံလိုက္ရသည္..။
"ဘာလုပ္တာလဲ?...အ!...အား!..."
မေျပာမဆိုနဲ႔ လည္တိုင္ကိုကိုက္ခ်လာတဲ့ေနလေၾကာင့္ ရိုးေစမွာလန္႔ၿပီးေအာ္မိသြားသည္..။
"အဲ့တာ စကားကုိၿပီးစလြယ္ေျပာလို႔..."
"မင္း.."
"ကိုေလး...အယ္ ကြၽန္ေတာ္လာတဲ့အခ်ိန္မွားသြားၿပီထင္တယ္..."
"မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး...
ကိုေလးလည္း အခုလာမလို႔...
အတူတူသြားမယ္ လေရာင္..."
ရိုးေစလည္း ေနလကိုတြန္းဖယ္လိုက္ၿပီး လေရာင္ဆီကို အျမန္သြားလိုက္သည္..။
"ေမာင္ခန္႔အေရွ႕မွာရွိတယ္...
သြားၾကမယ္..."
"ဟုတ္ ကိုေလး..."
