အနာအရွိန္ေၾကာင့္ ညဘက္ေရာက္ေတာ့ စစ္ဖ်ားေလသည္..။ စစ္က ေနမေကာင္းျဖစ္တတ္တာရွားၿပီး ျဖစ္ၿပီဆိုလည္း ဂ်ီက်တတ္သည္..။ စစ္ဖ်ားတဲ့ရက္ေတြဆို ရိုးေစမွာ အိပ္လို႔မရေပ..။
အခုလည္း တေရးနိုးႀကီးထငိုလာတာေၾကာင့္ ရိုးေစမွာ ခ်ီၿပီးသိပ္ေနရသည္..။ ကုတင္ေပၚမွာပဲ ေခ်ာ့သိပ္လို႔ေပးလို႔မရ..။ ခ်ီၿပီးလမ္းေလ်ွာက္ကာ ပုတ္ေပးမွ အငိုတိတ္သည္..။
"အဟင့္ ဟင့္ ပါပါး ပါပါး ဟင့္..."
"ေအးပါ သားရယ္...
ပါပါးရွိတယ္ေနာ္..."
"ဟင့္ နာ နာ..."
"သားေျခေထာက္နာေနလား...
ဥံဳဖြ ဥဳံဖြ ေပ်ာက္ၿပီေနာ္..."
"႐ႊတ္ ဟုတ္..."
ရိုးေစလည္း အခန္းအျပင္ကိုထြက္လိုက္ၿပီး ဧည့္ခန္းထဲမွာပဲလမ္းေလ်ွာက္ေနလိုက္သည္..။ စစ္ကေတာ့ ရိႈက္ရင္းနဲ႔ပဲ ရိုးေစရဲ႕ပခံုးမွာေမွးေနသည္..။
အခန္းအျပင္ကငိုသံၾကားတာမို႔ ေနလလည္း အျပင္ကိုထြက္လာသည္..။ ဧည့္ခန္းထဲမွာ စစ္ကိုခ်ီၿပီး လမ္းေလ်ွာက္ေနတဲ့ရိုးေစကိုေတြ႕တာမို႔ ေနလလည္း ဧည့္ခန္းဆီကိုေလ်ွာက္လာလိုက္သည္..။
"ရိုးေစရာ စစ္ကိုငါတစ္လွည့္ခ်ီေပးရမလား...
မင္းမအိပ္ရေသးဘူးမလား သြားအိပ္လိုက္ေလ.."
"မလိုဘူး...
ငါ့သားကို ငါပဲခ်ီသိပ္လိုက္မယ္..."
"က်စ္...ဘာလို႔ငါ့ကိုအကန္ေတြပဲေျပာေနရတာလဲ?ရိုးေစရာ.."
ေနလေမးလိုက္ေတာ့ ရိုးေစကဘာမွျပန္မေျပာဘဲ စစ္ကိုသာေက်ာပုတ္ေပးေနသည္..။
"မင္းမအိပ္ရေသးဘူးမလား...
စစ္ကိုငါ့ကိုေပး..မင္းသြားအိပ္ေတာ့..."
ေျပာလည္းေျပာ ေနလကရိုးေစဆီကေန စစ္ကိုခ်ီဖို႔ျပင္ေနသည္..။
"မလိုဘူးလို႔ေျပာေနတယ္မလား..."
"ဟင့္ ဟင့္..."
ရိုးေစရဲ႕အသံကမာသြားတာေၾကာင့္ စစ္ေတာင္လန္႔ၿပီး ငိုသံထြက္လာေလသည္..။ ေနလမွာလည္း ရိုးေစရဲ႕အသံေၾကာင့္ ခ်ီဖို႔ျပင္ေနတဲ့လက္ကို ျပန္ရုတ္သိမ္းလိုက္ရသည္..။
