"အဲ့တာဆို အဆင်ပြေနေပြီပေါ့လေ..."
"ဒါပေါ့..."
ဒူးနန့်ပြီး ပြုံးဖြီးကာပြန်ပြောနေတဲ့ နေလကြောင့် အဂ္ဂနဲ့ဖြိုးဝေ ကြည့်မရဖြစ်လာသည်..။
"ငါတို့လာပေးစရာမလိုတော့ဘူးပေါ့..."
"အဲ့လိုတော့ မလုပ်နဲ့လေကွာ...
မင်းတို့မလာတော့ ငါ့အတွက်စားရေသောက်ရေးခက်သွားမှာပေါ့..."
"မင်းပြောတော့ ရိုးစေလာပို့ပေးမှာပါဆို..."
"အဲ့တာက ငါခန့်မှန်းတာလေ...
ကြိုပြီးတော့စားထားရမှာပေါ့...
တကယ်လို့မလာရင် ငါပဲငတ်မှာ..."
"မင်းတစ်ယောက်တည်းအမျိုးမျိုးဖြစ်နေတာ..."
"ဒီည ငါတို့လာအိပ်ပေးရဦးမလား..."
"မလာနဲ့တော့...
ဒီနေ့ စစ် ဆေးရုံကဆင်းမှာတဲ့...
ငါရိုးစေရာကိုခေါ်ထားလိုက်မယ်...
မနက်ဖြန်မှ မင်းတို့လာခဲ့.."
"ပြီးတာပဲ...
အဲ့တာဆို အဂ္ဂ ငါတို့ပြန်ရအောင်..."
"အေး...
သွားမယ်လေ..."
"တစ်ခုခုလိုရင် ဖုန်းဆက်လိုက်မယ်သိလား..."
"မဆက်နဲ့ မလာဘူး..."
အဂ္ဂနဲ့ဖြိုးဝေလည်း နေလကိုတစ်ယောက်တည်းထားခဲ့ပြီး အခန်းထဲကထွက်လာလိုက်သည်..။
ကျန်ခဲ့တဲ့နေလကတော့ ဖုန်းကိုကြည့်လိုက် အခန်းတံခါးကိုကြည့်လိုက် လုပ်နေသည်..။
"ဘာလို့မလာသေးတာလဲမသိဘူး...
ဗိုက်တောင်ဆာလာသလိုပဲ...
ဒီလိုမှန်းသိရင် ချိုင့်ကိုယူထားလိုက်ပါတယ်..."
ဆာနေတဲ့ဗိုက်ကိုပွတ်ပြီး ရိုးစေတို့အလာကိုစောင့်နေလိုက်သည်..။
"ချလောက်!..."
"ဦးဦး..."
တံခါးဖွင့်သံနဲ့အသံအတူ အသံသေးသေးလေးကိုကြားလိုက်ရသည်..။
"စစ်...
နေကောင်းသွားပြီလား စစ်...
လာပါဦး ဦးဦးဆီ..."
နေလခေါ်လိုက်တော့ စစ်ကနေလဆီကိုလျှောက်လာလေသည်..။ စစ်ရဲ့အနောက်မှာတော့ သူ့ပါပါးပါ ပါလာလေသည်..။ လက်ထဲမှာလည်း ထမင်းချိုင့်နဲ့ဆိုတော့ နေလပြုံးမိသွားသည်..။
