"ဦးခန္႔ တူတူၾကည့္မယ္ေလ...
သားကိုရဲျပ...သားမျမင္ရဘူး..."
"မ်က္လံုးနားက ခြာၾကည့္ရမွာေလ စစ္ရာ...
ဒီလိုေလးပဲ ၾကည့္မယ္ေနာ္..."
"အြန္း အြန္း..."
"စစ္ ဘယ္လို႔ေျပာေနတာလဲ?..."
"ဟုတ္ လို႔ေျပာတာ ဟီးဟီး..."
"စစ္ေနာ္ ပါပါးသင္ေပးထားရက္နဲ႔..."
"ေနာက္ခါေျပာေတာ့ဝူး..."
"အင္းအင္း...ကာတြန္းၿပီးတာနဲ႔ အိပ္မယ္ေနာ္..."
"ဟုတ္..."
ေမာင္ခန္႔ရဲ႕ဖုန္းထဲက ကာတြန္းကားကိုအတူၾကည့္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္..။
"ဦးခန္႔ ၿပီးသြားၿပီလား..."
"ၿပီးၿပီေလကြာ...
မင္းသားေလးနဲ႔မင္းသမီးေလး ညားသြားၿပီဆိုေတာ့ ၿပီးၿပီေပါ့..."
"ျမန္ရိုက္တာ..."
နွာေခါင္းရႈံ႕ၿပီး ေျပာေနတဲ့စစ္ကိုၾကည့္ၿပီး ရိုးေစၿပံဳးမိသည္..။ ဘယ္သူနဲ႔တူလို႔ ဒီေလာက္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနတာလဲမသိဘူး..။
"ကဲ ကာတြန္းကားၿပီးၿပီဆိုေတာ့ အိပ္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီ...
ဖုန္းကိုသိမ္းေတာ့...
ထ သြားအိပ္မယ္..."
"ဟုတ္...good night စစ္...
မနက္ျဖန္က်ရင္ ေနာက္ထပ္တစ္ပုဒ္ၾကည့္ၾကမယ္..."
"ဟုတ္...ဒြတ္နိုက္ ဦးခန္႔..."
"အဟက္...ဟုတ္ပါၿပီကြာ..."
"ေမာင္ခန္႔ တံခါးေတြေသခ်ာပိတ္ဦးေနာ္..."
"ဟုတ္ ကိုေလး..."
"အဲ့တာဆို ကိုေလးတို႔ဝင္ၿပီေနာ္..."
"ဟုတ္..."
ရိုးေစလည္း စစ္ကိုခ်ီၿပီး အခန္းထဲကိုဝင္လာလိုက္သည္..။
"ပါပါး...TVဝယ္ေပးပါရား...
ဖုန္းနဲ႔ၾကည့္တာ ေသးေသးေရး...
ဖိုးဖိုးအိမ္မွာတုန္းကရို အေကာင္ႀကီးႀကီးေလးၾကည့္ခ်င္တယ္..."
"အင္း...ပါပါးေနာက္ေန႔က် ဝယ္ေပးမယ္ေနာ္.."
"ဟုတ္.. အဲ့တာေၾကာင့္ ပါပါးကိုခ်စ္ေနရတာ..မြမြ..."
"အဟက္...ဟုတ္ပါၿပီ...
အိပ္ေတာ့ေနာ္..."
"ဟုတ္..."
