"အဲ့တာဆို အဆင္ေျပေနၿပီေပါ့ေလ..."
"ဒါေပါ့..."
ဒူးနန္႔ၿပီး ၿပံဳးၿဖီးကာျပန္ေျပာေနတဲ့ ေနလေၾကာင့္ အဂၢနဲ႔ၿဖိဳးေဝ ၾကည့္မရျဖစ္လာသည္..။
"ငါတို႔လာေပးစရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့..."
"အဲ့လိုေတာ့ မလုပ္နဲ႔ေလကြာ...
မင္းတို႔မလာေတာ့ ငါ့အတြက္စားေရေသာက္ေရးခက္သြားမွာေပါ့..."
"မင္းေျပာေတာ့ ရိုးေစလာပို႔ေပးမွာပါဆို..."
"အဲ့တာက ငါခန္႔မွန္းတာေလ...
ႀကိဳၿပီးေတာ့စားထားရမွာေပါ့...
တကယ္လို႔မလာရင္ ငါပဲငတ္မွာ..."
"မင္းတစ္ေယာက္တည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ေနတာ..."
"ဒီည ငါတို႔လာအိပ္ေပးရဦးမလား..."
"မလာနဲ႔ေတာ့...
ဒီေန႔ စစ္ ေဆးရံုကဆင္းမွာတဲ့...
ငါရိုးေစရာကိုေခၚထားလိုက္မယ္...
မနက္ျဖန္မွ မင္းတို႔လာခဲ့.."
"ၿပီးတာပဲ...
အဲ့တာဆို အဂၢ ငါတို႔ျပန္ရေအာင္..."
"ေအး...
သြားမယ္ေလ..."
"တစ္ခုခုလိုရင္ ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္သိလား..."
"မဆက္နဲ႔ မလာဘူး..."
အဂၢနဲ႔ၿဖိဳးေဝလည္း ေနလကိုတစ္ေယာက္တည္းထားခဲ့ၿပီး အခန္းထဲကထြက္လာလိုက္သည္..။
က်န္ခဲ့တဲ့ေနလကေတာ့ ဖုန္းကိုၾကည့္လိုက္ အခန္းတံခါးကိုၾကည့္လိုက္ လုပ္ေနသည္..။
"ဘာလို႔မလာေသးတာလဲမသိဘူး...
ဗိုက္ေတာင္ဆာလာသလိုပဲ...
ဒီလိုမွန္းသိရင္ ခ်ိဳင့္ကိုယူထားလိုက္ပါတယ္..."
ဆာေနတဲ့ဗိုက္ကိုပြတ္ၿပီး ရိုးေစတို႔အလာကိုေစာင့္ေနလိုက္သည္..။
"ခ်ေလာက္!..."
"ဦးဦး..."
တံခါးဖြင့္သံနဲ႔အသံအတူ အသံေသးေသးေလးကိုၾကားလိုက္ရသည္..။
"စစ္...
ေနေကာင္းသြားၿပီလား စစ္...
လာပါဦး ဦးဦးဆီ..."
ေနလေခၚလိုက္ေတာ့ စစ္ကေနလဆီကိုေလ်ွာက္လာေလသည္..။ စစ္ရဲ႕အေနာက္မွာေတာ့ သူ႔ပါပါးပါ ပါလာေလသည္..။ လက္ထဲမွာလည္း ထမင္းခ်ိဳင့္နဲ႔ဆိုေတာ့ ေနလၿပံဳးမိသြားသည္..။
