"ဟူး.......ညောင်းလိုက်တာကွာ...
ဈေးကိုအနှံ့လျှောက်သွားလိုက်ရတော့ ပင်ပန်းနေပြီ..."
"ဟုတ်တယ်...သားလည်းညောင်းနေပြီ..."
အိမ်ကိုပြန်ရောက်ပြီဆိုတာနဲ့..၂ယောက်လုံး ဧည့်ခန်းထဲက ခုံပေါ်မှာထိုင်ပြီး ညည်းနေကြလေသည်..။
"ရော့...ရေလေးသောက်လိုက်ကြပါဦး..."
"ကျေးဇူး ကိုလေး..."
"ကျေးဇူး ပါပါး.."
"ဟာ....စစ် ဦးခန့်ပြောတဲ့အတိုင်းလိုက်မပြောနဲ့လေကွာ..."
"ပြောပါဝူး...သားဘာသာပြောတာ..."
"အောင်မာ...ဘာကို သားဘာသာပြောတာလဲ?..
ဦးခန့်ပြောတဲ့အတိုင်းလိုက်ပြောနေပြီးတော့...ဟွန်း..."
"ဟုတ်ပါဝူးဆို..."
"ကဲ တော် ၂ယောက်လုံးပစ္စည်းတွေသိမ်းမယ်...
စစ် သားဝယ်လာတဲ့အရုပ်ကို အခန်းထဲသွားထားတော့လေ..."
"ဟုတ်..."
"မောင်ခန့်ကတော့ ကိုလေးနဲ့မီးဖိုဆောင်ကိုလိုက်ခဲ့...
ရှင်းစရာရှိတာ ရှင်းရအောင်..."
"ဟုတ်..."
ရိုးစေလည်း မောင်ခန့်ကိုခေါ်ပြီး..မီးဖိုဆောင်ကိုလျှောက်လာလိုက်သည်..။ ထင်သလောက်လည်း မီးဖိုဆောင်က ရှုပ်ပွမနေပါ..။
"ကိုလေး...ကိုလေး...ကိုခန့်..."
"လရောင်လား...အထဲဝင်ခဲ့လေ..."
"ဟုတ်..."
"လရောင် ဘာဖြစ်လို့လဲ?..."
"သြော်...ကိုလေးတို့နဲ့ အိမ်လာဝိုင်းရှင်းပေးမလို့လာတာပါ...
အကိုလေး လွှတ်လိုက်လို့..."
"ဘာမှလုပ်စရာတော့မကျန်တော့ပါဘူး...
မီးဖိုဆောင်ပဲရှင်းဖို့ကျန်တာ..."
"ကိုလေးတို့က ကိုယ့်ဘာသာချက်စားမှာလား.."
"အင်းလေ...
ဒါနဲ့ ဒီလျှပ်စစ်ပစ္စည်းတွေကကောင်းသေးလား...
မဝယ်လာခဲ့မျလို့..."
"ဟုတ်....အဲ့တာအကုန်အကောင်းတွေ...
ရေခဲသေတ္တာလည်း ကောင်းသေးတယ်..."
"လူမနေတဲ့အိမ်က ပစ္စည်းကကောင်းပါ့မလား..."
"ကောင်းပါတယ် ကိုခန့်ရဲ့...
အကိုလေးက တခါတလေဒီအိမ်မှာလာနေတယ်လေ...
သူ့ဘာသာလည်းချက်စားတယ်...
အဲ့တာကြောင့်မို့ပါ..."
