"ဟပ်ချိုး!....
မွှန်တာကွာ...တောက်!...
ဒီလိုမှန်းသိရင် ညကခေါင်းမလျှော်ပါဘူး...ဟပ်ချိုး!..."
နီရဲနေတဲ့မျက်နှာနဲ့အတူ နှာချေပြီးနေလတစ်ယောက် အခန်းထဲကထွက်လာသည်..။ နေလထွက်လာတဲ့အချိန် မျက်နှာချင်းဆိုင်အခန်းထဲမှ ရိုးစေလည်းထွက်လာသည်..။
နေလကိုမြင်တာနဲ့ ရိုးစေကမမြင်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီး မီးဖိုဆောင်အခန်းထဲကိုဝင်သွားလေသည်..။
"ဘာလဲဟ...
အခုငါ့ကိုမမြင်ချင်ယောင်ဆောင်သွားတာလား...ဟပ်ချိုး!..."
နေလလည်း အိမ်ကိုမပြန်သေးဘဲ ရိုးစေရဲ့အနောက်ကိုလိုက်လာလိုက်သည်..။
ထမင်းစားစားပွဲမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး ရိုးစေလုပ်သမျှကိုထိုင်နေကြည့်နေလိုက်သည်..။
"ငါ့ကိုနို့ပူပူလေးတစ်ခွက်လောက်ပေးပါ..."
"ကိုယ့်ဘာသာထလုပ်ပါလား...
မင်းမှာခြေတွေလက်တွေအကောင်းကြီးကို..."
"ရိုးစေရာ နို့လေးတစ်ခွက်လုပ်ခိုင်းတာကို ဘာလို့စကားတွေအများကြီးပြောနေတာလဲ?...
မင်းငါ့ကိုဘာတွေမကျေမနပ်ဖြစ်နေလို့ အခုလိုတွေပြောနေရတာလဲ?..."
"ဘာမှဖြစ်စရာအကြောင်းမရှိဘူး...
ခဏလေးစောင့်ဦး လုပ်ပေးမယ်..."
"ပြီးတာပဲ...အစောကတည်းက အခုလိုပြောလိုက်ရင်ပြီးနေတာကို..."
ရိုးစေလည်း ပွစိပွစိပြောနေတဲ့နေလကို လစ်လျူရှုထားလိုက်သည်..။
ကျောပေးပြီး နို့ကျိုနေတဲ့ရိုးစေကို နေလလည်းလိုက်ကြည့်နေမိသည်..။ ရိုးစေရာဘာလို့ဒီလောက်တောင်ပြောင်းလဲသွားလဲ?..
အရင်ကဆို သူ့နားရောက်တိုင်း မျက်နှာနီရဲနေတတ်တဲ့ကောင်လေးဟာ..အခုဆို မျက်နှာထားကိုတည်ထားတတ်သည်လေ..။
ကျွန်တော်ကအတင်းနှင်ထုတ်နေရင်တောင် ဘေးနားမှာကပ်နေတတ်တဲ့ကောင်လေးဟာ..အခုဆို ကျွန်တော့်အနားတောင်မကပ်ချင်တော့ဘူးတဲ့လား..။
ဘာတွေက သူ့ကိုဒီလောက်တောင်ပြောင်းလဲစေသွားရတာလဲ?...
မေမေပြောသလို သူက အဖိုးကြီးတစ်ယောက်ကိုမြှူစွယ်လိုက်လို့ချမ်းသာသွားပြီး ဘဝင်မြင့်သွားတာလား..။
