Yalnız Kalpler Sütunu (외로운 마음 열)

71.Bölüm FİNAL - ''Evine Hoşgeldin.''

Bölüm şarkısı: Ao Haru Ride OST - When Our Eyes Met

Ai Lin, ayağının ucundaki valiziyle birlikte odadaki küçük koltukta oturuyordu. Az sonra gidecekti.

Tek başına.

Korkuyordu.

Yüzünde en ufak bir hareketlilik yoktu. Donuktu. Solgundu.

Ağlamanın vermiş olduğu yorgunluk hala üstündeydi.

Ama emindi, Jung Min gelecekti.

Gelecekti…

Gyuri’nin telefonu çaldı birden. Bilinmeyen bir numaraydı. Gyuri telefonu meraklı bir sesle açtı.

‘’Alo?’’

‘’Merhaba. Ben Seul merkez karakoldan amir Shin Hyuk. Park Gyuri sizsiniz değil mi?’’ 

‘’Evet benim de… Bir sorun mu var?’’ 

‘’Karakola gelmeniz gerekiyor.’’ 

‘’Ne? Neden? Şuan bir arkadaşımı yurtdışına göndermek üzereyim ve yanında olmam gerekiyor.’’

‘’Bay Park’la ilgili hanımefendi. Son aramalarında siz varsınız.’’

Gyuri, biz gözünü Ai Lin’e dikmişti. Uçağın kalkmasına saatler vardı. Ai Lin’e çaktırmadan çantasını alıp odadan çıktı. 

‘’Peki, geliyorum. Yarım saate oradayım.’’ 

…

Yarım saatlik kısa bir yolculuğun ardından karakola gelmişti. Bir polis memuru onu amir Shin Hyuk’un odasına getirmişti. Gyuri meraklı ve telaşlı gözlerle amirin masasının önündeki koltuklardan birine oturdu.

‘’Hoşgeldiniz, Bayan Gyuri’ydi değil mi?’’

‘’Evet.’’

‘’Fazla uzatmadan geçeyim. Az önce Bay Jung Min’in iki arkadaşı buraya geldi. Choi Seung Hyun hakkında suç duyurusunda bulundular. Bu adamı tanıyor musunuz?’’ 

Gyuri, merakını gizleyerek bir süre düşündü. 

‘’İsmi hiç duymadım. Ama… Arkadaşım, Jung Min’in birisinden söz ettiğini söylemişti. Belki bu dediğiniz adamdır.’’ 

‘’Muhtemelen bu adamdır, çünkü bu adam bu sabah saatlerinde içinde arkadaşınız Jung Min’in de bulunduğu arabaya defalarca ateş açtı.’’ 

Gyuri’nin gözleri kocaman açılmıştı. 

‘’Ne! Ne diyorsunuz amir bey? Bu… Bu olamaz!’’

‘’Bu adamın yakalanması için tutuklama emri çıkaracağız. Ayrıca onun kız arkadaşı, hakkında bir sürü şey anlattı. Arkadaşınız Jung Min’le bir münakaşası olmuş.’’

‘’Jung Min nerede?’’

‘’Şey…’’

‘’Amir bey, Jung Min nerede? Ne oldu ona? Lütfen söyleyin…’’ 

Orta yaşlı amir, derin bir nefes alıp konuşmaya başladı. O da üzülmüştü… 

‘’Arabaya gelen kurşunlardan biri karnına isabet etmiş. Biz olay yerine gittiğimizde… Geçti. Üzgünüm… Başınız sağolsun.’’