"Geçmişin bana ait," dedi ve kulağıma yaklaşarak fısıldadı. "İstesen de beni unutamazsın."
Geçmiş can yakar. Yıllar sonra karşılaştığında bile. Fakat madalyonun iki yüzü vardır.
Her şey çok güzel olabilirdi; onu tekrar görmeseydim.
...
Bölüm şarkısı Atalay ve Eylül'ü anlatıyor. Medyaya koydum. Selena Gomez- Nobody
Ece'nin kıyafeti;
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm 18: "Aidiyet"
Bazı şeyler kontrolünüzün dışındadır. Yanlış olanın ne olduğunu bilseniz de kalbiniz, mantığınıza baskın çıkardı. Özellikle de benim gibi duygusal bir insansanız.
Neden kalbimizi istediğimiz gibi yönetemiyorduk? Yola gelen bir çocuk gibi yapmaması gereken şeyleri anlatamıyorduk? Neden?
Bir kıyametin orta yerine sürükleniyordum. Atalay’a tekrar bağlanamazdım. Geçmişte yaptığım hatayı tekrarlayamazdım. Ama kalbim bunu anlamamakta direniyordu. Size yemin ederim, bunu yinelemektense kalbimi yerinden söküp atmayı dilerdim, ondan nefret ediyordum.
Doğruyu ve yanlışı ayırt edemeyecek hale gelmiştim. Çünkü geçmişte neyi doğru bulduysam, hepsinin felakete gebe bırakacak kadar yanlış seçimler olduğunu gördüm. Atalay’ı sevmem de, üzülmesin diye aşık olmadığım Özgür’le nişanlanmak da… Hepsi benim sonumu hazırlar gibi beynimin damarlarında süzülüyordu.
Kalbimin sesini dinleyerek mi hayatımı mahvetmeliydim? Yoksa mantığımın sesini dinleyerek mi? Fakat bu tuşlardan ikisi de kırmızıydı. Yeşil tuş benim hayatımda yoktu.
Gözlerim karanlığın ışığını alışınca Atalay’ı inceledim. Gözleri, dudakları ve burnunun ucu kırmızıydı. Yüzünün her bir zerresi üzgün görünüyordu. Bunu bana göstermeyi kendi tercih etmişti. Ya da sarhoş olduğu için ne yaptığını fark etmiyordu. Çaresizlik Atalay’ın yüzüne yakışmamıştı. “Özgür’le birlikte oldun mu?” dedi ikinci kez. Sesinin tonu, acılar içinde kıvranıyormuş gibi çıkmıştı. Başım önüme düştü.
Aramızdaki mesafe, Atalay’ın bir adım atmasıyla kapandı. Tatlı nefesinin hafif sesini duyabiliyordum. Kokusunu alabiliyordum. Kafamı kaldırarak yüzüne baktım. “Bu seni neden ilgilendiriyor?” Kalbime kramp girmişti. Atalay’ın hüznü bulaşıcıydı. “Bunu kim söyledi sana?”
