Safir Mila Safkan, şu an olduğu yaşından çok daha ufakken, hayatının taşlarını yerinden oynatan bir olay yaşar ve kendini ansızın, yetimhanenin soğuk duvarları arasında kimsesiz bulur. Sahip olduğu şeyler, her ne yaşarsa yaşasın iyi kalan kalbi ve t...
Bir fıstık geçen bölümü son sahnesini böyle çizmiş, ellerine sağlık<3
Merhaba parlayanlarım<3
Şu hikâyeyi yazmaya girdiğimde çok rahatlıyorum. Çünkü mutlu olmayı isteyen, mutlu olacağına inanan tek karakterim ne yazık ki Safir ve kendisi bana ilham veriyor bu iyileşme, mutlu olma sevgisiyle. Safir'den başka mutlu olacağına inanan karakterim yok, hepsi depresifkekdkd. Dilerim sizlere de bu mutlu olma gayesini aşılayabiliyoruzdur Safir ve ben :')
Keyifli okumalar, satır arası yorumları bırakmayı ihmal etmeyin güzelliklerim.<3
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Okuyan herkesin bir yıldız bırakmasını istiyorum.✨
16. Bölüm: "MESAFE."
Ağladığımda ıslanır kirpiklerim, hiç öpülmedi ıslak gözlerim.
Yalan olmasın, aslında babamın ıslak gözlerimi öptüğünü hatırladığım kasvet dolu bir gece vardı. Çok ağladığım bir geceydi. Tam hatırlayamasam da o gök gürültüsünün beni ürküttüğünü anımsar gibiydim. Yanıma gelip, beni kucağına almış ve küçük bedenimdeki tüm sızlanışlar babamın merhametiyle sanki dinmişti. Ağlayan gözlerime bakıp ıslak kirpiklerimin üstünden öperken, sen ağlarsın, göz yaşın beni yakar demişti. Öperim o çocuk telaşesindeki, ıslak gözlerinden.
Gök gürültüsüne uyandığım soğuk ve yalnız gecelerde tam olarak bunları hatırlar, hüzünle gülümser, daha az ürkerek uykuma kaldığım yerden devam ederdim. Bu gecede o gecelerden biriydi, uyandığımda tam olarak hatırlamasam da gök gürültüsüyle huzursuz olduğumu şimdi az çok hatırlıyordum. Yaklaşık on dakika önce uyandığımda kendimi birkaç gece kaldığım misafir odasında, yatağın içinde bulmuş ve dün akşam yaşadıklarımı hatırlayarak utançla gözlerimi yummuştum.
Ben... Başımı onun omzuna yaslamış, orada uyuyakalmıştım.
Sonra beni Sindirella'ya çevirdiği için ona teşekkür etmiştim.
Aman Tanrım! Kokusu hakkında düşündüklerimi de söylemiş olabilir miydim?
Bunu hatırlayamıyordum, tek ümidim uyuyakalmadan önce daha fazla pervasız davranmamış olmamdı. Kendimi böyle bir rahatlığın, durumun içine düşürdüğüm için hem şaşkın hem utanç doluydum. Hazer'in bana zarar vermeyeceğini biliyor olmak başka, onun omzuna başımı koymuş olmak başkaydı. Nasıl yapmıştım bilmiyordum ama gözlerine bakamazdım, biliyordum. Mahcuptum. Beni evine taşıdığını, yatağa bıraktığını düşündükçe bütün vücudum ısınıyordu. Kendime bunu yapamazdım. Neden son zamanlarda kendimi durduramıyordum?
