အချစ် (သို့မဟုတ်) ကျွန်တော့်ယောက်ျားအမူးသမား (Completed )

အခန်း(၁၃)

" အောက်အီးအီးအွတ်..."

" ဆွမ်းတော်ဗျို့...ဆွမ်းတော်ဗျို့..."

မနက်ခင်းဝေလီဝေလင်းချိန်ဖြစ်တဲ့အတွက်ကြက်တွန်သံ၊ကပ္ပိယရဲ့ဆွမ်းတော်ဗျို့အော်သံများကလမ်းတစ်လျှောက်လုံးဆူလို့၊ညံလို့နေသည်။တခါတလေပဲပြုတ်သည်အော်သံကလည်းကြက်တွန်သံတွေနဲ့အပြိုင်မရှေ့မနှောင်းထွက်လာလေ၏။

ညကအစောကြီးအိပ်ရာဝင်ခဲ့တဲ့အတွက်လူကတစ်ကိုယ်လုံးအကြောတွေတောင့်တင်းနေပေမယ့်စိတ်ကတော့တက်ကြွလန်းဆန်းလို့နေသည်။သို့နှင့်တောင့်နေတဲ့ခါးကိုဟိုဘက်၊ဒီဘက်နှစ်​ချက်လောက်သူလှည့်လိုက်၏။ပြီးနောက်ခြေရင်းအဝတ်တန်းမှာလှန်းထားတဲ့ရေလဲလုံချည်ကိုယူပြီးရေတွင်းကုန်းကိုမိုးညိုထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။

မနက်စောစောရေမချိုချင်ပေမယ့်လည်းလူချောလေးရဲ့အနားကိုသွားရမှာဆိုတော့မွှေးနေမှဖြစ်မည်။ဒါကြောင့်မျက်နှာသစ်၊သွားတိုက်ပြီးရေကိုပါတစ်ခါတည်းမိုးညိုလောင်းချိုးလိုက်တော့သည်။

" အား...ချမ်းတယ်ဟ..."

မနက်အစောကြီးရေချိုးခြင်းကအအေးကြောက်တဲ့မိုးညိုအဖို့မဟာစွန့်စားခန်းကြီးတစ်ရပ်လိုပင်...။

သို့ပေမယ့်လည်း...။

လူချောလေးဆီကိုသွားမှာဆိုတော့ဒါတွေကိုအားတင်းပြီးသူကျော်ဖြတ်ရမည်။ဒီအသေးအမွှားကိစ္စလေးတွေကိုကျော်ဖြတ်နိုင်မှသာကျန်တဲ့အရာတွေကိုအေးဆေးသူကျော်ဖြတ်နိုင်မှာဖြစ်သည်။သို့နှင့်မိုးညို​တစ်ယောက်ရေစိုနေတဲ့ကိုယ်လုံးကိုကမန်းကတန်းဆပ်ပြာတိုက်လိုက်၏။ပြီးနောက်ရေတစ်ခွက်၊နှစ်ခွက်လောက်လောင်းချိုးကာရေချိုးခြင်းကိုသူအဆုံးသတ်လိုက်တော့သည်။

" အားပါးပါး...အေးလိုက်တာဟ..."

" လူချောလေးရေ...လူချောလေးရဲ့အနားကိုလာဖို့ ကိုမိုးညို စောစောစီးစီးရေထချိုးနေရပြီကွ..."

🪴🪴

" လူချောလေး..."

" အောင့်မလေးဗျ..."

အမှောင်ထုမကွဲသေးတဲ့မနက်ဝေလီဝေလင်းအချိန်ဖြစ်တဲ့အတွက်ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကိုသဲသဲကွဲကွဲမမြင်ရသေးပေ...။ထို့ကြောင့်ခေါင်မိုးထက်မှာချိတ်ဆွဲထားတဲ့လေးပေ​မီးချောင်းကနေဖြန့်ကျက်ပေးတဲ့အလင်းရောင်ကိုသာအားပြုပြီးရဝေတစ်ယောက်ချက်ပြုတ်ပြင်ဆင်နေရ၏။