Androphobia // Jikook

thirty nine

22.03.2021

POV JIMIN

Zauważyłem jak wzrok Jungkooka spada na moje usta.

-Jungkook? - spytałem niepewnie robiąc krok w tył.

Brunet znowu spojrzał mi w oczy.

Nie odpowiedział.

Nagle podszedł i...
Złączył nasze usta w pocałunku.

Zdziwiłem się. Nie potrafiłem się ruszyć.

Brunet nie poruszał ustami, tylko stykał je z tymi moimi.

Może to dziwne.. Ale w pierwszej kolejności poczułem dreszcze przyjemności.

Niestety nie na długo, bo od razu po tym uderzyły we mnie wspomnienia...

Poczułem ukłucie w sercu, a następnie strach. Oczy mi się zaszkliły, a następnie po policzku spłynęła mi łza.

Jungkook w końcu oderwał się ode mnie. Zauważył moją przerażoną twarz.

-Jimin.. Ja przep-

Próbował coś powiedzieć, ale ja zacząłem biec w stronę mojego domu. Czułem się bardzo źle. Bałem się. Chciałem znaleźć się w bezpiecznym dla mnie miejscu. Chciałem być już w domu.

Gdy tylko przekroczyłem próg drzwi, szybko je zatrzasnąłem i drżącymi dłońmi zamknąłem się na klucz.

Zacząłem się bardzo trząść. Chciałem już pobiec do mojego pokoju, ale nie mogłem...

Upadłem na podłogę, gdy zaczęło mi się robić duszno. Usiłowałem złapać oddech, ale szło mi to bardzo opornie.

Podsunąłem się pod ścianę i przyciągnąłem kolana do mojej klatki piersiowej, które następnie objąłem rękoma.

Wcześniejsze pojedyncze łzy, zamieniły się w głośny szloch.

Niby byłem już w domu, gdzie wszystko miało być w porządku, ale nie czułem się tutaj bezpiecznie ani trochę.

Dalej nie mogłem złapać oddechu.

Przed oczami przewijały mi się straszne wspomnienia...

Usłyszałem pukanie. Następnie przytłumiony głos krzyczący moje imię. I znowu pukanie...

To chyba był Jungkook.

Chyba, bo przez wszystko co teraz czułem nie miałem pewności czy to aby napewno on.

W końcu dobijanie się do mojego domu się skończyło, a głos wołający moje imię ucichł.

Siedziałem skulony pod ścianą. Płakałem, trząsłem się i panicznie próbowałem oddychać, ale nie mogłem...

Słyszałem lekki szum.

Leżałem bezradnie na podłodze.

Nie wiedziałem co robić.