"ငါဘာလုပ်လို့လဲ?..."
"မေမေ ရိုးစေရာတို့အိမ်ကိုပေးခိုင်းတဲ့နို့ဘူးမှာ ဝမ်းနှုတ်ဆေးတွေထည့်လိုက်တာလား...
ကလေးကအခုဝမ်းပျက်ပြီး ဆေးရုံတင်လိုက်ရတယ်..."
"ဘာ!.."
"မေမေဘာလို့ဒီလိုလုပ်ရတာလဲ?...
စစ်က မေမေ့မြေးအရင်းပါ...
မေမေဘာလို့ဒီလိုလုပ်ရတာလဲ?...
လွန်ခဲ့တဲ့၎နှစ်ကျော်ကလည်း မေမေသူတို့ကိုနှင်ထုတ်လိုက်တယ်...
အခုလည်း အနုနည်းနဲ့နှင်ထုတ်လိုက်တယ်...
မေမေလုပ်ရက်တယ်...
မေမေ့လုပ်ရပ်ကြောင့် သားမှာဒီ၎နှစ်ကျော်လုံး ကိုယ့်သားရှိနေမှန်းတောင်မသိဘဲ နေလာခဲ့ရတယ်...
အခုသိရပြီဆိုတော့လည်း မေမေကြောင့် သူတို့ထွက်သွားရပြန်ပြီ..."
"မဟုတ်ဘူး ငါအဲ့လိုမလုပ်ဘူး..."
"ဘာမှပြောမနေပါနဲ့တော့ မေမေ...
မေမေအတ္တတွေသိပ်ကြီးလွန်းတယ်..."
ပြောပြီးတာနဲ့နေလလည်း အပေါ်ကိုတက်လာလိုက်သည်..။ ကျန်နေခဲ့တဲ့ ဒေါ်ဟန်နီမှာတော့ ဆိုဖာပေါ်ကိုသာ ပုံလျက်သားကျသွားလေသည်..။
မင်းနိုင်ပါတယ် ရိုးစေရာ...
ငါ့သားကို မင်းတို့ဘက်ပါအောင်သိမ်းသွင်းနိုင်ပါတယ်...
"မမလေးရယ် စိတ်ထိန်းပါ...
မောင်နေလက မသိလို့ပြောတာပါ..."
"ကျွန်မ မလုပ်ပါဘူး မစိန်ရယ်..."
"ကျွန်မသိပါတယ် မမလေးရယ်...
အကိုလေးကို ကျွန်မပြောပြလိုက်ပါ့မယ်..."
ဒေါ်စိန်မှာလည်း စိတ်မကောင်းဖြစ်နေတဲ့ ဒေါ်ဟန်နီနားမှာထိုင်ပြီး နှစ်သိမ့်ပေးနေလိုက်သည်..။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"ဒေါက်!..ဒေါက်!..."
"ဘယ်သူလဲ?..."
"ကြီးစိန်ပါ မောင်နေလ..."
"ဟုတ် ဝင်ခဲ့လေ..."
နေလတစ်ယောက် ရေချိုးပြီးတာနဲ့ အဝတ်အစားလဲပြီးတာနဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာထိုင်ကာ ရိုးစေရဲ့စာအုပ်ကိုယူကြည့်နေခြင်းဖြစ်သည်..။ ကြည့်နေရင်း တံခါးခေါက်သံကြားတာမို့ စာအုပ်ကိုပိတ်လိုက်ပြီး အထဲကိုဝင်လာစေလိုက်သည်..။
"ကြီးစိန် ဘာဖြစ်လို့လဲ?..."
"ဟို မောင်နေလ မမလေးအပေါ်အထင်လွဲနေတာလေး ရှင်းပြချင်လို့ပါ..."
Part-27(Uni)
Start from the beginning
