Merhaba! Biliyorum ki, hiçbiriniz böyle bir şey beklemiyordu. Aslında ben de planlamamıştım ama aklıma geldi ve oturup yazdım. Gazel ve Behram ikilisini seviyorsunuz ya da sevmiyorsunuz bilmiyorum ama onların nasıl bir ilişkisi olabileceğini düşündüğünüzü biliyorum. Hikâyede istediğiniz kadar yer verememiş olabilirim diye ben de size ara ara bu tarz, kısacık Gazel&Behram bölümü yazmak istedim. Eğer severseniz yine yazarım, sevmezseniz hikâye içinde yazdığımla kalır. Yine düşüncelerinizi merak ediyorum, geçin de okuyun.
Ayrıca yeni bölümü yazmaya henüz başlamadım ama yarın başlarım. Bu bölüm siz de tahmin edersiniz ki benim için yazması zor bir bölüm olacak, o yüzden ne zaman geleceğini tam kestiremiyorum ama instagram üzerinden alıntıları paylaşırım, sizi haberdar ederim.
Gazel&Behram.
Genç adam, hissettiği derin sakinlik içinde oturuyor ve kardeşi kadar sevdiği küçük oğlanın saçlarını okşuyordu. Sakinlik ve huzur, kendisi için altından bile daha kıymetliydi. Hayatı büyük değil, küçük yaşamayı seviyordu. Altınlar elmaslar değil, bir ufak gülümseme, biraz iyilik istiyordu. Ve, saçlarını okşadığı küçük oğlan kafasını kaldırıp ona gülümsediğinde Behram, hayattan alabileceği her şeyi aldığını düşünüyordu.
Eğilip Mustafa Kemal'in başına bir öpücük kondurdu.
Hazer Bey kardeşini ve Safir'in kardeşi Leo'yu kendilerine bırakmış, Safirle birlikte dışarıya çıkmışlardı. Hazer, en yakın arkadaşı, dost diyebileceği tek insandı. Onunla üniversitede tanıştıklarında arkadaş olabileceklerini düşünmemişti ama Hazer'in kendisine ihtiyacı olduğunu hissetmişti. Hazer... O kadar kaybolmuştu ki, nerede ne yaptığını bile bilmez olmuştu. Behram o an yollarının kesişmesinden memnuniyet duyuyordu, çünkü Hazer'in ipe sapa gelmez insanlarla sadece aşağıya ineceğini biliyordu.
Hazerle farklı olduklarını biliyordu, çok farklılardı. Behram inançlı birisiydi, Hazer de pek tabi inanıyordu ama inandığı din için bir şey yapmıyordu, Behram ondan farklı olarak inandığı din için bir şeyler yapıyordu. Fakat Hazerle ortak bir noktada buluşabiliyorlardı, oturup saatlerce konuşup, gülebiliyorlardı. Aynı ortamdan sıkıldıklarında göz göze gelip birbirlerinin gözlerinden ne hissettiklerini okuyorlardı. Onunla maç muhabbeti yapıp Hazer'i deli etmeyi seviyordu, küfür ettiğinde onun ensesine yapıştırmayı da seviyordu, Hazer'in kendisine hadi seni bara götüreyim diye takılmasını da seviyordu.
En çok da kendisine saygı duymasını seviyordu.
"Behram Abi, Hazer abi benim eniştem mi oluyor?"
Hemen yanında küçük çocuğunun sesini duyarak başını Leo'ya çevirdi ve onun gerçek bir merakla kendisine baktığını gördü. Leo, çok sevimli bir çocuktu ve Behram ona baktığında içini fersah fersah huzur doldurmuştu. Duyduğu cümleyi kafasında tarttı ve buna verecek bir cevabı olmadığı için, "Küçük hayta," dedi. "Nereden çıkardın bunu?"
Çocuk dişlerini göstererek şekilde sırıttı. "Gazel ablam dedi."
Gazel... Sonunda üç nokta. Sadece bu belki de. Gazel ama sonunda nokta olmayan, devamında hep bir şeyler eklenecek bir kelime. Gazel... O Behram için güzel bir hayaldi, oradaydı, biliyordu ki, isterse Gazel kafasını çevirdiği her yerde durup ona bakar, gülümserdi. Bir süre önce itiraf etmişti, bunları istiyordu ama her şeyin kendisi için doğru şekilde ilerlemesine ihtiyacı vardı. Gazelle oturup konuşmalı, duygularını samimiyetle ona açmalıydı ama... Gazel'in kısa sürede evleneceğine ihtimal vermiyordu. Annesi defalarca kez ona evlenmesi gerektiğini söyleyerek birkaç hanımla arasını yapmaya çalışmıştı ama yok, Behram'ın kalbi bir kere bile böyle atmamıştı.
Gidip imkansıza tutulmuştu.
Ne yapmalıydı, bilemiyordu. Gazel onunla olmak isterdi ama onunla evlenmek ister miydi, kestiremiyordu. Belki bu kadar kısa sürede onun hakkında böyle ciddi düşünmek mantıksızdı ama hiçbir kimse için hareket etmeyen kalbi, Gazel için böyle atıyorsa... Bunun neyini düşünecekti ki? Gazel olmasaydı da annesi sayesinde kısa zamanda görücü usulu bir evlilik yapıp yine çok yakından tanımadığı biriyle evlenecekti.
Ama... işte...
Anlaşabilirler miydi? Behram sıkıcı birisi olduğunu düşünüyordu. Büyük eğlenceleri olmazdı, dışarıda çok fazla gezmezdi, evcimen birisiydi. Küçük bir hayatı vardı, belki Gazel sıkılacaktı. Çünkü... Onun kendisinden bambaşka hayatı vardı. Bu kadar ayrı olmaları kalbini kırıyordu ama Allah'ın da bir bildiği olduğunu düşünmeden edemiyordu. Fakat şimdi diyelim evlendiler, Gazel ondan sıkılırdı. Alıştığı hayatı ararsa Behram çok üzülür, elinde olmadan onu da üzebilirdi. Behram'ın eğlenmek için yaptığı en büyük şey çizgi film izlemekti! Gazel gibi birisi bundan zevk alır mıydı ki? Onu memnun edemezse üzülürdü ve bu işin nereye gideceğini bilememek onun kafasını çok yoruyordu!
"Leo!" Gazel'in Leo'ya seslendiğini duydu ve kalbi hızlanırken, ufacık bir an ona baktı. Koltukta oturuyor, onu kendisine ispiyonladığı için Leo'ya şakacı bir kızgınlıkla bakıyordu. Kocaman mavi gözleri vardı ama Behram hiç doyasıya bakmamıştı. Evlendiklerinde onu karşısına alsa, o mavi gözlerine uzun uzun baksa güzel olmaz mıydı? Bunun hayali dahi Behram'ı utandırdı ve Gazel'in heyecan içinde ona baktığını gördüğünde bakışlarını önüne çekerek Leo'ya konuştu. "Bunu mümkünse Hazer'e sor ve onu terlet biraz! De ki, ablamla takılıyorsun falan ama hayırdır enişte! De bunu tamam mı?"
Küçük çocuğun gözlerindeki ilgiyi gördüğünde, Hazer'in başına bela saracağı için keyiflendi. Leo heyecanla konuştu. "Hayırdır enişte, ne ayak mı diyeceğim?"
Behram oğlanın sarı saçlarını karıştırdı. "Ama ablanın yanında deme, utanır."
Safir öyleydi, utanırdı, çok hanımefendiydi. Behram Safir'i gerçekten seviyordu. Sakin, kendi halinde, iyi bir kızdı. Hazerle aralarındaki ilişki... Hazer'in hanımlarla samimi ilişkileri olmaz, onların peşine düşmezdi. En azından hiç görmemişti. Hazerle kadınları konuşmaz, muhabbetlerine meze yapmazlardı. Tabi arada muhabbeti geçerdi ama kısa tutarlardı. Bahar Teyze ne alem kadındı, Hazer'in, gözüne kestirdiği kadınlarla randevuya çıkmasını sağlardı ama Hazer o kadınlarla hiç ikinci kez görüşmezdi. Hazer'in çapkınlık maceraları olmazdı, Behram'ın bunları onaylamadığını bildiğinden olsa gerek Hazer ona bu konuları pek açmazdı. Hazer'in kadınlarla geceleri vakit geçirdiğini ne duymuş ne de görmüştü ama muhtemelen zamanında yapmadığı şey de değildi. Genç adam kendi kendine konuştu. "Tövbe tövbe..."
Yakınlarında bir gülme sesi duyduğunda irkildi ve ela gözlerini ilerisine çevirdi. Gazel Leo'yu koltuğa çıkarmış, gıdıklıyor ve onu güldürüyordu. Çocuğun gülümsemesi onu huzurla doldurmuştu ama ya Gazel'in ki? Yüreğini nasıl daraltıp kalbine böylesine garip şeyler yapıyordu? Gerçekten yapacaktı Behram. Onunla evlendiğinde geçip karşısına oturup her halini uzun süre izleyecekti.
"Behram Abi?" Mustafa Kemal'in üzerindeki kazağı çekiştirdiğini hissettiğinde başını çevirip baktı. Mustafa imrenerek Leo ve Gazel'e bakıyor, bu eğlencenin bir parçası olmak istiyordu. Behram Mustafa'yı Muazzez kadar seviyordu. Hayatında bu kadar masum birisini görmemişti. Mustafa down sendromlu olduğu için insanların arasına kolay karışamıyor, kalabalıktan ürküyordu. İnsanlar da bazen ona öyle bakıyordu ki... Behram kadar sakin birisi bile yumruklarını sıkıyordu. "Söyle koçum?" Dedi eliyle sırtını sıvazlayarak.
"Gazel... Benimle de oynar mı?"
Al işte, kim bu masumiyete dayanırdı ki? Dayanamayarak uzandı ve onun yanağından sulu bir öpücük alarak, "Oynamaz olur mu," dedi. "Leo da Gazel de çok ister seninle oynamayı."
Küçük çocuk gülümsedi. "Söylesene benimle de oynasın."
Behram çocuğu oturduğu ısıtıcının önünden biraz çekerek başını Gazel'e çevirdi ve onun yüzündeki o güzel gülümsemeye gafil avlanarak hemen bakışlarını kaçırdı. "Gazel?"
Kızın, sesini duyduğunda verdiği ilk tepki şaşkınlık oldu ve sonrasında başını genç adama doğru çevirdi. Behram, onun kendisine bakmakta çekince duymadığını biliyordu; çünkü Gazel zaten muhtemelen beğendiği her erkeğe bakmıştı. Genç adamın ağzında hoşnut olmadığı bir tat oluştu ama tanıştıkları o günden sonrasıyla ilgilenmeliydi, bu yüzden geçmişi düşünmedi. Tanıştıkları o günden beri Gazel sadece kendisine içten davranmıştı. Kızın konuştuğunu duydu. "Behram... Bir şey mi diyecektin?"
Adam genzini temizleyerek Kemal'e döndü. "Bu delikanlı da sizinle oynamak istiyor."
Leo'nun koltuktan indiğini, Mustafa'nın yanına geldiğini gördü. Onu elinden tutup kaldırdı. "Gel oynayalım Mustafa kankim."
Mustafa Leo'ya güvenmişti, onunla birlikte Gazel'in yanına gittiler ve Gazel her ikisini de kucaklayıp koltuğa attığında, evin içi kahkahalarla doldu. Behram terleyen avuçlarını sıkarak çocukların mutluluğunu izledi. Birazdan kalkıp gitmesi gerekecekti, Gazel'i ne zaman görürdü bilmiyordu ama elinde olsa daha sık görmek isterdi. Her şeyi ne zaman yoluna koyacağını bilmiyordu ama koyması gerektiğini biliyordu. Çünkü Behram burada değil, orada olup, Gazel'in daha yakınında oturmak, bazen elinden tutmak, bazen onunla küçük bir gülümsemeyi paylaşmak istiyordu.
Oturmak... Gazel'in gözlerini uzun uzun izlemek istiyordu.
•
Sen istiyorsun da Emayne bunları yazar mı bilemiyorum Behram asdfghj
Dediğim gibi kısacık bir özel bölümdü, Behram'ı daha iyi anlayabilmeniz için. Eğer hoşunuza gittiyse ara ara, ileride onlara olanları onların bakış açılarından yazabilirim.
Bana ulaşmak için:
Instagram, Twıtter: emineasr
SİZİ ÖPÜYOREEEE