ေနလလည္း အိမ္ကိုမျပန္ခ်င္တာေၾကာင့္ ရိုးေစတို႔အိမ္ထဲကိုဝင္လာလိုက္သည္..။ အိမ္ထဲေရာက္ေတာ့ ငိုေနတဲ့လေရာင္ကိုေတြ႕ရေလသည္..။
"လေရာင္..."
"ေၾသာ္ အကိုေလး..."
"မင္းမလိုက္သြားဘူးလား..."
"ဟုတ္..."
ကိုခန္႔က အတင္းေခၚေပမယ့္ လေရာင္ကေတာ့ ႀကီးစိန္ရွိေနတာမို႔ မလိုက္ဘဲအိမ္မွာေနခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္..။
"အင္း....ဘယ္လိုျဖစ္ၾကတာလဲ?..."
"႐ႊတ္....
အားလံုးကကြၽန္ေတာ့္အမွားေတြပါ အကိုေလး...
ကြၽန္ေတာ္သာ ေမေမႀကီးေပးတဲ့နို႔ဘူးကို မယူလာလိုက္ရင္ဘာမွျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး..."
"ငါ့ကိုအေသးစိတ္ေျပာ..."
"ဒီလိုပါ အကိုေလး...
မနက္က ေမေမႀကီးကစစ္တို႔ဖို႔ဆိုၿပီး နို႔ဘူးေပးလိုက္တာ...
အဲ့တာ စစ္ကိုတိုက္လိုက္တာ...
အခု စစ္ဝမ္းေတြေလ်ွာၿပီး ေဆးရံုတင္လိုက္ရတယ္..."
"ဟင္...
တျခားအစားအစာေတြမ်ားစားထားလို႔လား..."
"တမနက္လံုး ဒီနို႔တစ္ခြက္ပဲေသာက္ရေသးတာပါ..."
"........"
"စစ္ကအဖ်ားေပ်ာက္ေသးတာမၾကာေသးတဲ့အျပင္ အခုလိုဝမ္းေလ်ွာေတာ့...
စစ္ခမ်ာ ေမ်ာ့ေမ်ာ့ေလးပဲပါသြားတာ.."
"ဟင္....
ဘာလို႔ဒီလိုလုပ္ရက္ရတာလဲ?..."
လေရာင္ဆီကေန ၾကားရတဲ့စကားေတြေၾကာင့္ ေနလလည္း အိမ္ႀကီးဆီကိုေလ်ွာက္လာလိုက္သည္..။ အိမ္ထဲေရာက္ေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲမွာထိုင္ေနတဲ့ေဒၚဟန္နီနဲ႔ဆံုေလသည္..။
"ဟယ္ သား ဒီေန႔အေစာႀကီးျပန္လာပါလား..."
"ေမေမ...ေမေမ ဘာလို႔ ဒီလိုလုပ္ရက္ရတာလဲ?.."
"ဘာေတြေျပာေနတာလဲ? ေနလ..."
"အခု ရိုးေစရာတို႔ထြက္သြားၾကၿပီ..."
"ဟုတ္လား ဒါေကာင္းတာပဲမဟုတ္ဘူးလား.."
"ေမေမ့!..."
"ဟဲ့ ဘာလို႔မေအကိုေအာ္ေနတာလဲ?..."
"ေမေမဘာလို႔ဒီလိုလုပ္ရက္ရတာလဲ?...
ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေမေမဘာလို႔ဒီလိုလုပ္ရက္ရတာလဲ?..."
"ငါဘာလုပ္လို႔လဲ?..."
"ေမေမ ရိုးေစရာတို႔အိမ္ကိုေပးခိုင္းတဲ့နို႔ဘူးမွာ ဝမ္းနႈတ္ေဆးေတြထည့္လိုက္တာလား...
ကေလးကအခုဝမ္းပ်က္ၿပီး ေဆးရံုတင္လိုက္ရတယ္..."
"ဘာ!.."
"ေမေမဘာလို႔ဒီလိုလုပ္ရတာလဲ?...
စစ္က ေမေမ့ေျမးအရင္းပါ...
ေမေမဘာလို႔ဒီလိုလုပ္ရတာလဲ?...
လြန္ခဲ့တဲ့၄နွစ္ေက်ာ္ကလည္း ေမေမသူတို႔ကိုနွင္ထုတ္လိုက္တယ္...
အခုလည္း အႏုနည္းနဲ႔နွင္ထုတ္လိုက္တယ္...
ေမေမလုပ္ရက္တယ္...
ေမေမ့လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ သားမွာဒီ၄နွစ္ေက်ာ္လံုး ကိုယ့္သားရွိေနမွန္းေတာင္မသိဘဲ ေနလာခဲ့ရတယ္...
အခုသိရၿပီဆိုေတာ့လည္း ေမေမေၾကာင့္ သူတို႔ထြက္သြားရျပန္ၿပီ..."
"မဟုတ္ဘူး ငါအဲ့လိုမလုပ္ဘူး..."
"ဘာမွေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ့ ေမေမ...
ေမေမအတၱေတြသိပ္ႀကီးလြန္းတယ္..."
ေျပာၿပီးတာနဲ႔ေနလလည္း အေပၚကိုတက္လာလိုက္သည္..။ က်န္ေနခဲ့တဲ့ ေဒၚဟန္နီမွာေတာ့ ဆိုဖာေပၚကိုသာ ပံုလ်က္သားက်သြားေလသည္..။
မင္းနိုင္ပါတယ္ ရိုးေစရာ...
ငါ့သားကို မင္းတို႔ဘက္ပါေအာင္သိမ္းသြင္းနိုင္ပါတယ္...
"မမေလးရယ္ စိတ္ထိန္းပါ...
ေမာင္ေနလက မသိလို႔ေျပာတာပါ..."
"ကြၽန္မ မလုပ္ပါဘူး မစိန္ရယ္..."
"ကြၽန္မသိပါတယ္ မမေလးရယ္...
အကုိေလးကို ကြၽန္မေျပာျပလိုက္ပါ့မယ္..."
ေဒၚစိန္မွာလည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့ ေဒၚဟန္နီနားမွာထိုင္ၿပီး နွစ္သိမ့္ေပးေနလိုက္သည္..။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"ေဒါက္!..ေဒါက္!..."
"ဘယ္သူလဲ?..."
"ႀကီးစိန္ပါ ေမာင္ေနလ..."
"ဟုတ္ ဝင္ခဲ့ေလ..."
ေနလတစ္ေယာက္ ေရခ်ိဳးၿပီးတာနဲ႔ အဝတ္အစားလဲၿပီးတာနဲ႔ ကုတင္ေပၚမွာထိုင္ကာ ရိုးေစရဲ႕စာအုပ္ကိုယူၾကည့္ေနျခင္းျဖစ္သည္..။ ၾကည့္ေနရင္း တံခါးေခါက္သံၾကားတာမို႔ စာအုပ္ကိုပိတ္လိုက္ၿပီး အထဲကိုဝင္လာေစလိုက္သည္..။
"ႀကီးစိန္ ဘာျဖစ္လို႔လဲ?..."
"ဟို ေမာင္ေနလ မမေလးအေပၚအထင္လြဲေနတာေလး ရွင္းျပခ်င္လို႔ပါ..."
"ဘာေတြမ်ားရွင္းျပေနစရာရွိေသးလို႔လဲ? ႀကီးစိန္.."
"ဒီလိုပါ ေမာင္ေနလ...
အမွန္ေတာ့ မမေလးက ကေလးကိုေသာက္ေစခ်င္လို႔ေပးလိုက္ပါ...
အဲ့ဘူးထဲမွာ ဝမ္းနႈတ္ေဆးေတြထည့္ထားမွန္းလဲမသိပါဘူး..."
"အဲ့တာဆို အဲ့ဘူးကိုဘယ္ကရတာလဲ?...
ကေလးက နို႔ေသာက္ၿပီးျဖစ္တာတဲ့..."
"အဲ့ဘူးက မမေလးဝယ္ထားတဲ့ဘူးမဟုတ္ပါဘူး...
ဒီအိမ္မွာက ေမာင္ေနလပဲနို႔ေသာက္ရတာႀကိဳက္တာေလ...
ေမာင္ေနလ ဟိုဘက္အိမ္မွာသြားေနကတည္းက ႀကီးစိန္လည္းမဝယ္လာျဖစ္ဘူး..."
"........."
"မေန႔ကညေနက မမေလးဝသုန္ေရာက္လာပါတယ္...
ဒီနို႔ဘူးနဲ႔ အျခားသစ္သီးေတြလည္းဝယ္ၿပီးေရာက္လာတာပါ..."
"ဝသုန္လာသြားတယ္..."
"ဟုတ္ပါတယ္...
မမေလးက သူလည္းမေသာက္တာမို႔ စစ္ကိုတိုက္ဖို႔ဆိုၿပီး မနက္ကလေရာင္နဲ႔ေပးလိုက္တာ..."
"အဲ့တာဆို ေမေမလုပ္တာမဟုတ္ဘူးေပါ့..."
"မမေလးက သိေတာင္မသိပါဘူး..."
"ဟုတ္ကဲ့ ကြၽန္ေတာ္သိပါၿပီ..."
"အဲ့တာဆို ႀကီးစိန္သြားၿပီေနာ္.."
"ဟုတ္..."
ေဒၚစိန္ထြက္သြားတာနဲ႔ ေနလလည္း ဖုန္းကိုေကာက္ယူလိုက္ၿပီး အဂၢဆီကိုဖုန္းေခၚလိုက္သည္..။
"Hello! အဂၢ...
ရိုးေစရာတို႔ရွိေနတဲ့ေဆးရံု ငါ့ကိုစံုစမ္းေပးပါ..."
"ေအး...ငါ Leoကိုေမးေပးမယ္...
ငါလည္းအခုမွသိရတာ မင္းဆီလာမလို႔ပဲ အိမ္မွာလည္းLeoကငိုေနတာနဲ႔..."
"ေအးပါကြာ ရပါတယ္...
ငါအဆင္ေျပပါတယ္...
ငါ့ကို ေဆးရံုသာစံုစမ္းေပး..."
"ေအးေအး..."
ေနလလည္း အဂၢဆီကဖုန္းလာမယ့္အခ်ိန္ကိုေစာင့္ေနလိုက္သည္..။ အဂၢဆီက ဖုန္းျပန္လာလို႔သိလိုက္ရတာနဲ႔ ေနလလည္း ရိုးေစတို႔ရွိရာေဆးရံုကိုေမာင္းလာလိုက္သည္..။
.....................................
"အဟင့္ ဟင့္ ကိုေလးတို႔မရွိေတာ့ဘူး...
အဲ့တာကိုကို႔သူငယ္ခ်င္းေၾကာင့္ ဟင့္.."
"Leoရယ္ ငိုမေနပါနဲ႔ေတာ့...
ရိုးေစရာတို႔က ဒီအိမ္ကိုမၾကာခင္ျပန္ေျပာင္းလာေတာ့မွာပါ..."
"အခုထြက္သြားၿပီေလ...
ကြၽန္ေတာ္ေဆာ့စရာလူမရွိေတာ့ဘူး ဟင့္..."
"Leoကလည္း ကိုကိုတစ္ေယာက္လံုးရွိေနတာကို ဘာလို႔အျခားလူေတြကိုတမ္းတေနရတာလဲ?..."
"ကိုကိုကကြၽန္ေတာ္နဲ႔မွအတူမရွိေပးႏုိင္တာ...
ကြၽန္ေတာ့္မွာ ကိုေလးတို႔နဲ႔ပဲ အေဖာ္လုပ္ၿပီးသြားေနေနရတဲ့ဟာကို ဟင့္..."
"တိတ္ပါ Leoရာ...
သူတို႔ဒီမွာမရွိေတာ့လည္း ရွိေနတဲ့ေနရာထိလိုက္သြားေပါ့...
ကိုကို ရိုးေစတို႔အိမ္ကိုဝင္ပို႔ေပးမယ္ေလ..."
"တကယ္ေျပာတာေနာ္..."
"အင္း...မနက္ျဖန္က်ရင္ စစ္ဆီအတူသြားၾကတာေပါ့..."
"ဟီး ဟုတ္...
အဲ့တာေၾကာင့္ ကိုကို႔ကိုခ်စ္ေနရတာ..."
"ဟုတ္ပါၿပီ...
လာ ကိုကို႔ရင္ခြင္ထဲကိုလာ...
ငိုထားတာေမာသြားၿပီ..."
"ဟီး ကိုကို႔ကိုအခ်စ္ဆံုး..."
"ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ..."
အဂၢလည္း Leoကိုရင္ခြင္ထဲထည့္ကာ ဖက္ထားလိုက္သည္..။ Leoရဲ႕ေမးေလးကိုကိုင္လိုက္ၿပီး Leoရဲ႕နႈတ္ခမ္းကိုနမ္းဖို႔ျပင္လိုက္သည္..။ Leoလည္း အလိုက္သင့္ေလး မ်က္လံုးမွိတ္ေပးထားေလသည္..။
Ringing...Ringing...
ရုတ္တရက္ႀကီး ဖုန္းလာတာနဲ႔ အဂၢနဲ႔Leoလည္း လန္႔ၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ခြာလိုက္ၾကသည္..။
"က်စ္အေရးထဲ ဖုန္းကလာေနေသးတယ္..."
"ကိုင္လိုက္ဦးေလ..."
အဂၢလည္း Leoကိုျပန္ဖက္လိုက္ၿပီး ဖုန္းကိုင္လိုက္သည္..။
"Hello!..."
"........"
"ဘာ!...
ေအးေအး ငါတို႔အခုလာခဲ့မယ္..."
"........."
"ေအး ၿဖိဳးေဝကိုပါေျပာလိုက္မယ္..."
"........."
"ေအး..."
"ကိုကို ဘာျဖစ္လို႔လဲ?..."
"ေနလေပါ့ accidentျဖစ္လို႔တဲ့..."
"ဟင္ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ?..."
"ရိုးေစတို႔ရွိတဲ့ေဆးရံုကိုလိုက္သြားမယ္ဆိုၿပီးသြားတာ ကားခ်င္းတိုက္မိတယ္ေျပာတာပဲ...
ထ ကိုကိုတို႔အခုလိုက္သြားရမယ္..."
"ဟုတ္ သြားမယ္ေလ..."
အဂၢလည္း အဝတ္အစားအျမန္လဲကာ ၿဖိဳးေဝဆီဖုန္းဆက္လိုက္ၿပီး ေနလရွိရာေဆးရံုကိုလိုက္လာလိုက္သည္..။
......................................
အဂၢတို႔ေဆးရံုေရာက္ေတာ့ ေနလရွိရာအခန္းကိုအရင္ရွာရသည္..။ ၿဖိဳးေဝကလည္းေရာက္လာသည္မို႔ အတူလာလိုက္သည္..။ ေနလရွိရာအခန္းဆီေရာက္ေတာ့ ကုတင္ေပၚမွာငုတ္တုတ္ႀကီးထိုင္ေနတဲ့ေနလကိုေတြ႕ရေလသည္..။ ဒဏ္ရာႀကီးႀကီးမ်ားမ်ားမရေပမယ့္ ေခါင္းမွာေတာ့ ပတ္တီးျဖဴျဖဴကိုေတြ႕ရသည္..။
"လင္းတမႈိင္ထိုင္မႈိင္ေနတဲ့ပံုစံနဲ႔ မင္းကိုၾကည့္ရတာလည္း ဟင္း....."
"ဝင္လာတာနဲ႔ေျပာေတာ့မယ္ ၿဖိဳးေဝရာ..."
"မင္းပံုစံက အဲ့လိုျဖစ္ေနတာကို..."
"ဟူး......."
ေနလမွာ ေျပာစရာစကားေတြမရွိေတာ့တာမို႔ သက္ျပင္းကိုသာခ်မိေနမိသည္..။
"ကိုကို ကိုကိုတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြစကားေျပာေနေလ...
ကြၽန္ေတာ္ ကိုေလးတို႔ဆီသြားလိုက္ဦးမယ္..."
"အင္း သြားေလ.."
"ဟုတ္..."
Leoလည္း ကိုကို႔သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမရႈပ္ခ်င္တာမို႔ ရိုးေစတို႔ဆီထြက္လာလိုက္သည္..။ Leoထြက္သြားတာနဲ႔ အဂၢက စကားစသည္..။
"ေျခေထာက္က်ိဳးသြားေသးလား..."
"မင္းႀကီးေတာ္ႀကီးကို က်ိဳး...
အဂၢမင္းလြင္ မင္းကေတာ့ေျပာလိုက္ရင္ ဟင္း...."
"မက်ိဳးရင္ ငါရိုက္ခ်ိဳးေပးရမလားလို႔ေျပာမလို႔.."
"ဘာ!...
မင္းငါ့ကိုအေသသတ္ခ်င္တာေနလား ဟမ္..."
"ဟုတ္တယ္...
မင္း ဝသုန္႔ကိုခြာလို႔ရမယ့္နည္းလမ္းက ဒါပဲရွိတယ္..."
"ဘာေတြေျပာေနတာလဲ? အဂၢရာ..."
"ဒီလိုေလကြာ ငါေျပာျပမယ္...
မင္းေျခေထာက္မက်ိဳးလည္း က်ိဳးဟန္ေဆာင္ေနလိုက္ကြာ...
အဲ့ဒီ့အခါက် ရိုးေစနဲ႔ဝသုန္ ဘယ္သူမင္းကိုပိုခ်စ္လဲဆိုတာ မင္းသိလာရလိမ့္မယ္..."
"မင္းေျပာခ်င္တာက..."
"ဟုတ္တယ္...
မင္းေဆးရံုမွာ ၃ရက္၄ရက္ေလာက္ေနလိုက္...
မင္းေျခေထာက္ကျပန္မေကာင္းနိုင္ဘူး ဘာညာငါတို႔ၾကည့္ေျပာလိုက္မယ္...
ဝသုန္သာ မင္းကိုတကယ္ခ်စ္ရင္ သူမင္းကိုလာျပဳစုလိမ့္မယ္...
တကယ္လို႔မင္းကိုမခ်စ္ရင္ေတာ့ သူလမ္းခြဲလိမ့္မယ္...
ဘယ္လိုလဲ?..."
"သူကတကယ္ခ်စ္ေနရင္ေရာ..."
"မင္းကဘာကိုေၾကာက္ေနတာလဲ?..."
"တကယ္လို႔ ဝသုန္က ငါ့ကိုတကယ္ခ်စ္ေနရင္..
အဲ့အခါက် ငါဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ?...
ရိုးေစတို႔သားဖကိုေရာ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ?..."
"မင္း ရိုးေစရာကိုခ်စ္ေနတာလား..."
"အင္း ခ်စ္တယ္ ငါရိုးေစရာကိုအဆံုးရႈံးမခံနိုင္ဘူး...
စစ္နဲ႔လည္း မခြဲနိုင္ဘူး..."
"ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဝန္ခံလိုက္ၿပီေပါ့ေလ..."
ၾကားလိုက္ရတဲ့စကားေတြေၾကာင့္ အဂၢနဲ႔ၿဖိဳးေဝလည္း ၿပံဳးေနမိသည္..။ ေနလ ရိုးေစကိုခ်စ္ေနတယ္ဆိုတာ ဟိုအရင္ကတည္းကသူတို႔ရိပ္မိသည္..။ ရိုးေစအေပၚကို မခ်စ္ဟန္ေဆာင္ေနမွန္းလည္း သူတို႔သိသည္..။ အခုေတာ့ ေနလတစ္ေယာက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသိသြားၿပီေလ..။
"ငါစဥ္းစားေနတာ...
ရိုးေစရာတို႔မရွိဘဲေနနိုင္လားလို႔...
ငါမေနနိုင္ဘူး..ရိုးေစရာကိုအျခားတစ္ေယာက္နဲ႔သာ အတူျမင္ရမယ္ဆိုရင္ ငါခံစားနိုင္မွာမဟုတ္ဘူး..."
"ဟင္း.......ဟုတ္ၿပီ...
အဲ့တာဆို ငါတို႔ေျပာသလိုသာ မင္းလုပ္....
အဆင္ေျပသြားလိမ့္မယ္..."
"ေအးကြာ...လုပ္မယ္..."
ေနလလည္း အဂၢတို႔ရဲ႕အႀကံကိုလက္ခံလိုက္သည္..။ စစ္နဲ႔ရိုးေစသာ ျပန္လက္ခံမယ္ဆို ကြၽန္ေတာ္ဘာမဆိုလုပ္ျဖစ္မွာပဲ..။
________________________
ေနလက အဂၢတို႔အႀကံကိုလက္ခံလိုက္တာမို႔ ေဆးရံုမွာ ၄ရက္ေလာက္ထပ္ေနဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္..။ ေမေမ့ကိုေတာ့ ခရီးခဏထြက္သြားတယ္လို႔ေျပာထားလိုက္သည္..။ ေဆးရံုမွာေတာ့ ၿဖိဳးေဝနဲ႔အဂၢတစ္လွည့္စီလာေပးသည္..။
သူတို႔ေျပာပံုအရ ေနလေျခေထာက္က်ဳိးသြားတဲ့အေၾကာင္းကို ရိုးေစေရာဝသုန္ေရာ သိသြားၿပီျဖစ္သည္..။ ဝသုန္ကေတာ့ ၾကားတယ္သာေျပာတယ္ ဖုန္းတစ္ခ်က္မွမဆက္ေပ..။
ရိုးေစ..ရိုးေစကေတာ့ ေဆးရံုတစ္ခုတည္းမွာရွိေနေပမယ့္ အခုထိမေရာက္လာေသးေပ..။ စစ္ကိုသြားေတြ႕ခ်င္ေပမယ့္လည္း ေျခေထာက္က်ိဳးထားတယ္ေျပာထားတာေၾကာင့္ သြားလို႔လည္းမရေပ..။ ရိုးေစလာမွ ရိုးေစကိုလိုက္ပို႔ခိုင္းရမည္..။
ေနလတစ္ေယာက္တည္းသာ ေတြးေနရတာ ရိုးေစကေတာ့ ေရာက္မလာေသးေပ..။ ေနလလည္း အခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္းဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္နဲ႔ထိုင္ေနရသည္..။ အဂၢနဲ႔ၿဖိဳးေဝကလည္း သူတို႔အလုပ္နဲ႔သူတို႔ဆိုေတာ့ အခ်ိန္တိုင္းလည္းမလာနိုင္ေပ..။
ပ်င္းလာတာနဲ႔ ကုတင္ေပၚမွာလွဲေနလိုက္သည္..။
"ခ်ေလာက္!..."
တံခါးဖြင့္သံၾကားတာမို႔ မ်က္လံုးကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရိုးေစျဖစ္ေနသည္..။ ေနလနဲ႔အၾကည့္ခ်င္းဆံုေရာ အခန္းထဲကျပန္ထြက္ဖို႔ျပင္ေလသည္..။
"ရိုးေစရာ ငါ့ဆီလာတာလား..."
ရိုးေစကျပန္မေျဖဘဲ အခန္းထဲက ထြက္ဖို႔ျပင္ေနသည္..။
"ရိုးေစရာ ခဏေလး...
ခဏေလးပါကြာ..."
ေနလေျပာလိုက္ေတာ့ ရိုးေစေျခလွမ္းေတြရပ္သြားသည္..။
"ငါ ရွဴးေပါက္ခ်င္လို႔ ငါ့ကိုသန္႔စင္ခန္းဆီတြဲၿပီးပို႔ေပးပါလား..."
"ဟမ္..."
ေနလရဲ႕စကားေၾကာင့္ ရိုးေစလည္း ေနလကိုျပန္လွည့္ၾကည့္မိသည္..။
"အဂၢနဲ႔ၿဖိဳးေဝလည္းမလာေသးေတာ့ ငါ့ကိုလိုက္ပို႔ေပးလို႔ရမလား...
ေျခေထာက္ကနာေနေတာ့ေလ မရလို႔ပါ..."
"ဟင္း.......အဲ့တာဆိုလည္း ထေလ..."
"အင္း...ဒီနားကိုလာ..."
ရိုးေစလည္း ေနလရဲ႕အနားကိုသြားၿပီ တြဲေပးလိုက္သည္..။ ေနလလည္း ရိုးေစရဲ႕ပခံုးကိုဖက္လိုက္ၿပီး သန္႔စင္ခန္းရွိရာကိုသြားလိုက္သည္..။
"ငါ့ကိုေစာင့္ဦးေနာ္...
ကုတင္ေပၚတြဲပို႔ေပးဦး..."
"အင္း..."
ေနလလည္း အၿပံဳးတစ္ခုကိုပန္ဆင္လိုက္ၿပီး သန္႔စင္ခန္းထဲကိုဝင္လိုက္သည္..။ ခဏၾကာေတာ့ ျပန္ထြက္လာကာ ရိုးေစကိုတြဲၿပီး ကုတင္ေပၚမွာျပန္ထိုင္လိုက္သည္..။
ေနလ ကုတင္ေပၚေရာက္သြားေတာ့ ရိုးေစကအခန္းထဲကထြက္ဖို႔ျပင္ေနသည္..။ ေနလလည္း ရိုးေစလက္ကိုလွမ္းဆြဲထားလိုက္သည္..။
"ဘာလုပ္တာလဲ?..."
"ဒီခံုေလးမွာ ခဏေလာက္ထိုင္ေပးပါလား...
ခဏေလးပါ...
ငါစကားေလးပဲခဏေျပာမွာ..."
ရိုးေစလည္း ေနလရဲ႕အေၾကာင္းကိုသိသည္မို႔ ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ ထိုင္ေပးလိုက္သည္..။
"နို႔ဘူးကိစၥက ေမေမလုပ္တာမဟုတ္ဘူးတဲ့..."
"ငါ သိၿပီးၿပီ...
မနက္က လေရာင္ဖုန္းဆက္တယ္..."
"အင္း...
အဲ့တာဆို ငါတို႔..."
"ဘယ္သူပဲလုပ္လုပ္ မင္းနဲ႔ပတ္သတ္တဲ့သူေတြလုပ္တာပဲေလ...
ငါ မနက္ျဖန္ ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္ယူလာေပးမယ္..."
"ဟာ ငါကကြာရွင္းေပးမယ္ေျပာေနလို႔လား...
ရိုးေစရာ မင္းဘာလို႔အတင္းကြာရွင္းေနခ်င္တာလဲ?...
ဘာလဲ? မင္းအသစ္ေတြ႕ထားလို႔လား..."
ေနလရဲ႕စကားကိုၾကားေတာ့ ရိုးေစကခ်က္ခ်င္းထရပ္ေလသည္..။
"မင္းနဲ႔ေျပာစရာမရွိေတာ့ဘူး...
ျပန္ေတာ့မယ္..."
"ခဏေလး ခဏေလးပါပဲ...
ငါစကားမွားသြားတယ္ sorry..."
ေနလမွာ ရိုးေစရဲ႕လက္ကိုမနည္းဆြဲၿပီး ေခၚထားလိုက္ရသည္..။
"ကြာရွင္းမယ့္အေၾကာင္း ေနာက္တစ္ခါမေျပာနဲ႔...
ငါမႀကိဳက္ဘူး အဟမ္း....
ငါစစ္နဲ႔ေတြ႕ခ်င္လို႔ ငါ့ကိုစစ္ဆီေခၚသြားေပးပါ..."
"စစ္က အိပ္ေနတယ္...အခုေတြ႕လို႔မရဘူး..."
"အဲ့တာဆို မနက္ျဖန္ေရာ..."
"မနက္ျဖန္က်ရင္ ေဆးရံုကဆင္းေတာ့မွာ..."
"ဘာ!...
အဲ့တာဆို ငါဘယ္ခ်ိန္ေတြ႕ရမွာလဲ?.."
"ဘယ္သိမွာလဲ?...
မင္းငါ့သားနဲ႔ေတြ႕စရာအေၾကာင္းရွိေသးလို႔လား...
မနက္ျဖန္ဆို ကြာရွင္း အြန္း..."
ကြာရွင္းမယ့္အေၾကာင္းပဲေျပာေနတာေၾကာင့္ ေနလလည္း စိတ္ဆိုးၿပီး ရိုးေစရဲ႕ေခါင္းကိုထိန္းကိုင္လိုက္ၿပီး နႈတ္ခမ္းကိုနမ္းလိုက္သည္..။
ကိုယ့္ဘာသာေနတာကို သူ႔ဘာသာလာဆြေနတာ...
ေနလလည္း ေအာက္နႈတ္ခမ္းကိုတစ္ခ်က္ကိုက္ၿပီးမွ လႊတ္ေပးလိုက္သည္..။
"မင္း မင္း!..."
"ကြာရွင္းမယ့္အေၾကာင္းထပ္ေျပာၾကည့္ ဒီ့ထက္ပိုဆိုးသြားမယ္..."
ရိုးေစမွာေတာ့ ေနလရဲ႕စကားေတြေၾကာင့္ မ်က္နွာေလးရဲေနသည္..။
"အဟမ္း...ငါ့ကိုထမင္းခ်ိဳင့္ေလးလာပို႔ေပးပါလား...
ငါ စားစရာဘာမွမရွိဘူး...
ဟို၂ေကာင္ကလည္း လက္ခ်ည္းလာတာ ဘာစားစရာမွမပါဘူး...
မင္းအတြက္မခက္ခဲဘူးဆိုရင္ ငါ့ကိုပါပိုထည့္ေပးလာပါလား..."
"ရူးေနလား မင္းအတြက္ငါကဘာလို႔ထည့္လာေပးရမွာလဲ?.."
"ရိုးေစကလည္းကြာ...
ငါကေျခေထာက္က်ိဳးေနတဲ့သူပါ..
နည္းနည္းေလာက္ေတာ့သနားပါဦး...
ေမေမ့ကိုလည္း စိတ္ပူေနမွာစိုးလို႔ မလာခိုင္းထားဘူး...
ငါ့မွာ မင္းပဲရွိတာပါ...
မင္းကငါ့ဇနီးပဲဟာကို မင္းဘက္ကအလိုက္တသိနဲ႔ယူလာေပးသင့္တာေပါ့..."
"ေနလဂုဏ္ေရာင္!...
ေတာ္ၿပီ မင္းနဲ႔မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး...
မနက္ျဖန္ စာခ်ဳပ္လာပို႔ေပးမယ္..."
ေျပာၿပီးတာနဲ႔ ရိုးေစကထထြက္ေလသည္..။
"သတိၱရွိရင္ယူလာလိုက္...
ဒီေဆးရံုထဲမွာတင္ မင္းကိုတစ္ခုခုျဖစ္ေအာင္လုပ္ျပစ္လိုက္မွာ..."
ရိုးေစကတစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ၿပီး အခန္းအျပင္ကိုထြက္သြားေလသည္..။
"ငါ့ကိုထမင္းခ်ိဳင့္လာပို႔ေပးေနာ္...
မင္းေကြၽးမွ စားရမယ့္ဘဝပါ...
ၾကားလား ရိုးေစရာ...
အဟက္....."
အေနာက္ကေနလွမ္းေအာ္ေျပာလိုက္ၿပီး ရိုးေစျဖစ္သြားတဲ့ပံုစံေၾကာင့္ ေနလရယ္ေနမိသည္..။
ေသခ်ာေပါက္ ရိုးေစရာ ကြၽန္ေတာ့္ဆီကိုထပ္လာဦးမွာ...
__________________________________________________________
14.1.2021
💙Chel💙