အနာအရွိန္ေၾကာင့္ ညဘက္ေရာက္ေတာ့ စစ္ဖ်ားေလသည္..။ စစ္က ေနမေကာင္းျဖစ္တတ္တာရွားၿပီး ျဖစ္ၿပီဆိုလည္း ဂ်ီက်တတ္သည္..။ စစ္ဖ်ားတဲ့ရက္ေတြဆို ရိုးေစမွာ အိပ္လို႔မရေပ..။
အခုလည္း တေရးနိုးႀကီးထငိုလာတာေၾကာင့္ ရိုးေစမွာ ခ်ီၿပီးသိပ္ေနရသည္..။ ကုတင္ေပၚမွာပဲ ေခ်ာ့သိပ္လို႔ေပးလို႔မရ..။ ခ်ီၿပီးလမ္းေလ်ွာက္ကာ ပုတ္ေပးမွ အငိုတိတ္သည္..။
"အဟင့္ ဟင့္ ပါပါး ပါပါး ဟင့္..."
"ေအးပါ သားရယ္...
ပါပါးရွိတယ္ေနာ္..."
"ဟင့္ နာ နာ..."
"သားေျခေထာက္နာေနလား...
ဥံဳဖြ ဥဳံဖြ ေပ်ာက္ၿပီေနာ္..."
"႐ႊတ္ ဟုတ္..."
ရိုးေစလည္း အခန္းအျပင္ကိုထြက္လိုက္ၿပီး ဧည့္ခန္းထဲမွာပဲလမ္းေလ်ွာက္ေနလိုက္သည္..။ စစ္ကေတာ့ ရိႈက္ရင္းနဲ႔ပဲ ရိုးေစရဲ႕ပခံုးမွာေမွးေနသည္..။
အခန္းအျပင္ကငိုသံၾကားတာမို႔ ေနလလည္း အျပင္ကိုထြက္လာသည္..။ ဧည့္ခန္းထဲမွာ စစ္ကိုခ်ီၿပီး လမ္းေလ်ွာက္ေနတဲ့ရိုးေစကိုေတြ႕တာမို႔ ေနလလည္း ဧည့္ခန္းဆီကိုေလ်ွာက္လာလိုက္သည္..။
"ရိုးေစရာ စစ္ကိုငါတစ္လွည့္ခ်ီေပးရမလား...
မင္းမအိပ္ရေသးဘူးမလား သြားအိပ္လိုက္ေလ.."
"မလိုဘူး...
ငါ့သားကို ငါပဲခ်ီသိပ္လိုက္မယ္..."
"က်စ္...ဘာလို႔ငါ့ကိုအကန္ေတြပဲေျပာေနရတာလဲ?ရိုးေစရာ.."
ေနလေမးလိုက္ေတာ့ ရိုးေစကဘာမွျပန္မေျပာဘဲ စစ္ကိုသာေက်ာပုတ္ေပးေနသည္..။
"မင္းမအိပ္ရေသးဘူးမလား...
စစ္ကိုငါ့ကိုေပး..မင္းသြားအိပ္ေတာ့..."
ေျပာလည္းေျပာ ေနလကရိုးေစဆီကေန စစ္ကိုခ်ီဖို႔ျပင္ေနသည္..။
"မလိုဘူးလို႔ေျပာေနတယ္မလား..."
"ဟင့္ ဟင့္..."
ရိုးေစရဲ႕အသံကမာသြားတာေၾကာင့္ စစ္ေတာင္လန္႔ၿပီး ငိုသံထြက္လာေလသည္..။ ေနလမွာလည္း ရိုးေစရဲ႕အသံေၾကာင့္ ခ်ီဖို႔ျပင္ေနတဲ့လက္ကို ျပန္ရုတ္သိမ္းလိုက္ရသည္..။
"ကြၽတ္ ကြၽတ္...
ဘာမွမျဖစ္ဘူးေနာ္...ကြၽတ္ ကြၽတ္...
ငါ့သားအိပ္ေတာ့မွာ မင္းနဲ႔စကားမမ်ားခ်င္ဘူး...
မင္းအခန္းမင္းျပန္ၿပီးအိပ္လိုက္ေတာ့..."
ငါ့သား ငါ့သား ငါ့သားနဲ႔ ငါ့သားခ်ည္းထပ္ေနေအာင္ေျပာေနတဲ့သူေၾကာင့္ ေနလလည္း သက္ျပင္းခ်ၿပီးအခန္းထဲကိုျပန္လာလိုက္သည္..။ သူ႔သားမွန္းလူမသိမွာစိုးလို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ထပ္ခါထပ္ခါေျပာေနတာလားမသိဘူး..။
"ေနေပါ့...
သူအိပ္ေရးပ်က္စိုးလို႔ေျပာေနတဲ့ဟာကို..ဟြန္း..."
ရိုးေစမွာလည္း ေနလထြက္သြားမွ စစ္ရဲ႕ပါးကိုနမ္းလိုက္ၿပီး တဖန္ျပန္ေခ်ာ့သိပ္လိုက္သည္..။
________________________
မနက္ေရာက္ေတာ့ စစ္ကအဖ်ားမက်ေသးတာမို႔ ေဒါက္တာလင္းထက္ဆီဖုန္းဆက္ၿပီး အိမ္ကိုလာခဲ့ေပးလို႔ ေခၚလိုက္ရသည္..။
"ေဒါက္တာ သားကိုၾကည့္ေပးပါဦး..."
"အင္း...
ဟင္ တညလံုးစစ္ကိုဒီလိုခ်ီထားတာလား..."
ရိုးေစကကုတင္ကိုမွီထားကာ စစ္ကိုကုိယ္ေပၚမွာတင္ထားတာေၾကာင့္ လင္းထက္ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္..။
"ဟုတ္တယ္ ေဒါက္တာေရ...
တညလံုးဂ်ီက်ေနတာေလ...
ေအာက္ကိုခ်ေပးတာခ်ေပးလို႔မရဘူး အဲ့တာနဲ႔ဒီလိုပဲတင္ေပးထားလိုက္တာ..."
"ဟုတ္ပါၿပီ...
အခု အိပ္ေပ်ာ္ေနတာလား..."
"မွိန္းေနတာ...
အခုေလးတင္ မ်က္နွာသစ္ေပးထားတာေလ..."
"ေၾသာ္...
စစ္ေရ ဦးဦးေဒါက္တာကိုၾကည့္ပါဦး..."
ေဒါက္တာကေျပာလိုက္ေတာ့ စစ္ကရိုးေစရင္ဘက္ကေနလွည့္ၾကည့္လာသည္..။
"စစ္ ဘယ္နားနာေနတာလဲ?..."
"ဒီနား..." ဆိုၿပီး စစ္က သူ႔ေျခေထာက္ေသးေသးေလးကိုျပေလသည္..။
"ဖန္ကြဲစရွသြားတာေလ...
အဲ့တာေၾကာင့္ အခုလိုဖ်ားသြားတာ..."
"ေၾသာ္...
စစ္ ဦးဦးေဒါက္တာေဆးထိုးေပးမယ္ေနာ္...
အဲ့တာမွ စစ္မနာေတာ့မွာေလ..."
"ဟုတ္..."
"ဒီေဘးမွာ လွဲေပးလိုက္ေနာ္...
ဦးဦးေဒါက္တာ ေဆးထိုးေပးမွာေလ...
ပါပါးေဘးမွာရွိေနတယ္ေနာ္..."
"ဟုတ္..."
ရိုးေစလည္း စစ္ကိုေဘးမွာခ်ေပးလိုက္သည္..။ စစ္ကရိုးေစရဲ႕လက္ကိုကိုင္ထားေလသည္..။
"အား!..ပါပါး..."
"ေအးေအး ေပ်ာက္ၿပီ ေပ်ာက္ၿပီ..."
"ကဲ...စစ္မွာ ရွိေနတဲ့အနာေတြေပ်ာက္သြားၿပီကြာ..."
"ဟင့္ ပါပါး နာရယ္..."
"ခဏေလးပဲနာမွာေနာ္..."
"ေဆးေတြေပးခဲ့မယ္ေနာ္...
ဒီေဆးေတြကုန္သြားရင္ စစ္ေလးေပ်ာက္သြားၿပီ..
ေဆာ့ခ်င္တုိင္းလည္းေဆာ့လို႔ရၿပီ..."
"ေဘာလံုးကန္မွာ..."
"အဟက္...ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ...
ေဘာလံုးလည္းကန္လို႔ရသြားၿပီ...
စစ္ကေဘာလံုးကန္တာကို ေတာ္ေတာ္ဝါသနာပါတာပဲေနာ္ ရိုး..."
"ဟုတ္တယ္ ေဒါက္တာေရ...
ဟုိဘက္အိမ္မွာတုန္းက ေဖေဖနဲ႔အတူညဥ့္နက္တဲ့အထိ ေဘာလံုးပြဲအတူတူၾကည့္ၾကတာ.."
"ဟုတ္လား..."
"အင္း...စစ္ အႀကိဳက္ဆံုးေဘာလံုးကစားသမားကဘယ္သူလဲ?..."
"ဒိုေရး..."
မတံု႔မဆိုင္းျပန္ေျဖလာတဲ့စစ္ေၾကာင့္ ရိုးေစေရာေဒါက္တာပါ ရယ္မိၾကသည္..။
"အဟက္ လူလည္ေလးကြာ..."
လည္လြန္းတဲ့စစ္ကိုၾကည့္ၿပီး အသဲယားလာတာနဲ႔ ေဒါက္တာနဲ႔ရိုးေစတို႔ တစ္ေယာက္တစ္ဖက္စီ စစ္ရဲ႕ပါးကိုဆြဲဖဲ့လိုက္ၾကသည္..။
ထုိျမင္ကြင္းရပ္ၾကည့္ေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ ရိုးေစတို႔မသိလိုက္ၾကေပ..။ ျမင္ေနရတဲ့ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ လက္သီးကိုဆုပ္ကာ မ်က္နွာႀကီးနီရဲၿပီး အိမ္ထဲကထြက္လာလိုက္သည္..။
"ဟက္ ေပ်ာ္႐ႊင္စရာေကာင္းတဲ့မိသားစုေလးပံုစံဖမ္းေနၾကတာပဲ...
ဟိုေဒါက္တာအရူးကလည္း သူ႔ကိုယ္သူ စစ္ရဲ႕အေဖမ်ားထင္ေနလားမသိဘူး ဟက္...
ငါေနာ္..."
ပြစိပြစိေျပာကာ ေတြ႕သမ်ွခဲလံုးကိုပိတ္ကန္ၿပီး ကားရွိရာေလ်ွာက္လာေလသည္..။ ရိုးေစတို႔အိမ္ကိုတစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ၿပီး ကားေမာင္းထြက္လာလိုက္သည္..။ စိတ္ကဘာကိုမၾကည္လို႔မၾကည္မွန္းကိုမသိဘူး...
........................................
"ေတာက္!..."
"ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ? ေနလရာ...
ေရာက္ထဲက ေတာက္တခတ္ခတ္နဲ႔..."
"မသိဘူးကြာ...
ငါဘာကိုေဒါသထြက္ေနလို႔ထြက္ေနမွန္းမသိဘူး.."
အဂၢကိုဆိုင္ကိုဝင္ႀကိဳေပးရင္း ၿဖိဳးေဝပါေရာက္လာကာ သူငယ္ခ်င္း၃ေယာက္ဆံုျဖစ္ၾကေလသည္..။
"ဘာေတြျဖစ္လာလို႔လဲကြ..."
"မသိဘူးကြာ..."
"Leoေျပာတယ္ စစ္ေျခေထာက္ဖန္ကြဲစရွတယ္ဆို ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ?.."
"အဲ့တာက ဒီလို........"
ေနလလည္း ျဖဳိးေဝနဲ႔အဂၢကို ျဖစ္ခဲ့သမ်ွအရာအားလံုးကိုျပန္ေျပာလိုက္သည္..။
"အင္း...အရမ္းေတာ္တယ္ မင္းအရမ္းေတာ္တယ္ သားႀကီး...
ဟုတ္တာေပါ့ ကိုယ့္ခ်စ္သူမိန္းကေလးက ပိုၿပီးအေရးႀကီးတာေပါ့...ဟုတ္တာေပါ့..."
"ၿဖိဳးေဝ မင္းငါ့ကို႐ြဲ႕ေနတာလား..."
"႐ြဲ႕ေနမွန္းေတာ့သိေသးသားပဲ...
ငါသာ ရိုးေစေနရာမွာသာဆို မင္းကိုရိုက္သတ္ေနေလာက္ၿပီ...
ဘယ္ေလာက္အရင္ကတြဲခဲ့တဲ့မိန္းကေလးျဖစ္ေနဦးေတာ့ အက်ိဳးအေၾကာင္းကိုအရင္ေမးျမန္းစံုစမ္းၿပီးမွ ေျပာသင့္တာေလ...
မင္းကိုေတာ့မေျပာကိုမေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး..."
"ဟုတ္တယ္ ေနလ...
မင္း ရိုးေစအေပၚ အေျပာအဆုိေတြဆင္ျခင္သင့္တယ္..."
"ရိုးေစ ရိုးေစနဲ႔ မင္းတို႔နဲ႔ရိုးေစရာ ဘယ္တုန္းကရင္းနွီးသြားတာလဲ?..."
"ဘာ!....
ဟင္း....အဂၢ ဒီေကာင္အူတိုေနတာ..."
"မင္းႀကီးေတာ္ႀကီးကိုအူတုိ..."
"တိုရင္တိုတယ္ေပါ့ကြာ...
လူၾကားေကာင္းေအာင္ေလ်ွာက္ေျပာေနေသးတယ္.."
"မင္းမေတာ္ေသးဘူးလား...
ဒီမွာ စိတ္မၾကည္တာကတစ္မ်ိဳး မင္းတို႔ကတစ္မ်ိဳး.."
"ေျပာပါဦး မင္းစိတ္မၾကည္ရတဲ့အေၾကာင္းေလး..."
"မသိဘူးကြာ...
မနက္ကတည္းကျဖစ္ေနတာ..."
"ေအး အဲ့တာေၾကာင့္ မနက္ကဘာျဖစ္ခဲ့လို႔မၾကည္တာလဲလို႔..."
"ဟူး...."
ေလကိုတစ္ခ်က္ရွဴသြင္းလိုက္ၿပီး အေရွ႕မွာခ်ထားတဲ့ေရခြက္ကိုယူေသာက္လိုက္သည္..။
"မင္းေရေသာက္ေနတာ ဒါနဲ႔ဆို၃ခြက္ရွိေနၿပီေနာ္..."
"ဆိုင္ပိုင္ရွင္မင္းက ဧည့္ဝတ္ေက်တာေလ...
ေရပဲခ်တိုက္တာကို..."
"မင္းပဲစိတ္မၾကည္လို႔ ဘာမွစားမဝင္ဘူးဆိုၿပီးေတာ့..."
"မင္းဒီေန႔ဆက္ေျပာဦးမွာလား ေနလ..."
"ဟင္း........
မနက္ကကြာ အိမ္ကိုအေစာႀကီးဟိုေဒါက္တာေရာက္ခ်လာတယ္...
စစ္ေနမေကာင္းလို႔တဲ့...
လာတာကိုေကာင္းေကာင္းမလာဘူးကြာ...
ရိုးေစရာနဲ႔မိသားစုဇာတ္ဝင္ခန္းေလး ရိုက္ေနၾကေသးတယ္...
မသိတဲ့သူတို႔ သူတို႔ကပဲမိသားစုဝင္ေတြၾကေနတာပဲ..."
"ေၾသာ္..."
"အဲ့ေဒါက္တာကေလ သူ႔ကိုယ္သူ စစ္ရဲ႕အေဖလို႔မ်ားေတြးေနလားမသိဘူး...
စစ္ကိုသူ႔သားအရင္းလုိ႔ေျပာဆိုဆက္ဆံေနတာ ျကည့္လို႔ကိုမရဘူး...
ရိုးေစရာကလည္းေလၿပံဳးၿဖီးေနတာပဲ...
ေတာက္! ေျပာေနရင္းကို ေဒါသထြက္တယ္..."
"အင္း....အဂၢေရ မခ်စ္ဘူးတဲ့..."
"ေအး...မခ်စ္ဘူးတဲ့..."
"ဘာလဲကြာ...
ငါေျပာတဲ့အထဲမွာ ခ်စ္တယ္မခ်စ္ဘူးဆိုတာ ပါလို႔လား..."
အခုခ်ိန္ထိ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမသိေသးတဲ့ေနလကို အဂၢေရာၿဖိဳးေဝပါ ေခါင္းသာခါေနမိသည္..။
အခုခ်ိန္မွ မသိေသးရင္ မင္းေနာင္တရလိမ့္မယ္ ေနလ....
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"စစ္ သက္သာတယ္မလား..."
"ဟုတ္..."
"ပါပါး ဆန္ျပဳတ္တိုက္မယ္ေနာ္..."
"ေတာ္ၿပီ..."
"ဒီတစ္ဇြန္းပဲေသာက္ေနာ္...
ဒီတစ္ဇြန္းေသာက္ၿပီးတာနဲ႔ ပါပါးသားေလးေပ်ာက္သြားၿပီ..."
"ဟုတ္..."
"လိမၼာလိုက္တာ ပါပါးသားေလးက ႐ႊတ္..."
ရိုးေစလည္း လိမၼာလြန္းတဲ့စစ္ရဲ႕ပါးေလးကို နမ္းလိုက္သည္..။ ေနမေကာင္းျဖစ္သြားတာ စစ္ရဲ႕ကိုယ္ေလးေတာင္နည္းနည္းေခ်ာင္သြားသလိုပဲ..။ အစားမက္တဲ့စစ္ေလးက အခုဆို ဆန္ျပဳတ္ေတာင္မနည္းတိုက္ေနရသည္..။
"ပါပါး အိပ္မယ္..."
"အင္း အိပ္မယ္ေနာ္...
ပါပါးပန္းကန္သြားထားလိုက္ဦးမယ္ေနာ္...
စစ္က ဒီတိုင္းေလးလွဲေန..."
"ျမန္ျမန္ျပန္လာေနာ္..."
"အင္းပါ ျမန္ျမန္ျပန္လာမယ္ ႐ႊတ္..."
စစ္ရဲ႕ပါးေလးကိုနမ္းလိုက္ၿပီး အခန္းထဲကထြက္လာလိုက္သည္..။ ရိုးေစအခန္းထဲကထြက္သြားတဲ့အခ်ိန္ ေနလလည္း အခန္းထဲကိုဝင္လာလိုက္သည္..။
ရိုးေစရွိေနရင္ ငါ့သား ငါ့သားနဲ႔ အကပ္ခံမွာမဟုတ္ဘူးေလ...
"စစ္..."
"ဟင္ ဦးဦး..."
"စစ္ ေနေကာင္းသြားၿပီလား..."
"ေျခေထာက္ နည္းနည္းနာရယ္..."
"ဟင္ ဟုတ္လား..."
ေျခေထာက္ေလးကိုငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပတ္တီးအျဖဴေလးပတ္ထားသည္..။
"မနက္ျဖန္ဆိုေပ်ာက္သြားေတာ့မွာေနာ္...
ဘာမွမျဖစ္ဘူး သိလား..."
"ဟုတ္..."
"ဒီမွာ ဦးဦးက စစ္အတြက္မုန္႔မုန္႔ေတြအမ်ားႀကီးဝယ္လာတယ္...
စစ္ေလး စားေနာ္..."
"ေက်းက်ဴးတင္ပါရယ္ ဦးဦး..."
"ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ...
အဲ့တာဆို ဦးဦးသြားၿပီေနာ္ ႐ႊတ္..."
"ဟုတ္..."
ေနလလည္း စစ္ရဲ႕ပါးေလးကိုငံု႔နမ္းလိုက္ၿပီး အျပင္ကိုထြက္လာလိုက္သည္..။ အျပင္ေရာက္ေတာ့ ရိုးေစနဲ႔ဆံုေလသည္..။ ေနလလည္း စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ရိုးေစကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္ၿပီး အခန္းထဲကိုဝင္လာလိုက္သည္..။
ရိုးေစလည္း မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္သြားသူေၾကာင့္ ဘာမွေျပာမေနေတာ့ဘဲ အခန္းထဲကိုသာဝင္လာလိုက္သည္..။
_______________________________
"အဂၢ..."
"ဟင္ ဝသုန္...
နင္ ဒီအိမ္ကိုဘာလာလုပ္တာလဲ?.."
အဂၢ ၿခံထဲကပန္းပင္ေတြေရေလာင္းေနရင္း ဝသုန္ကိုေတြ႕လိုက္ရတာေၾကာင့္ အဂၢလည္း ၿခံျပင္ကိုထြက္ၿပီးေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္..။
"ငါ ရိုးေစရာနဲ႔ရွင္းစရာရွိလို႔..."
"က်စ္ ဝသုန္ရာ...
နင္ ဒီလိုလုပ္ေနရင္ နင့္ကိုပိုမုန္းရံုပဲရွိေတာ့မွာေပါ့..."
"မသိဘူးဟာ...
ငါဘာမွမသိဘူး ငါသိတာငါရိုးေစရာကိုအရမ္းမုန္းတယ္..."
"ဟင္း....ငါလည္း ဘာေျပာရမွန္းမသိေတာ့ဘူး..."
"ဟင့္ အဂၢ..."
ဝသုန္က ရုတ္တရက္မ်က္ရည္ေတြက်ကာ ငိုလာသည္မို႔ အဂၢလည္း ဝသုန္ကိုသူ႔ၿခံထဲေခၚလာလိုက္သည္..။ ၿခံထဲက ခံုေပၚမွာထိုင္ေစၿပီး ဝသုန္ေျပာသမ်ွကိုနားေထာင္ေပးလိုက္သည္..။
"ကိုကို ငါ့ကိုမခ်စ္ေတာ့ဘူး...
ငါ့ကိုအရင္ကေလာက္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးမတက္ဆံေတာ့ဘူး ႐ႊတ္...
ကိုကို ငါ့ထက္ရိုးေစရာကိုပိုခ်စ္ေနၿပီထင္တယ္ ဟင့္.."
"ဟင္း.....အဲ့လိုမေတြးပါနဲ႔ဟာ..."
"ဟင့္ ဟင့္ ငါမခံစားနိုင္ဘူး...
ေတြးမိတိုင္းလည္း ရိုးေစရာကိုေဒါသအရမ္းထြက္တယ္..."
ဝသုန္ကဖက္လာသည္မို႔ ေနလလည္း ဒီတိုင္းၿငိမ္ေနေပးလိုက္သည္..။
"အင္း...."
"ငါ ေနလကိုျပန္မခ်စ္ဘဲ နင့္ကိုျပန္ခ်စ္လိုက္သင့္တာ..."
"ဟင္..."
"ငါေနလကိုမေ႐ြးခ်ယ္လိုက္သင့္ဘူး...
နင္ကသာ..."
"ဝသုန္...
နင္အခုခ်ိန္မွာ ဒါေတြမေျပာသင့္ေတာ့ဘူးေလ...
အတိတ္ကကိစၥက အတိတ္မွာခ်န္ထားခဲ့သင့္ၿပီ..."
"ေအးပါဟာ..."
"ခြၽတ္! ခြၽတ္!..."
အေနာက္ကေန အသံၾကားလိုက္သည္မို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပါးစပ္ကိုပိတ္ၿပီးထြက္ေျပးသြားတဲ့Leoကိုေတြ႕လိုက္ရသည္..။
"Leo.."
"အဂၢဘာျဖစ္လို႔လဲ?..."
"အင္း...Leoကိုေတြ႕လိုက္လို႔..."
"ေၾသာ္..."
အဂၢလည္း ဝသုန္နဲ႔စကားခဏေျပာၿပီး Leoေနာက္ကိုလိုက္လာလိုက္သည္..။
ေျပးထြက္လာတဲ့Leoမွာေတာ့ ရိုးေစတို႔အိမ္ထဲကိုေျပးဝင္လာလိုက္သည္..။ ဧည့္ခန္းထဲမွာထိုင္ေနတဲ့ ရိုးေစဆီသြားလိုက္ၿပီး ရိုးေစကိုေျပးဖက္လိုက္သည္..။
"Leo ဘာျဖစ္လာတာလဲ?..."
"ဟင့္ ဟင့္ ကိုကိုမေကာင္းဘူး...
ကိုကိုကြၽန္ေတာ့္ကိုမခ်စ္ဘူး ဟင့္..."
"ဘာျဖစ္လာလို႔လဲ? Leoရယ္..."
"ကိုကိုက အရင္ကမဝသုန္ကိုႀကိဳက္ခဲ့ဖူးတယ္တဲ့...
အဲ့တာေၾကာင့္ ကိုကိုကြၽန္ေတာ့္ကိုမခ်စ္တာ ဟင့္..."
"ဟင္..."
"ကိုကို႔ကိုမုန္းတယ္...
ကိုကို႔ကိုမုန္းတယ္ ဟင့္...
သူ႔မွာခ်စ္ရမယ့္သူရွိေနလို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကိုျပန္မခ်စ္တာ ဟင့္..."
"Leo အထင္မွားေနတာေနမွာပါ...
အဂၢကိုၾကည့္ရတာ အဲ့လိုမဟုတ္ေလာက္ပါဘူး.."
"တဖက္သတ္အခ်စ္က အရမ္းနာက်င္ရတယ္...
ကြၽန္ေတာ့္ရင္ဘက္ေတြအရမ္းနာတယ္ ကိုေလး ဟင့္ ဟင့္..."
ရိုးေစလည္း ငိုေနတဲ့Leoကိုျပန္ဖက္ထားေပးလိုက္ၿပီး ေက်ာေလးကိုပုတ္ေပးလိုက္သည္..။
တဖက္သတ္အခ်စ္က ဘယ္ေလာက္နာက်င္ရလဲဆိုတာ ကိုယ္သာလ်ွင္အသိဆံုးမို႔ Leoကိုရိုးေစကိုယ္ခ်င္းစာလို႔ရပါသည္..။
"Leo..."
အိမ္ေပါက္ဝက ေခၚသံၾကားတာမို႔ Leoေရာရိုးေစပါ ေမာ့ၾကည့္မိသည္..။ အဂၢျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ Leoက အျမန္ကုန္းထၿပီး အဂၢကိုဝင္တိုက္ကယ အိမ္ကိုျပန္သြားေလသည္..။ အဂၢကလည္း Leoအေနာက္ကေန အျမန္ေျပးလိုက္သြားေလသည္..။ ရိုးေစမွာေတာ့ ၂ေယာက္သားအဆင္ေျပမွာပါလို႔သာ ေတြးေနမိသည္..။
Leoကေတာ့ အိမ္ေပၚကိုအျမန္ေျပးတက္ၿပီး အခန္းတံခါးကိုေလာ့ခ်ထားလိုက္သည္..။
"ဒုန္း!..ဒုန္း!..."
"Leo ကိုကိုေတာင္းပန္ပါတယ္...
တံခါးဖြင့္ေပးပါဦး..."
"မလာခဲ့နဲ႔...
ဘာမွမၾကားခ်င္ဘူး..."
"ကိုကိုရွင္းျပပါ့မယ္...
Leoထင္ေနတာေတြက အမွားေတြပါေနာ္..."
"မေျပာနဲ႔!...မၾကားခ်င္ဘူး..."
အဂၢေျပာလည္းမရတာမို႔ ေဒၚႀကီးဆီသြားၿပီး ေသာ့ပိုတစ္ေခ်ာင္းသြားယူလိုက္ၿပီး တံခါးဖြင့္လိုက္သည္..။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ကုတင္ေပၚမွာထိုင္ငိုေနတဲ့Leoကိုေတြ႕ရေလသည္..။
"ဘာလာလုပ္တာလဲ?...
မလာနဲ႔လို႔ေျပာထားတယ္မလား...
မလာနဲ႔! မလာနဲ႔..."
ေျပာလည္းေျပာ Leoက အဂၢကို ေခါင္းအံုးေတြနဲ႔ပစ္ေပါက္ေလသည္..။ အဂၢလည္း ငိုေနတဲ့Leoဆီကို အျမန္ေျပးသြားလိုက္ၿပီး Leoကိုယ္ေလးကိုဖက္ထားလိုက္သည္..။
"လႊတ္ လႊတ္ေပး...
ကြၽန္ေတာ့္အနားမလာနဲ႔..."
"ကိုကိုရွင္းျပတာကို နားေထာင္ေပးပါဦးကြာေနာ္..."
"မၾကားခ်င္ဘူး ကိုကို႔ကိုမုန္းတယ္...
ကိုကို႔ကိုမုန္းတယ္ ကို႔ကိုကိုမုန္းတယ္ ဟင့္ ဟင့္..."
"ကိုကိုေတာင္းပန္ပါတယ္...
ကိုကို႔ကိုေတာ့မမုန္းပါနဲ႔...
Leoထင္ေနတာေတြကအမွန္မဟုတ္ပါဘူး..."
"မေျပာနဲ႔ မၾကားခ်င္ဘူး..."
"မၾကားခ်င္လို႔မရဘူး Leo...
ကိုကိုေျပာတာကိုဆံုးေအာင္နားေထာင္ေပးပါဦး..
ကိုကိုLeoကိုခ်စ္တယ္...
ေျပာမျပတတ္ေအာင္ခ်စ္တယ္...
တားထားတဲ့စည္းေတြေၾကာင့္ ကိုကိုဖြင့္မေျပာရဲခဲ့တာပါ..."
"အင္...
ဟင့္အင္း ကိုကိုလာမလိမ္နဲ႔...
ခုနကိုကိုတို႔ေျပာေနတဲ့စကားေတြ ကြၽန္ေတာ္အကုန္ၾကားတယ္...
ကြၽန္ေတာ့္ကိုေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေတြလာမေပးနဲ႔..."
"မဟုတ္ပါဘူး...
ဝသုန္ကို ကိုကိုႀကိဳက္ခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတာ ဟုတ္တယ္..
အဲ့တာက အဲ့အခ်ိန္တုန္းက စိတ္ကစားတတ္တဲ့အ႐ြယ္မို႔ပါ...
အခုခ်ိန္မွာ ကိုကိုရင့္က်က္ေနၿပီ...
ကိုကို ဘယ္သူ႔ကိုခ်စ္တယ္ မခ်စ္ဘူးဆိုတာကို ကေလးကစားစရာလိုလုပ္ေနရမဲ့အ႐ြယ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး...
ကိုကိုအခ်ိန္အမ်ားႀကီးယူၿပီး စဥ္းစားၿပီးၿပီ...
ကိုကို Leoကိုခ်စ္တယ္..."
အဂၢလည္းေျပာလိုက္ေရာ Leoကအငိုတိတ္သြားၿပီး အဂၢရင္ဘက္ကိုေခါင္းမွီထားေလသည္..။ ထိုအခုမွသာ အဂၢလည္း သက္ျပင္းခ်ၿပီး Leoရဲ႕ဆံပင္ေလးကိုသပ္တင္ေပးလိုက္သည္..။
"ကိုကို႔ကိုအေျဖျပန္ေပးဦးေလ...
Leoေရာ ကိုကို႔ကိုခ်စ္လား.."
"ဘုန္း!..."
"ေျပာေနစရာလိုေသးလို႔လား...
ကိုကို႔ကိုခ်စ္လြန္းလို႔ဒီေလာက္ထိျဖစ္ေနတာေပါ့..."
ရင္ဘက္ကိုထုၿပီး ျပန္ေျဖလာသူေၾကာင့္ အဂၢလည္းၿပံဳးမိသည္..။
"ဟုတ္ပါၿပီ...
အဲ့တာၾကာင့္ ကိုကိုလည္း ကိုကို႔ညီေလးကိုအရမ္းခ်စ္ေနရတာ..."
"ညီေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ..."
"အာ.....ဟုတ္သားပဲ...
ကိုကို႔ရဲ႕ခ်စ္သူေလး..."
"ၾကားရတာတစ္မ်ိဳးေလးပဲ ဟီးဟီး..."
အဂၢမွာအသဲယားလြန္းလို႔ ရင္ခြင္ထဲက ေကာင္ေလးရဲ႕မ်က္နွာအနွံ႔ကို အနမ္းမိုးေတြ႐ြာသြန္းေပးလိုက္သည္..။ ရင္ခြင္ထဲကေကာင္ေလးရဲ႕ရင္ထဲမွာလည္းၾကည္ႏူးမႈေတြအျပည့္ျဖင့္ ၿပံဳးေနေလသည္..။
__________________________________________________________
ကဲ...တဝႀကီးေနာ္😎
12.1.2021
💙Chel💙