"စစ္ ဟိုေရာက္ရင္ၿငိမ္ၿငိမ္ေနေနာ္...
ပါပါးစကားကိုလည္း နားေထာင္ရမယ္ေနာ္..."
"ဟုတ္..."
ဒီေန့ ေဒါက္တာက ေန့လယ္စာအတူစားမယ္ဆိုၿပီးေျပာထားတာေၾကာင့္ စစ္နဲ႔အတူသြားဖို႔ျပင္ေနျခင္းျဖစ္သည္..။ စစ္ကိုအက်ႌၾကယ္ေစ့တပ္ေနရင္း မွာစရာရွိတာကိုမွာေနျခင္းျဖစ္သည္..။
"ပါပါးသားေလး ေခ်ာသြားၿပီ..."
"ဟီးဟီး ပါပါးလည္းေခ်ာရယ္..."
"ဟုတ္ပါၿပီ...
အဲ့တာဆို သြားရေအာင္ေနာ္...
ဦးဦးေဒါက္တာေစာင့္ေနၿပီထင္တယ္..."
"ဟုတ္..."
ရိုးေစလည္း စစ္ရဲ႕လက္ကိုဆြဲလိုက္ၿပီး အိမ္ျပင္ကိုထြက္လာလိုက္သည္..။ အျပင္ေရာက္ေတာ့ ထိုင္ေနတဲ့ ေမာင္ခန္႔တို႔၃ေယာက္ကိုေတြ႕ရသည္..။
"လိုက္ခဲ့ဆိုတာကို တစ္ေယာက္မွမလိုက္ခဲ့ၾကဘူး...
ကိုေလး စားပြဲေပၚမွာထမင္းဟင္းပန္းကန္ေတြကိုအုပ္ေစာင္းနဲ႔အုပ္ခဲ့တယ္ေနာ္...
Leoလည္းစားၿပီးမွ ျပန္ေနာ္..."
"ဟုတ္...စစ္ ကိုကိုတို႔ဖို႔မုန္႔ဝယ္ခဲ့ဦးေနာ္..."
"ဟုတ္ မ်ားရီးဝယ္ခဲ့မယ္..."
"မပါလို႔ကေတာ့ စစ္ကိုအေကာင္လိုက္ဝါးစားမွာေနာ္..."
"ပါပါး..."
"ကိုကိုကစတာပါ...
အဲ့တာဆို ကိုေလးတို႔သြားမယ္ေနာ္..."
"ဟုတ္...ေကာင္းေကာင္းဒိတ္ခဲ့ပါ..."
"Leoကေတာ့ေနာ္..."
"စတာ စတာ ဟီးဟီး..."
"သြားၿပီေနာ္..."
"ဟုတ္..."
ရိုးေစလည္း စစ္ကိုလက္ဆြဲၿပီး ၿခံေရွ႕ကိုထြက္လာလိုက္သည္..။
"ပါပါး ဒိတ္တယ္ဆိုတာ ဘာလဲဟင္...-
"ဟင္....
ေၾသာ္ ဒိတ္တယ္ဆိုတာ ပါပါးတို႔အခုလိုေန႔လယ္စာအတူထြက္စားတာကိုေခၚတာေလ..."
"ေၾသာ္...
အဲ့တာဆို ပါပါးက ဦးဦးေဒါက္တာနဲ႔ဒိတ္မို႔ သြားမွာေပါ့ေနာ္..."
"ဟင္...အင္ အင္း..."
"ဟီး ဒိတ္ ဒိတ္..."
ရိုးေစလည္း သားကဘာမွနားမလည္ေသးတာမို႔ ေသခ်ာရွင္းျပမေနေတာ့ဘဲ ၿခံျပင္ကိုထြက္လာလိုက္သည္..။ အျပင္ေရာက္ေတာ့ ေဒါက္တာ့ကားကလည္းေရာက္နွင့္ၿပီးျဖစ္ေလသည္..။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"ဒီေန႔ ေန႔လယ္စာအတြက္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေဒါက္တာ..."
"ရပါတယ္...
ကိုယ္လည္း ဒီေန႔ေပ်ာ္႐ႊင္ခဲ့ရပါတယ္..."
"ဟုတ္...
အဲ့တာဆို ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆင္းေတာ့မယ္ေနာ္..."
"အင္း...
အစစအရာရာအဆင္ေျပပါေစေနာ္...
ရိုးရင္ဖြင့္စရာရွိတဲ့အခ်ိန္ ကိုယ္အၿမဲရွိေနတယ္ေနာ္..."
"ဟုတ္...
ေဒါက္တာက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အေကာင္းဆံုးသူငယ္ခ်င္းဆိုလည္းဟုတ္ပါတယ္...
ၿပီးေတာ့ ေဒါက္တာက....
ကြၽန္ေတာ့္အကိုတစ္ေယာက္လိုပါပဲ...
အရာရာတိုင္းအတြက္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..."
အကိုတဲ့လား ရိုးရယ္...
ကိုယ္ဘက္ကလမ္းစေဖာက္လို႔မရေအာင္ တခါတည္းႀကိဳပိတ္ထားလိုက္တဲ့သေဘာေပါ့ေလ...
"အင္း...ရိုးကလည္း ကိုယ့္ရဲ႕ညီေလးတစ္ေယာက္လိုပါပဲ..."
ပိုင္ဆိုင္ခြင့္မရွိဘူးဆိုလည္း အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ေစာင့္ေရွာက္ခြင့္ေလးေတာ့ရခ်င္မိပါတယ္...
"ပါပါး ဆင္းေသးဘူးလား..."
"စစ္ေလးနိုးလာၿပီးလား..."
"ဟုတ္...
ပါပါး အိမ္ထဲဝင္မယ္ေလ..."
"အင္း ဝင္မယ္ေလ...
အဲ့တာဆို ကြၽန္ေတာ္တို႔သြားလိုက္ပါဦးမယ္ေဒါက္တာ..."
"အင္းအင္း...
ေၾသာ္ ရိုး ခဏ ရိုးရဲ႕ဖုန္းက်ေနတယ္..."
ကားတံခါးဖြင့္ၿပီး ဆင္းဖို႔ျပင္လိုက္ၿပီးမွ ေဒါက္တာ့စကားေၾကာင့္ ရိုးေစလည္းအိတ္ကိုစမ္းလိုက္သည္..။
"ဟုတ္တယ္ ေဒါက္တာ...
က်သြားတယ္ထင္တယ္...
အ!..."
ရိုးေစကလည္း ဖုန္းကိုအေကာက္ ေဒါက္တာကလည္းဖုန္းကိုလွမ္းေကာက္ေပးတာနဲ႔ဆံုၿပီး ေခါင္းခ်င္းတိုက္သြားေလသည္..။
"sorry sorry ...
ရိုးနာသြားေသးလား..."
ေျပာလည္းေျပာ ေဒါက္တာကရိုးေစရဲ႕ေခါင္းကိုပြတ္ေပးေနသည္..။
"ရတယ္ ရတယ္ေဒါက္တာ...
ေဒါက္တာေရာနာသြားေသးလား..."
"ကိုယ္ကဘာမွမျဖစ္ပါဘူး...
ကိုယ္ေခါင္းကမာတယ္ေလ ရိုးပဲနာသြားမွာစိုးတာ..."
"မနာပါဘူး ဟီး..."
"အဟက္...ဟုတ္ပါၿပီ..."
မ်က္လံုးကိုမွိတ္ၿပီး ၿပံဳးျပလာတဲ့ေကာင္ေလးေၾကာင့္ လင္းထက္လည္းၿပံဳးေနမိသည္..။
ရိုးနဲ႔ကိုယ္ ဆံုခဲ့ရတာ ေနာက္က်သြားခဲ့တယ္..။ ဒီထက္ေစာေစာေလးေတြ႕ခဲ့သင့္တာ...
"အဲ့တာဆို ကြၽန္ေတာ္တို႔သြားၿပီေနာ္..."
"အင္းအင္း..."
ရိုးေစလည္း ကားေပၚကဆင္းကာ သားကိုခ်ီလိုက္ၿပီး အထဲကိုဝင္လာလိုက္သည္..။
တခ်ိဳ႕အရာေတြက သိေနေပမယ့္လည္း မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားလိုက္တာ အေကာင္းဆံုးပဲေလ...
"ေတာက္!..."
ထိုျမင္ကြင္းကိုျမင္ၿပီး တစံုတေယာက္ကလည္း ေဒါသထြက္ေနေလသည္..။
"ျပန္လာၿပီလား စစ္..."
"ဟုတ္ ကိုကိုလေရာင္...
ဒီမွာ ကိုကိုလေရာင္တို႔ဖို႔မုန္႔ဝယ္လာရယ္..."
"ဟုတ္လား..."
"ဟုတ္..."
"Leoကျပန္သြားတာလား..."
"ဟုတ္ သူ႔အကိုလာေခၚသြားတာ...
ကိုေလး အထဲဝင္ေတာ့ေလ...
ကြၽန္ေတာ္တို႔စစ္ကုိေခၚထားလိုက္မယ္..."
"အင္းအင္း...
စစ္ ဦးခန္႔တို႔ကိုမုန္႔ေကြၽးလိုက္ဦးေနာ္..."
"ဟုတ္..."
ရိုးေစလည္း စစ္ကိုထားခဲ့ၿပီး အိမ္ထဲကိုဝင္လာလိုက္သည္..။ အခန္းထဲမွာခဏနားၿပီး ေရခ်ိဳးဖို႔ျပင္လိုက္သည္..။
"စစ္ တစ္ေယာက္တည္းထိုင္ေနတာလား..."
"ဟုတ္ ဦးဦး...
ဦးခန္႔တို႔က ပန္းပင္ေတြသြားၾကည့္ေနၾကရယ္..
အာ့ ထိုင္ေစာင့္ေနတာ..."
"ေၾသာ္...
ဒါနဲ႔ စစ္တို႔ဒီေန႔ဘယ္သြားၾကတာလဲ?..."
"အင္း....
ဒိတ္ ဒိတ္ သြားတာ..."
"ဒိတ္?.."
"ဟုတ္...
ပါပါးနဲ႔ဦးဦးေဒါက္တာ ဒိတ္..."
"ဘာ!!..."
ေနလရဲ႕ေအာ္သံေၾကာင့္ စစ္တုန္သြားသည္..။
"မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး...
စစ္ကိုေျပာတာမဟုတ္ဘူး...
အဲ့တာဆို စစ္ဒီမွာထိုင္ေနေနာ္...
ဦးဦး ေရသြားခ်ိဳးလိုက္ဦးမယ္..."
"ဟုတ္..."
ေနလလည္း စစ္ကိုထားခဲ့ၿပီး အိမ္ထဲကိုဝင္လာလိုက္သည္..။ အခန္းထဲမွာအိတ္ကိုသြားထားလိုက္ၿပီး မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္အခန္းကိုဝင္လာလိုက္သည္..။
"မင္း မင္းဝင္လာျပန္ၿပီလား..."
ဒီတစ္ခါေတာ့ ရိုးေစကထိုင္ေနျခင္းျဖစ္သည္..။ မေျပာမဆုိဝင္လာတဲ့လူေၾကာင့္ ရိုးေစလည္းမတ္တပ္ထရပ္လိုက္သည္..။
"ဒီေန႔ ဒိတ္ခဲ့တာေပ်ာ္ခဲ့ရဲ႕လား..."
"အဲ့တာ မင္းနဲ႔မဆိုင္ဘူး..."
"ဆိုင္လို႔ေျပာေနတာေပါ့ မင္းကငါနဲ႔လက္ထပ္ထားတဲ့သူေလ...
ပတ္ဝန္းက်င္ကဘယ္လိုေျပာမလဲမင္းမေတြးဘူးလား..."
"မသိဘူး ဂရုလည္းမစိုက္ဘူး...
ၿပီးေတာ့ မင္းနဲ႔ငါလက္ထပ္ထားတယ္ဆိုတာကလည္း မင္းအေႂကြးမဆပ္နိုင္ေသးခင္အခ်ိန္ထိပဲမဟုတ္ဘူးလား..."
"ဘာ!...
ေၾသာ္ မင္းကေနာင္ေရးကိုႀကိဳေတြးၿပီး ေနာက္တစ္ေယာက္ကိုေျပာင္းႀကံေနတာေပါ့ေလ...
ငါနဲ႔ကြဲၿပီးၿပီဆိုတာနဲ႔..ဟုိတစ္ေယာက္ကို ခ်က္ခ်င္းေကာက္ယူလိုက္မယ္ဆိုတဲ့သေဘာေပါ့ေလ...
အဟက္...လြယ္လွခ်ည္လား...
ငါမင္းကိုအဲ့ေလာက္လြယ္မွန္းမထင္ထားခဲ့ဘူး ရိုးေစရာ..."
"ခြပ္!..."
ေနလရဲ႕စကားေတြေၾကာင့္ ရိုးေစမွာေဒါသထြက္ၿပီး ေနလရဲ႕မ်က္နွာကို လက္သီးနဲ႔ထိုးလိုက္သည္..။ အားကအရမ္းမႀကီးေသာ္ျငား ေနလေနာက္ကိုယိုင္သြားေလသည္..။
ထိုးၿပီးမွ ရိုးေစေနာင္တရမိသြားသည္..။ ေနလဂုဏ္ေရာင္ဆိုတာက သူ႔အသားနာရင္ ၂ဆနာေအာင္ျပန္လုပ္တတ္တဲ့လူမ်ိဳးျဖစ္သည္..။
ိရုိးေစလည္း ကိုယ့္လက္ကိုျပန္ၾကည့္ၿပီး အခန္းထဲကအျမန္ထြက္ဖို႔ျပင္လိုက္သည္..။ အခန္းတံခါးကိုလွမ္းဆြဲၿပီး ထြက္ဖို႔ျပင္လိုက္ေပမယ့္ ခါးကိုဆြဲေပြ႕တာ ကုတင္ေပၚတြန္းလွဲျခင္းခံလိုက္ရသည္..။
"မင္းကငါ့ကိုထိုးတယ္ေပါ့...ဟမ္...
အတတ္ေကာင္းေတြတတ္ေနတယ္ေပါ့ေလ ရိုးေစရာ..."
"ဘာလုပ္တာလဲ?...
ေနလဂုဏ္ေရာင္ ဖယ္ေပးေနာ္...
ဖယ္ေပး...အြန္း..."
ေနလကရိုးေစရဲ႕ကိုယ္ေပၚကိုအုပ္မိုးကာ နႈတ္ခမ္းကိုစုပ္ယူနမ္းေနေလသည္..။ ေနလရဲ႕နႈတ္ခမ္းေထာင့္က မဆိုသေလာက္ေလးေသြးထြက္သြားတာေၾကာင့္ ရိုးေစရဲ႕နႈတ္ခမ္းကိုလည္းေသြးထြက္ေအာင္ ကိုက္ေနေလသည္..။
"မင္းဘက္ကဘယ္ေလာက္မွန္ေနလို႔ ငါ့ကိုထိုးတာလဲ? ဟမ္...."
"ေနလဂုဏ္ေရာင္ လႊတ္...
လႊတ္ေပး..."
ရိုးေစဘယ္ေလာက္ပင္ျငင္းေနပါေစ ေနလကအက်ႌကိုအားနဲ႔ဆြဲၿဖဲလိုက္တာေၾကာင့္ ၾကယ္ေစ့ေတြကၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ၿပန္႔က်ယ္ကုန္သည္..။
ျမင္ေနရတဲ့ရင္ဘက္ကို အတင္းစုပ္ယူနမ္းေနတာေၾကာင့္ ရိုးေစမွာေနလကိုအားနဲ႔တြန္းထုတ္ေနပါေသာ္လည္း အားခ်င္းမမ်ွတာေၾကာင့္ တြန္းထုတ္လို႔လည္းမရေပ..။
ထို႔ေနာက္ ေနလကလက္၂ဖက္ကိုခ်ဳပ္ကိုင္ထားၿပီး လည္တိုင္ကိုလည္း ေသြးထြက္သည္အထိကိုက္ေနတာေၾကာင့္ ေအာ္သာငိုခ်င္မိသည္..။ ေနလကစုပ္ယူၿပီးကိုက္လိုက္ ရိုးေစကရုန္းလိုက္နဲ႔ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္ေနသည္..။
"ပါပါး....ပါပါး...
ဦးဦး ပါပါးကိုဘာလုပ္ေနတာလဲ?..
ပါပါးကိုလႊတ္...
အီး အဟင့္ ဟင့္ ပါပါး..."
အခန္းထဲကိုဝင္လာတဲ့အသံကိုၾကားမွသာ ေနလကရပ္တန္႔သြားသည္..။
"ဦးဦး ပါပါးကိုနိုင္က်င့္ရယ္...
ပါပါးကိုလႊတ္...အီး အဟင့္ ဟင့္..."
ကုတင္ေအာက္ကေန ေနလကိုမမီွတမွီလွမ္းရိုက္ၿပီး ရိုးေစကိုလႊတ္ေပးဖို႔ေျပာေနေလသည္..။
ထိုအခါမွသာ ေနလလည္း ရိုးေစရဲ႕လက္ေတြကိုခ်ဳပ္ကိုင္ထားတဲ့လက္ကိုလႊတ္ေပးလိုက္သည္..။
ေနလ လႊတ္ေပးလိုက္တာနဲ႔ ရိုးေစလည္း သားကိုေျပးခ်ီလိုက္သည္..။
"ဦးဦးက ပါပါးကိုနိုင္က်င့္ရယ္ ဟင့္...
ဦးဦးကိုမုန္းရယ္ အဟင့္ ဟင့္..."
"ဟင္..."
"စစ္ အဲ့လိုမေျပာမရဘူးေလ...
တိတ္ တိတ္ ပါပါးတို႔က ကစားေနတာပါ...
တိတ္ေတာ့ေနာ္..."
"ဟုတ္ဝူး...
ဦးဦးက ပါပါးကိုနိုင္က်င့္ေနတာ ဟင့္ ဟင့္..."
"မင္း အရင္အခန္းထဲကသြားလိုက္ပါ..."
"ဒါေပမယ့္ သားက..."
"ငါ့သားကို ငါေခ်ာ့လိုက္မယ္...
မင္းသြားေတာ့..."
"အင္း..."
ေနလလည္း အထြန္႔တတ္မေနေတာ့ဘဲ အခန္းထဲက ထြက္သြားလိုက္သည္..။
"ဦးဦးကိုမုန္းရယ္..."
"ဟင္း....
အဲ့လိုမေျပာရဘူးေလ သားရယ္...
ပါပါးနဲ႔ဦးဦးက တကယ္ကစားေနတာပါ...
သားထင္သလို ဦးဦးကအနိုင္က်င့္တာမဟုတ္ပါဘူး...
ဦးဦးကိုမုန္းတယ္လို႔မေျပာရဘူးေနာ္...
ငရဲႀကီးလိမ့္မယ္..."
"႐ႊတ္...တဂယ္ရား..."
"အင္း ဟုတ္ပါတယ္ဆို..."
"ဟုတ္...ေျပာေတာ့ဝူးေနာ္..."
"အင္း...ဒါမွ ပါပါးသားေလးေပါ့...
စစ္က အရမ္းလိမၼာတာပဲ..."
"ဟုတ္...
ပါပါး ပါပါးဒီနားမွာေသြး..."
"ဟင္.."
စစ္က လက္ညဳွိးေလးနဲ႔ျပေနတာေၾကာင့္ ရိုးေစလည္းသုတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေသြးထြက္ေနတာပဲ..။
"ေၾသာ္ ဒါပါပါးနာနာျဖစ္ေနတာ...
ဘာမွမျဖစ္ဘူးေနာ္..."
"ေဆး ေဆးလိမ္း..."
"အင္း ခဏေနရင္ထည့္မယ္ေနာ္.."
"ဟုတ္..."
ရိုးေစလည္း သားကိုနားခ်ၿပီးခါမွ သက္ျပင္းခ်နိုင္ေတာ့သည္..။ ေသြးထြက္ေနတဲ့ေအာက္နႈတ္ခမ္းကိုလက္နဲ႔သုတ္လိုက္ၿပီး ေနာက္တစ္ခါေနလဂုဏ္ေရာင္ကို အသားနာေအာင္မလုပ္မိဖို႔ပဲ ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ္ထိန္းရေတာ့မွာပဲ..။
သူ႔ကိုေၾကာက္လို႔မဟုတ္ေပမယ့္ သူဘက္ကစိတ္ရိုင္းဝင္လာတဲ့အခ်ိန္ သားျမင္သြားလို႔မသင့္ေတာ္ဘူးေလ..။
__________________________________________________________
30.12.2020
💙Chel💙