Eksik Karanlık

❣HAK

Lila saçlı elindeki tepsi ile yanıma yaklaştı ve onu kucağıma koyarken "Umarım domates çorbası seviyorsundur?" dedi. Sarışın kız ise hiç durur mu? "Sevmese de yemek zorunda." diye yapıştırdı cevabı. Bense ağzımı "Teşekkür ederim." demek için açtım. İlk şaşırsa da sonrasında sarışına dönüp "Davranışları bile aynı!" dedi. Sonra da yeniden diğer odaya girdi. Sarışın sesini inceltip "Teşekkür ederim." diye taklidimi yapıp kahkaha attı. Yanıma çömelip "Bana bak. Bu davranışlarını kimse yemez. Sana onu senden uzak tutacağıma dair görev üstlendiğimi söyledim. Bu kibar tavırların kimseye sökmez." dedi kısık ama uyarır bir sesle.

Sonrasında kendini beni yan profilden göreceği iki kişilik koltuğa attı. Onu umursamamaya özen göstererek çorbamı içmeye başladım. İçine bir şey attılarsa bile umursamadım. Sonradan kalbim deli gibi atmaya başladı. Ölmemi istiyor olabilirlerdi. Ama öyle olsa ormanda beni ölüme terk etmezler miydi? Bir yudum daha içtim. Kardeşimi ve en iyi arkadaşlarımı özlediğimi anımsadım. Annemle babamı da. Kendim için değil onlar için yaşamaya karar verdim. Özellikle Melina için. Benim küçük kuzucuğum için. Acaba o ne yapıyordur? Okuldan çıkınca kime okul hakkında şikayet edecek ki şimdi? Kimseye. Ama Tesa ve Bella kesin onu ziyaret ederler. Onu kardeşleri gibi görüyorlar sonuçta.

Çorbanın neredeyse dibine vardığımı gördüm. Düşüncelere dalıp gitmiştim. Birkaç kaşık daha içtikten sonra odaya girmiş ve beni merakla süzen erkeği fark ettim. Beni ilk gördüğünde bu kadar da meraklı bakmamıştı açıkçası. Yanıma gelip kucağımdaki eşyaları aldıktan sonra "Li, onu odasına götür." dedi. Sarışın ise hızla ayağa kalkıp "Ben götürürüm." dedi. "Ben onu Li'den istedim. Senden değil." diye karşı çıktı erkek. Sarışın ağzını açınca uyarıcı bakışlara maruz kalıp sinirle kaşlarını çattı.

Li yanıma gelip ayağa kalkmama yardım ettikten sonra hızla beni süzdü ama tek kelime bile etmedi. Merdivenleri çıktık ve koridorun başında soldaki kapıyı açtı. Yine aynı odaya girdim. Kapıyı kapatıp kilitledi. Bense yatağa oturup titremeye başladım. Orada, şöminenin önünde hava oldukça sıcaktı ama burası çok soğuk. Oflayarak etrafa bakındım. Yapacak başka bir şey bulamadığımdan yatağa oturdum ve sırtımı yatağın başlığına yasladım. Dizlerimi göğsüme çekip kendime şarkı mırıldanmaya başladım. Tek başıma başka ne yapabilirdim ki?

Şimşek çaktığında aydınlanan oda, gök gürültüsü ile dolarken camı titreterek ödümü patlattı. Sürekli pencereden dışarıya bakarak klostrofobimi unutmaya çalıştım. Eğer bir süre daha yalnız kalırsam camları kırıp kendimi hiç düşünmeden dışarıya atabilirim. Derin bir iç çekip şarkıya yeniden başladım. Bu kez sesim biraz daha yüksekti. Kendimi sakinleştirmek isterce parmaklarımla ritim tutmaya başladım. Sırtım titremeye başlamıştı. Örtünmem için bir örtü bile yoktu. Hatta bir yastık bile yoktu.

Yaklaşık yarım saat sonra koridorda ayak sesleri duyulmaya başladı. Herkes odasına çekiliyor gibiydi. Onlar hiçbir şey olmamış gibi sakinken ben saçlarımı çekiştirmeye ve kollarımda kırmızı tırnak izleri bırakmaya başlamıştım. Bir erkeğin "İyi geceler." dediğini duydum. Li'nin şirin sesi ise "Tatlı rüyalar." dedi. Sarışın ise "Aynısından işte." dedi. Göz devirdim ve küçük erkeğin de "İyi geceler." dediğini duydum. O anda yürümeler ve konuşma bitti. Kısık sesteki "Nöbet kimde?" sorusunu duydum. Odamın önünde olduklarındaki iyi geceler dileklerini ise rahatlıkla duyabilmiştim. O anda tanıdık birinin sesini duydum.

"Ben kalırım. Siz yatın."

Kapı sesleri duyulduktan sonra adım sesleri geldi ve benim kapımın önünde durdu. Kilidi açtıktan sonra karanlık odaya girdi. Eliyle duvarı yoklayarak ışık düğmesini bulmaya çalıştı. O esnada çakan şimşek ona yardımcı olunca ışığı açtı. Az yanan lamba birbirimizi görmemizi sağlıyordu. Anahtarı pantolonunun cebine koydu ve gözlerini üzerimden ayırmadan yatağın karşısındaki duvara sırtını yasladı. Onu ilk kez bu kadar sinirli bakarken görüyorum. Yüzü ifadesiz olsa da gözleri "Az sonra seni boğacağım." derce bakıyordu. Yine de bu odada yalnız kalmadığım için azacıkta olsa memnundum. Camı kırmama ramak kalmıştı.