Schijn bedriegt

Hoofdstuk 8.3

Ik peinsde even. Hij en Zach wilden juist natuur zien in plaats van steden bezoeken waar ze hun ‘leefstijl’ voort konden zetten? Ergens leek het niet te kloppen, Cameron en Zach leken me helemaal niet de types die wilden genieten van de vrije natuur, meer de types die zoveel mogelijk drank achterover wilden slaan en meisjes wilden versieren. Maar ik wist natuurlijk nog steeds amper iets van hem, dus misschien had ik het ook wel helemaal mis en hielden ze juist van vrijheid.

Daarom haalde ik maar mijn schouders op als antwoord op zijn vraag. “Als jullie dat liever willen, vind ik het geen probleem,” zei ik met een glimlach op mijn gezicht. “Ik snap het ook wel.” Vrijheid, daar ging het om. Olivia en ik waren weggelopen omdat we vrijheid wilden, niet omdat we opgesloten wilden worden in steden. “Olivia vindt het vast geen probleem.”

Ik voelde opeens Cameron’s hand op mijn schouder en zijn aanraking ging als een schok door mijn lichaam. Daarna begon het te tintelen en voelde ik een raar gevoel in mijn buik. Zelfs mijn hart leek sneller te kloppen. Onvoorstelbaar wat die jongen allemaal met mij kon doen door een simpele glimlach of aanraking. Ik was bang dat het iets meer was dan alleen aangetrokken zijn tot hem.

“Dat vind ik fijn,” zei Cameron terwijl hij een zacht kneepje in mijn schouder gaf. Daarna haalde hij zijn hand weer weg en klemde die om zijn beker koffie heen. “En ik weet wel zeker dat Olivia het geen probleem vindt. Die is toch te druk bezig met Zach.” Hij lachte even en ik deed met hem mee.

Daar had hij gelijk in. Volgens mij maakte het Olivia helemaal niets uit waar we langs gingen en hoe lang we op een bepaalde plek bleven. Zo lang ze maar bij Zach in de buurt kon zijn. Het was verbazingwekkend hoe gek ze op hem was, zo had ik Olivia nog nooit gezien. Ze leek echt… verliefd.

“Over Olivia en Zach gesproken,” voegde Cameron er plotseling aan toe terwijl hij stil bleef staan. Ik stopte ook gelijk met lopen en wierp een vlugge blik op zijn horloge om zijn pols. Ik kon de precieze tijd niet zien, maar ik wist dat het uur zo langzamerhand wel voorbij was. “We moeten maar eens terug gaan.”

Ik knikte even en draaide me weer om zodat we precies dezelfde kant op konden lopen waar we vandaan waren gekomen. Net toen ik begon te lopen voelde ik opeens een sterke arm om mijn schouder sluiten en duurde het helemaal niet lang voor ik doorhad dat het Cameron’s arm was. Mijn hart klopte alweer als een gek, maar van buiten liet ik helemaal niets merken. Behalve een zwak glimlachje dan, want ik moest natuurlijk wel laten zien dat het me iets deed. Cameron grijnsde terug en nam nog een grote slok van zijn koffie zodat hij de beker daarna weg kon gooien.

“Ik vind het gezellig dat jullie met ons mee zijn,” zei Cameron terwijl hij zijn greep iets verstevigde. “Vierentwintig uur en zeven dagen in de week lang met Zach opgescheept zitten is ook niet niks, hoor.” Hij grinnikte even, maar trok daarna weer een serieus gezicht.

Ik slikte, probeerde de juiste woorden te vinden zonder er over te struikelen en merkte dat ik mijn hoofd iets opzij boog zodat mijn wang lichtjes zijn schouder raakte. “Ik vind het ook fijn,” zei ik zacht, maar hard genoeg dat Cameron me goed kon verstaan. “Voor Olivia geldt hetzelfde.” Ik was bang dat hij mijn hart zou kunnen horen, zo hard dat het klopte, maar toch wenste ik dat hij me niet los zou laten. Dit moment was apart. We kenden elkaar nog niet eens zo lang en toch liepen we er bij alsof we al jaren een stelletje waren. Ik begon er steeds meer van overtuigd te raken dat ik gewoon binnen twee dagen verliefd was geworden op hem.

Maar dat serieuze moment was al snel over, toen Cameron weer begon te lachen en hij tegelijkertijd een ernstig gezicht probeerde te trekken. “We hebben het vreselijk zwaar, Zoë,” zei hij tussen het lachen door. “Maar gelukkig hebben we elkaar nog.”

Ik besloot maar gewoon mee te lachen, wat eigenlijk ook automatisch ging. Zijn lach was aanstekelijk en ik had ook nog eens medelijden met hem omdat hij de hele tijd met Zach opgescheept moest zitten. Hopelijk keek hij niet zo duivels naar Cameron als hij naar mij deed. En hij had gelijk. Gelukkig hadden we elkaar nog. Erg vond ik dat zeker niet.