Schijn bedriegt

Hoofdstuk 1.1

Bedankt voor de reacties! Laat vooral ook nu weer een reactie achter of stem! Ik zou het namelijk heel fijn vinden als ik weet wat jullie er van vinden en of ik door moet gaan!

“Jerry, alsjeblieft.” Met een smekende blik keek ik mijn kleine broertje aan, die mij met zijn grote bruine ogen aanstaarde. Toen ik de lepel met groente weer bij zijn mond hield, draaide hij zijn hoofd gelijk van me weg. “Vies!” was zijn reactie op de groente. Er klonk een diepe zucht uit mijn mond van frustratie. Vervolgens gooide ik de lepel weer op het bord neer en griste het van de tafel. Ik beende richting de gootsteen en zette daar het bord met een luide klap neer.

“Doe eens wat zachter!” hoorde ik een luide stem schreeuwen vanuit de kamer naast de keuken. Ik negeerde het geschreeuw zoals altijd. Ik kon er niet rekening mee blijven houden, het was nu al tijden zo. Volgens mij was het volgende maand een jaar geleden dat er bij mijn moeder depressiviteit was geconstateerd. Ik had zo’n gevoel dat ze het allemaal maar een beetje had aangedikt en dat het dus eigenlijk wel meeviel, maar de dokter had haar gewoon haar zin gegeven.

Ik pakte het geelgekleurde potje van het aanrecht en draaide me toen weer om. Jerry had het voor elkaar gekregen om uit zijn kinderstoel te klimmen en was allang weer verdwenen. Ik hoefde me niet ongerust te maken dat hij de weg op was gerend, want alle deuren zaten veilig dicht. Met mijn handen om het potje geklemd liep ik richting de woonkamer, waar een muffe geur hing, bestaande uit een combinatie van rook en enkele schimmelplekken die volgens mijn moeder volledig onschadelijk voor ons waren. Ik kon het niet begrijpen dat zij of mijn vader nog niet eens iemand naar die plekken had laten kijken. Er waren hier wel twee kinderen in huis – al vond ik mezelf niet echt een kind meer – en ik wist bijna wel zeker dat zoiets niet goed voor ons was.

“Alsjeblieft, hier zijn je pillen,” mompelde ik terwijl ik het potje met een klap op de tafel neerzette. Ik wierp een vlugge blik op mijn moeder, die languit op de bank lag. “Nog meer nodig?” Mijn moeder schudde afwezig haar hoofd en hield haar blik op de televisie gericht.

Ze zag er verschrikkelijk uit. Haar zwarte haar dat vroeger altijd uit prachtige krullen bestond, was nu door de jaren lange blootstelling aan hitte van een stijltang helemaal dun en piekerig geworden.  Haar getinte huidskleur had nu een gelige gloed en de wallen waren duidelijk onder haar ogen te zien. Als ik niet beter wist, zou ik zo kunnen denken dat ze doodziek was. Al was ze dat ook, zei ze zelf. Maar dan in haar hoofd. De depressiviteit had haar lichaam over genomen en ze kon nu niets meer dan op de bank liggen en het nut van het leven niet meer zien. Haar buien waren nog wel het vreselijkst, die kwamen altijd zo onverwacht. Meestal als ze lang geen pillen had gehad of als ze naar de alcohol had gegrepen. Mijn vader deed er niets tegen, die liet het maar gaan omdat hij geen zin had in nog meer ruzies. Helaas kreeg ik daardoor altijd de volle laag.

Meer dan even haar hoofd schudden zat er vandaag blijkbaar niet in bij mijn moeder, dus besloot ik maar weer te vertrekken. Eindelijk kon ik me terug trekken op mijn kamer, iets wat ik de hele dag niet had kunnen doen omdat ik te druk bezig was geweest in huis. Ik moest alle kamers schoonmaken, eten bereiden voor de rest van het gezin en vervolgens de hele dag oppassen op mijn broertje. Een ontspannen weekend zoals de meeste tieners hadden zat er nooit in voor mij.

“Ik ga naar boven,” mompelde ik richting mijn moeder en liep toen de kamer uit. Natuurlijk kreeg ik daar geen reactie op. In het voorbijgaan ving ik een glimp op van Jerry, die met zijn speelgoedautootjes op de gang aan het spelen was. Ook hij gaf geen reactie, maar voor hem was er tenminste nog een excuus. Hij was te druk bezig met spelen, mijn moeder negeerde me gewoon. Met twee treden tegelijk liep ik naar boven en opende aan het einde van de gang een deur waar achter het enige plekje zat waar ik geen last zou hebben van iemand. Mijn slaapkamer.

Mijn slaapkamer was niet heel erg bijzonder, maar wel echt naar mijn smaak ingericht. Omdat mijn vader en moeder het teveel werk vonden om te verven, waren de muren gewoon wit gebleven. Ik had het om het een beetje op te vrolijken en kleurrijker te maken wel verschillende posters op de wanden geplakt van onder andere mijn lievelingsband. Alle meubels in mijn slaapkamer waren bij elkaar gesprokkeld en maakten eigenlijk helemaal geen mooi geheel, maar daardoor leek het toch wel weer heel authentiek. Zo was mijn nachtkastje bijvoorbeeld van mijn oma geweest en mijn bed van de overbuurvrouw. Volgens mij had ik de grote spiegel die boven mijn dressoir hing van een verre tante gekregen. Onze familie was behoorlijk groot, maar we hadden zelden tot nooit contact met hen. De laatste keer dat ik mijn nichtjes had gezien was bijvoorbeeld al gauw weer vijf maanden geleden. Mijn moeder had zich volledig losgesneden van haar familie toen ze depressief was geworden, dus met haar kant hadden we echt helemaal niets meer.

Ik nam plaats op mijn bed dat gelijk begon te kraken. Heel erg zacht was het niet, tot grote ergernis van mijn moeder die zich aan elk geluidje leek te storen. Gelukkig riep ze deze keer niet naar boven dat ik zachter moest zijn. Ik draaide me een kwartslag en trok mijn benen op het bed zodat mijn blote voeten de zachte deken raakten. Vervolgens boog ik me naar voren en trok onder mijn bed mijn schooltas vandaag. Het was een oud ding. De stof was vaal geworden en niet meer zo zwart als vroeger en er zat een gat onderin het hoekje aan de rechterkant waardoor ik nog wel eens pennen verloor. Ik zette mijn tas naast me op het bed neer en ritste hem open zodat ik mijn boeken eruit kon halen. Ook nu had ik helaas nog geen rust. Doordat ik de hele dag bezig was geweest met Jerry en mijn moeder, had ik mijn huiswerk links moeten laten liggen. Volgens de wijzers op de klok had ik nog vier uur voordat ik ging slapen. Genoeg tijd om mijn huiswerk te maken dus.

Toen ik een half uurtje bezig was en met snelle bewegingen van mijn hand de cijfertjes in een rap tempo op het papier neerzette, hoorde ik geschreeuw. Dat herkende ik gelijk als het geschreeuw vanuit het huis hiernaast, niet van beneden van mijn moeder. Ik schoof mijn schrift opzij en stak vervolgens mijn hand uit richting het raam zodat ik het open kon schuiven. Het ging een beetje stroef, maar al gauw voelde ik de koele lucht langs mijn gezicht strijken. Hierdoor kon ik het geschreeuw ook duidelijker horen, al werd het zo af en toe even overstemd door een auto die langs kwam rijden of een sirene in de verte. Ik kon het helaas niet goed verstaan, maar het viel wel te raden waar deze ruzie over ging. Zo ging het elke keer.