Schijn bedriegt

Hoofdstuk 3.4

Ik ging vlug te werk. Onder mijn bed haalde ik een grote weekendtas vandaan die daar altijd maar lag, maar die ik nergens voor gebruikte. We gingen namelijk nooit op vakantie en logeren deed ik ook zelden, dus lag de tas voornamelijk stof te vangen onder mijn bed. Ik ritste hem vlug open en draaide me vervolgens naar mijn dressoir toe, waar ik de lade van opende en een groot deel van de inhoud begon over te plaatsen naar de tas. Ik was niet van plan alles uit te zoeken, ik wilde gewoon zoveel mogelijk meenemen als er in de tas paste. Toen ik een groot deel van mijn kleding in de tas had gestopt, liep ik naar de andere kant van mijn kamer toe waar ik mijn toilettas begon te vullen. Wat haarspullen, make-up en andere dingen die je gebruikte als je een tijd wegging. Het duurde niet al te lang voor mijn tas al behoorlijk vol was. Peinzend keek ik om me heen. Ik had werkelijk geen flauw idee wat ik allemaal moest meenemen nu ik permanent weg zou gaan. We zouden een auto hebben, dus mijn tas mocht best propvol zitten, want ik hoefde er niet constant mee te slepen. Ik besloot maar een rondje door mijn kamer te lopen en pakte alles wat ik nodig dacht te hebben op zodat ik het later in de tas kon stoppen. Oplader voor mijn mobiel, een dagboek wat ik niet vaak gebruikte maar misschien juist wel weer kon gaan gebruiken en helemaal bovenop alle spullen legde ik een foto neer van Jerry en mij. Die wilde ik sowieso meenemen als ik hier weg zou gaan. Uiteindelijk propte ik er ook nog twee boeken bij die ik altijd nog wilde lezen en ritste toen weer mijn tas dicht. Hij zat echt propvol en toen ik hem even van het bed tilde ging dat met moeite.

Ik keek even achterom naar mijn deur en probeerde te luisteren naar de geluiden op de gang. Zo af en toe hoorde ik wel wat gestommel, maar meer niet. Misschien moest ik het naar buiten brengen en de tas daar verstoppen nog even uitstellen. Het kon nog wel even wachten, we zouden toch niet vandaag vertrekken. Ik tilde de tas van het bed en schoof hem toen weer onder het bed. Vervolgens trok ik de deken van mijn bed iets meer over de rand zodat de tas niet meer onder het bed te zien was. Ik haalde mijn deur weer van het slot, verstopte de sleutel en liep toen weer de gang op. Op datzelfde moment kwam mijn moeder weer uit haar slaapkamer en keek me wantrouwend aan. Ik bleef wat ongemakkelijk midden in de gang stilstaan en keek ook naar haar. Uiteindelijk wierp ze me een afkeurende blik toe en liep toen van de trap af. Ik probeerde het maar te negeren en volgde haar om weer te gaan kijken bij Jerry. Die had er waarschijnlijk een behoorlijke smeerboel van gemaakt.

Ik kookte op het moment van woede, maar kon het helemaal niet uiten. Het liefst gilde ik nu, gooide ik met dingen en vertelde ik mijn moeder eens goed de waarheid. Maar in plaats daarvan keek ik kwaad van mijn moeder en schold ik haar in mijn gedachten volledig uit. Ze keek me nogal achteloos aan, alsof het haar helemaal niets kon schelen dat ze me zojuist weer ongelofelijk had gekwetst. Natuurlijk was het weer raak geweest. We waren nog geen dag verder en we stonden alweer ruzie met elkaar te maken. Eigenlijk stond mijn moeder dus ruzie te maken en keek ik haar alleen maar met grote ogen aan terwijl ik mijn mond niet durfde open te trekken. Dit keer ging het om een verkeerd gevallen opmerking. Ik had haar alleen maar even rustig duidelijk gemaakt dat ik niet altijd Jerry naar school kon brengen omdat ik dat zelf ook nog moest doen en dat ze heus wel eens van de bank kon komen. De manier waarop ik het gezegd had was zelfs te lief geweest, maar mijn moeder was er kwaad om geworden. Ze had geroepen dat ze er niets aan kon doen dat ze ziek in haar hoofd was en dus soms niet in staat was om Jerry weg te brengen en vervolgens had ze er weer zoveel nutteloze dingen bij gehaald die ik niet eens meer kon herinneren. En natuurlijk was mijn vader weer eens niet thuis omdat hij zo vroeg van huis was vertrokken voor zijn werk, dus was er niemand die aan mijn kant stond.

Ik haalde diep adem en keek mijn moeder met mijn dodelijkste blik aan voordat ik de kamer verliet. Ik had Jerry uiteindelijk maar wel naar school gebracht, maar was er zelf volledig klaar mee. Mijn dagen op school zaten erop. Op de terugweg had ik Olivia alvast gebeld dat ze zich klaar moest maken, want we zouden vertrekken. Ze was er enthousiast mee ingestemd, want haar moeder had vanochtend ook alweer tegen haar staan schreeuwen. Stampend ging ik naar boven en opende de deur van mijn kamer. Ik liep regelrecht door naar mijn bed, waar ik de zware tas onder vandaan sleurde en die vervolgens met zijn hengsel op mijn schouder hees. Ik pufte even door het gewicht en liep toen weer mijn kamer uit. Ik stak nog snel mijn hand tussen de kast en de muur en haalde daar de sleutel uit. Ik mocht dan wel weg zijn, mijn kamer was verboden terrein. Daarom deed ik de deur maar op slot en stopte de sleutel weg in mijn loodzware tas. Op deze manier kon niemand in mijn kamer komen.

Met mijn armen om de tas geklemd schuifelde ik voorzichtig de trap af. Stapje voor stapje, want ik wilde niet onder het gewicht bezwijken en vervolgens verongelukken omdat ik van de trap was gevallen. Daarnaast wilde ik ook niet dat mijn moeder doorhad dat ik ergens mee bezig was. Toen ik onderaan de trap stond, haalde ik opgelucht adem en hees het hengsel weer op mijn schouder. Ik wierp vlug een blik richting de woonkamer, maar kon mijn moeder niet zien. Waarschijnlijk was ze nu in de keuken verdwenen om haar pillen te nemen, iets waar ik haar nu nooit meer mee zou helpen.

Eerlijk gezegd was ik benieuwd hoe het voor haar en mijn vader zou zijn als ze er achter kwamen dat ik weg was. Misschien vond mijn moeder het niet eens erg en was ze blij dat ze van me af was. Mijn vader zou het misschien iets erger vinden, maar hij zou er zeker niet al te lang over in zitten. Ik had toch geen band met hem. We spraken nooit met elkaar en als we wel een gesprek hadden, ging het over mijn moeder. Meestal dus na een ruzie. Gelukkig hoefde ik me over Jerry geen zorgen te maken, hij zou waarschijnlijk niet eens echt meekrijgen dat ik er vandoor was gegaan. Als alles volgens plan zou verlopen, woonde hij zelf vanavond ook niet meer thuis. Ik hoopte zo erg dat Olivia het voor elkaar zou krijgen en dat het haar zou lukken de kinderbescherming te overtuigen dat de situatie echt niet goed was. Het was ook maar te hopen dat ze mijn moeder in een slechte bui troffen, dan zouden ze Jerry gegarandeerd uit huis halen.

Ik haalde diep adem en liep vervolgens richting de voordeur, die ik zachtjes opende. Nog één keer keek ik richting de woonkamer en stapte toen naar buiten. Zodra ik de voordeur had gesloten wist ik dat het zover was. Er was geen weg meer terug, ik zou er echt vandoor gaan.