Schijn bedriegt

Hoofdstuk 4.2

“Ze kijken naar ons.” Olivia wierp subtiele blikken richting de andere kant van het restaurant en glimlachte vervolgens. Daarna draaide ze haar hoofd weer naar mij toe en wiebelde overdreven met haar wenkbrauwen. “Zullen we er op af stappen?”

Ik schudde gelijk mijn hoofd en keek vanuit mijn ooghoeken ook naar de plek waar Olivia steeds naar zat te kijken. Toen we net aan onze pizza’s waren begonnen, waren er twee jongens van ongeveer onze leeftijd naar binnen gekomen. Ze waren dan wel aan de andere kant van het restaurant gaan zitten, we hadden wel perfect zicht op hen. De ene jongen was blondharig en had nogal een jong gezicht en de andere had bruin haar en zag er al iets volwassener uit. Ze waren tegenpolen, net zoals Olivia en ik dat van elkaar waren. Olivia had me gelijk aangestoten en was overdreven naar de jongens gaan grijnzen, waardoor ze gelukkig al snel hun aandacht had. Het was wel duidelijk geworden dat Olivia natuurlijk niet alleen op een succesvol leven uit was. Ze was van plan zoveel mogelijk plezier te maken onderweg en zelfs ik zou haar niet kunnen tegenhouden. Voor mij was het wat moeilijker, zeker omdat het nog maar een dag geleden was sinds het écht uit was met Ben. Ik zou nooit zo snel al naar andere jongens kunnen kijken, dus veel interesse toonde ik ook niet in de twee die in het restaurant zaten. Al moest ik zeggen dat ze beiden redelijk knap waren. Ze leken me totaal anders dan de jongens die bij ons in de buurt woonden en dat waren ze waarschijnlijk ook. Het was alleen voor mij nogal moeilijk te geloven dat er jongens bestonden die niet crimineel waren.

“Olivia, alsjeblieft,” siste ik toen ze weer zat te grijnzen en zelfs even zwaaide toen de jongens onze kant op keken. “We hebben hier toch helemaal geen tijd voor?” Olivia draaide gelijk haar hoofd weer mijn kant op en trok verbaasd haar wenkbrauwen op. “We wilden toch nog voor dat het donker was in de stad aan komen?” vroeg ik zuchtend.

Olivia haalde haar schouders op en loerde weer vanuit haar ooghoeken naar de jongens. “We kunnen toch nog wel even wachten. Kom op, Zoë, verpest het nou niet voor me. Ze zijn hartstikke leuk en jij kunt ook wel wat afleiding gebruiken. Ik stap er op af.” Ze had de woorden amper uitgesproken of ze was al op gestaan.

Mijn arm schoot over de tafel om haar arm beet te pakken zodat ik haar weer op haar plek kon trekken, maar ze ontweek hem soepel. Opnieuw wiebelde ze met haar wenkbrauwen en liep toen richting de jongens. “Olivia!” fluisterde ik paniekerig. Ze wierp een duivelse blik achterom, waarschijnlijk omdat ik haar bij haar volledige naam genoemd had, maar dat deed ik wel vaker als ik het echt meende. “Kom terug!”

Ze schudde haar hoofd en manoeuvreerde tussen een paar tafeltjes door zodat ze uiteindelijk het tafeltje van de jongens bereikte. Gelijk begon ze te praten en maakte daarbij allerlei gebaren, waarvan ook een paar mijn kant op gingen. Ik zag één van de jongens naar me kijken, maar ik wendde snel mijn blik af toen ik mijn wangen rood voelde worden. Dit was vreselijk beschamend. Ik kon wel raden dat Olivia er echt alles aan deed om de jongens voor zich te winnen en hoogstwaarschijnlijk was ze ook van alles over mij aan het vertellen. Uiteindelijk keek ik voorzichtig haar kant weer op en zag haar op dat moment net mij wenken. Ik schudde weer mijn hoofd, maar zag de jongens nieuwsgierig naar mij kijken. Olivia zwaaide nu zo erg met haar armen dat het bijna beschamend werd en ik wel genoodzaakt was om op te staan voordat ze de aandacht van het hele restaurant zou hebben.

Met mijn wangen nog steeds warm en dus ook rood van schaamte slofte ik tussen de tafeltjes door naar haar toe. Mijn blik had ik voornamelijk op de grond gericht, omdat ik bijna wel zeker wist dat ik nog roder zou worden als ik de jongens recht in hun ogen zou aankijken. Opeens voelde ik Olivia’s arm om mijn schouder en trok ze mij dicht naar zich toe.

“Heren, mag ik jullie voorstellen aan mijn beste vriendin Zoë,” zei Olivia op een luide toon waardoor ik zeker wist dat grotendeels van het restaurant haar kon horen.  “Zoë, dit zijn Alaric en… Hoe heette je nog maar?”

“Fred,” grijnsde de jongen met het blonde haar en het jonge gezicht. Hij stak gelijk zijn hand naar me uit, waardoor ik die wel moest schudden. Heel even keek ik recht in zijn ogen, die een ijsblauwe kleur hadden. Toen hij glimlachte verschenen er kuiltjes in zijn wangen. Het had wel iets schattigs, maar hij was echt totaal niet mijn type. Hij straalde nogal wat kinderachtigs uit. Natuurlijk had Olivia weer de bruinharige en overduidelijk volwassener jongen voor zichzelf uitgekozen en moest ik het met jonge Fred doen. “Leuk je te ontmoeten,” zei hij en liet eindelijk weer mijn hand los.

Die trok ik snel terug en wierp een blik op Alaric, die gelukkig niet zijn hand uitstak om zich aan me voor te stellen. Eén beschamend moment was namelijk wel genoeg voor me. Vanuit mijn ooghoeken keek ik naar Olivia, die helemaal in haar nopjes leek doordat ze op de jongens was afgestapt, maar ik vond het echt tien keer niets. Het liefst wilde ik nu gelijk er vandoor gaan.