Schijn bedriegt

Hoofdstuk 5.5

“Goedemiddag dames,” begon hij terwijl hij zijn hoofd wat draaide en overduidelijk de binnenkant van de auto bekeek, ondanks dat ik zijn ogen niet kon zien door de zonnebril. De paniek sloeg toe toen ik me bedacht dat onze gestolen kleding ook nog eens op de achterbank lag. Met de seconde raakte ik er meer van overtuigd dat we binnen een paar minuten in de boeien werden geslagen.

Ik opende mijn mond om iets te zeggen, maar dat lukte me niet eens. “Hallo,” hoorde ik Olivia veel te vriendelijk naast me zeggen en toen ik haar even aankeek merkte ik dat ze haar verleidelijke glimlach had opgezet. “Wat is er aan de hand, agent?” Ze knipperde even met haar ogen en lachte kort. De man glimlachte terug, maar meer op een griezelige manier.

Hij was even stil en ik was er bijna van overtuigd dat zijn blik weer richting mijn lichaam ging omdat hij daar zo’n goed zicht op had. “Standaard controle,” antwoordde hij uiteindelijk. “Hoort erbij. Ik zou graag je rijbewijs willen zien.”

Het kostte me een paar seconden voor ik doorhad dat hij het over mij had en ik hem met grote ogen aankeek. Mijn rijbewijs? Ik had niet eens een rijbewijs. Paniekerig wierp ik een blik op Olivia, die me nog redelijk rustig leek aan te kijken. Ze probeerde me via kort oogcontact door te geven wat ik moest doen, maar ik was veel te veel in paniek om logisch na te denken.

“Die heb ik niet,” piepte ik toen ik de agent weer aankeek. Opnieuw haalde hij zijn zonnebril voor zijn ogen weg en keek me dit keer wel recht aan. Ik vond hem een enorme griezel. Zijn ogen straalden uit alsof hij ergens naar verlangde en zijn borstelige snor gaf me de kriebels. Ik schatte hem ergens in de veertig, misschien wel begin vijftig maar zijn originele haarkleur bruin had hij nog. Of het moest heel goed geverfd zijn als hij ouder bleek te zijn.

“Die heb je niet,” herhaalde de agent mij en stopte zijn zonnebril terug in het borstvakje van zijn overhemd. “Je weet toch wel dat je zonder rijbewijs niet kunt rijden, hè? Dat dit wat je nu doet strafbaar is?”

Ik slikte hoorbaar en knikte toen langzaam. Mijn vingers klemden zich om het stuur en ik voelde mijn hart met de seconde sneller kloppen. Dit ging helemaal de verkeerde kant op. Ik kon beter maar nu gelijk uitstappen en de handboeien zelf om doen, zodat hij me kon meenemen richting het politiebureau. De agent ging weer rechtop staan en zuchtte even. Hij keek om zich heen en ik deed automatisch hetzelfde. In de verte zag ik geen auto’s en waarschijnlijk kwamen er ook geen auto’s achter ons aan rijden. We waren hier helemaal alleen met deze nogal griezelige politieagent.

“Dan moet ik jullie verzoeken om nu uit te stappen,” zei hij uiteindelijk en wenkte me. Ik draaide mijn hoofd gelijk weer naar Olivia, die nu iets paniekeriger uit haar ogen leek te kijken dan net. Ze had nu ook wel door dat dit serieus was.

Met trillende handen maakte ik mijn gordel los en opende daarna de autodeur. Ik stapte uit en keek naar de agent, die vlak voor me stond. Hij keurde me overduidelijk weer, maar nu van top tot teen. Olivia was ook uitgestapt en liep langzaam om de auto heen zodat ze naast me kon komen staan. Hij bekeek haar ook en het was overduidelijk aan hem te zien dat het hem zeker beviel wat hij nu voor zich had staan.

“Ik moet helaas controleren of jullie geen wapens of middelen bij jullie hebben,” zei hij terwijl hij een ernstig gezicht trok. Gelijk keek ik hem met grote ogen aan. Hij moest wat? Ik schudde mijn hoofd, maar de man wierp me een strenge blik toe en gebaarde dat ik me om moest draaien. “Leg allebei jullie handen op het dak van de auto.”

“Dit ga je niet menen,” siste Olivia geïrriteerd terwijl ze zich omdraaide. Ik volgde gelijk haar voorbeeld en legde mijn handen op het dak van de auto, wat behoorlijk heet aanvoelde door de zon die er constant op scheen.  “Ik kan me niet voorstellen dat dit nodig is, mannetje.” Ik wierp haar een waarschuwende blik toe. Als ze zo tegen hem ging praten werden we zeker opgepakt.

“Standaardprocedure, mevrouw,” mompelde de politieagent en ik merkte dat hij dichter bij me was komen staan. Even dacht ik zelfs zijn lichaam tegen mijn heup te voelen drukken, ondanks dat het een hele lichte aanraking was. “Ik moet zeker weten of het veilig is.” Olivia draaide zich om en sloeg kwaad haar armen over elkaar. “Draai je om,” zei de politieagent streng. “Je wilt niet dat ik je gelijk meeneem, toch?”

Ik keek Olivia met een smekende blik aan en gelukkig draaide ze zich na een paar seconden weer om en legde haar handen zo hard op het dak neer dat er een doffe klap klonk. Ze staarde strak voor haar uit en ik wist dat ze haar best moest doen om zich in te houden. Als we nu niet met een politieagent te maken hadden gehad, wist ik ook wel zeker dat ze er heel erg tegenin was gegaan. Maar zoiets kon ze op dit moment niet flikken. Dan zouden we alleen maar meer in de problemen komen.

“Ik ga jullie nu fouilleren,” kondigde de man aan en op datzelfde moment voelde ik zijn handen op mijn schouders. Er schoot een rilling over mijn rug en ik moest hard op mijn onderlip bijten om de tranen die ik in mijn ogen voelde prikken terug te dringen. Zijn ruwe handpalmen gingen over mijn blote bovenarmen  en richting mijn schouders, waar ze vervolgens langzaam naar beneden gingen. Opnieuw voelde ik zijn lichaam tegen me aan drukken, maar nu van achteren. Dat was het moment waarop ik ook zeker wist dat hij overduidelijk op iets uit was. Ik kon het zelfs voelen door zijn harde geslachtsdeel wat tegen mijn heup drukte. Dat wekte gelijk nare herinneringen op die ik de afgelopen twee dagen had kunnen verdringen, herinneringen waar Ray bij voor kwam. Hoe hij vol verlangen naar me keek en niet kon wachten tot hij me kon nemen.