Schijn bedriegt

Hoofdstuk 8.2

Ik liep naast Cameron over de stoep, we hadden gewoon een richting gekozen en besloten daar heen te lopen om te kijken wat er te doen viel. Vanuit mijn ooghoeken loerde ik vaak naar Cameron en verbaasde me er constant weer over hoe verschrikkelijk knap hij wel niet was. En ik wist bijna wel zeker dat dat alleen maar meer zou worden als hij ook nog eens zijn shirt zou uittrekken, maar zo mocht ik er van mezelf niet over denken. Het was toch een beetje raar om zo over andere jongens te denken, ondanks dat ik Ben bijna volledig uit mijn hoofd had geband. Het was nog steeds over tussen ons en ik moest hem dus zien te vergeten.

“Heb je misschien zin om iets te drinken?” vroeg Cameron plotseling terwijl hij zijn arm hief zodat hij richting het koffiezaakje aan de overkant van de straat kon wijzen. “Volgens mij hebben ze daar echt heerlijke koffie.” Hij glimlachte even, waardoor mijn knieën spontaan weer begonnen te knikken. Ik kon mezelf amper op de been houden door hem.

“Lijkt me een goed plan,” knikte ik en stak samen met hem de straat over. Als een echte heer hield Cameron de deur voor me open en glimlachte ik even verlegen voor ik naar binnen liep. Binnen was het gelukkig koel en konden we even aan de zon ontsnappen. Een beetje schaduw kon ik namelijk wel gebruiken op een warme dag als deze.

“Wat wil je hebben?” Cameron was inmiddels al naar de toonbank toegelopen en keek naar het rechthoekige bord wat er boven hing. Op dat bord stonden zoveel verschillende soorten koffie dat ik echt even goed moest kijken voor ik iets uit kon kiezen.

Ik wees richting de lijst waar frappuccino’s stonden. “Doe me maar een mocha frappuccino.” Ik kon beter een ijskoffie drinken dan een warme koffie, dat zorgde namelijk voor iets meer verkoeling. Cameron keek nog even een keer naar het bord en wendde zich toen tot het meisje wat achter de toonbank stond.

Ik bleef hem aankijken terwijl hij onze bestelling doorgaf. Het viel me op dat hij net zo naar het meisje glimlachte als hij constant naar mij glimlachte. Zou hij dat bij alle meisjes doen? Ze zo voor zich winnen? Ik wist namelijk wel zeker dat Cameron niet het type was wat heel braaf wachtte tot zijn droomvrouw langs zou komen. Ik wilde niet eens weten hoeveel meisjes door zijn charmes waren gevallen voor hem vanaf het moment dat Zach en Cameron uit New York waren vertrokken. Na een paar minuten kreeg ik een ijskoude beker in mijn hand gedrukt, in combinatie met een verrukkelijke glimlach en als ik me niet vergiste ook nog eens een knipoog. Hij wist ook echt precies hoe hij me kon verleiden, want dit werkte heel erg goed. Ik stond met mijn mond vol tanden en kon hem niet eens bedanken voor de koffie. Cameron dronk van zijn eigen koffie en wenkte me. Vervolgens liep hij weer naar de deur toe en hield die opnieuw voor me open zodat ik naar buiten kon lopen. Snel nam ik een grote slok van mijn koffie en liep naar buiten.

“Ik heb trouwens met Zach gesproken,” zei Cameron plotseling na we een eindje hadden gelopen. “En we wilden aan jullie vragen of het ook goed was dat we vanaf nu een andere route zouden nemen.” Hij nam een slok van zijn koffie en keek me vervolgens aan.

Vragend trok ik mijn wenkbrauwen op. “Wat voor andere route?” vroeg ik nieuwsgierig. Olivia en ik hadden nou niet echt een vaste route in gedachten, alleen dat we zo af en toe een grote stad bezochten en uiteindelijk in Californië uit zouden komen.

Cameron haalde zijn schouders even op en nam opnieuw een slok koffie. “Nou,” begon hij aarzelend. “Als ik het goed van Olivia heb begrepen, gaan jullie gewoon wat steden langs. Wij wilden liever meer langs de hele kleine dorpjes en de wegen die amper bereden worden door auto’s.” Hij zweeg heel even om mijn reactie te peilen. Ik keek hem nog steeds met dezelfde vragende blik aan, want ik verwachtte nog meer uitleg. “Krijg je een beetje meer dat roadtripgevoel van, snap je? Steden zijn benauwend. Net zoals dit…” Cameron gebaarde om zich heen naar de auto’s en hoge gebouwen. “Dit geeft je geen vrijheid. Wegen zonder enige bebouwing er omheen waardoor je de uitgestrekte landschappen kunt zien wel. Lijkt het je iets?”