Schijn bedriegt

Hoofdstuk 9.6

Ik ben bang dat mijn verhaal binnenkort weer een lange pauze gaat hebben. Ik ben sinds de geweldige doorbraak dat ik weer begonnen ben met schrijven opnieuw vastgelopen. Het kost me heel veel moeite om woorden op papier te zetten.. Pff. Ik vind het jammer dat het daarom ook zo lang duurt voor ik weer een nieuw stuk online zet, maar vooral vervelend voor jullie! Ik hoop dat het me snel weer lukt om verder te schrijven, want het is te zonde om het niet af te maken. Ik doe mijn best!

“Natuurlijk wel,” antwoordde ik met een glimlach op mijn gezicht. “Deze keer zal ik eens niet de spelbreker zijn.” Iets wat ik de afgelopen tijd alleen maar was geweest. “Laten we maar gaan zwemmen.” Ik trok mijn arm los uit zijn greep en ging iets sneller lopen zodat ik Cameron bij kon houden.

Toen we bij het meer aankwamen, lagen her en der kledingstukken verspreid van zowel Zach als Olivia. Ik hoorde veel gelach en zag verderop in het water Olivia en Zach samen. Olivia leek het behoorlijk naar haar zin te hebben. Nooit gedacht dat ze water zo erg kon waarderen.

“Kom!” hoorde ik Olivia opeens roepen. “Het water is echt héérlijk!” Ze gebaarde wild met haar armen dat we erbij moesten komen voor ze weer door Zach werd beetgegrepen en onderwater verdween.

Ik slikte even en keek opzij naar Cameron, die tot mijn verbazing al bezig was zijn kleding uit te trekken. Hij trok even zijn wenkbrauw op toen onze blikken kruisten.

“Wat?” vroeg hij grinnikend. “Ik ga niet in mijn kleding daar in, hoor. Wie weet wat er allemaal rondzwemt.” In een vluchtige beweging trok Cameron zijn shirt over zijn hoofd waardoor ik volledig zicht had op zijn buik. Correctie: Gespierde buik.

Ik wendde beschaamd mijn blik af en plukte wat aan mijn shirt. Geen spelbreker wezen. Niet deze keer. Langzaam begon ik mijn kleding uit te trekken en deed er expres overdreven lang over zodat Cameron allang het water in was gerend voor ik überhaupt iets uit had. Op die manier kon ik gewoon rustig mijn kleding uittrekken en snel het water in gaan voor iemand iets van mijn ondergoed kon zien.

“Op deze manier is het leven wel geweldig, hè?” hoorde ik Olivia naast mij zuchten. Ik opende langzaam mijn ogen en draaide mijn hoofd iets zodat ik Olivia aan kon kijken. Ze dobberde op haar rug naast me in het water, haar armen en benen gespreid zodat ze zo min mogelijk in het water zou zakken. Haar ogen waren gesloten, ze was overduidelijk aan het genieten.

“Zeker,” antwoordde ik met een glimlach en draaide mijn hoofd ook weer iets zodat ik naar de lucht keek. Een paar waterdruppeltjes geleden van mijn wang weer terug naar waar ze hoorden, in het grote meer wat we een uurtje eerder ontdekt hadden.

Het water was heerlijk. Het was verkoelend en ontspannend tegelijkertijd. Voor het eerst sinds gisteravond viel er echt een last van mijn schouders. De autorit had me dan wel kunnen afleiden, maar dit was een betere therapie. Genieten van het hier en nu. Nergens zorgen om maken. Ook al wist ik ergens in mijn achterhoofd dat het uiteindelijk wel weer terug zou komen. Dat ik me weer ging bezighouden met het gesprek. Ik moest het overigens nog steeds tegen Olivia zeggen, maar de tijd dat ik alleen met haar was geweest was minimaal. Behalve nu, Cameron en Zach zaten in het gras verderop en wij dobberden hier alsof we op een luchtbed lagen in het water.

Rustig bewoog ik mijn handen heen en weer en raakte het wateroppervlak aan alsof ik zacht fluweel aan het strelen was. Ik moest eerlijk zeggen dat ik echt genoot. Het voelde fijn om hier in het water te liggen, ver weg van iets wat ooit onze thuissituatie was.

Ik slikte even en sloot mijn ogen. Daarmee was ik gelijk uit mijn ontspannen sfeer. Terugdenken aan de thuissituatie bracht moeilijke herinneringen met zich mee. Wat zou ik nu graag willen bellen naar huis, alleen maar om Jerry’s stem te kunnen horen. Hoe zou het met hem gaan? Zou hij enig besef hebben van mijn verdwijning? Misschien wel niet. Misschien ging het leven voor hem door zoals het altijd al geweest was. Alleen was ik er nu niet om voor hem te zorgen, maar deed mijn moeder dit, hopelijk. Ik vertrouwde er eigenlijk niet op. Waarom zou ze nu wel voor hem zorgen als ze dat eerder ook niet deed? Mijn verdwijning zou echt niet veel veranderen binnen het gezin.