Schijn bedriegt

Hoofdstuk 2.3

Het heeft even geduurd, maar hier is eindelijk het nieuwe stuk! Ik was helaas ziek en veel te druk met andere dingen, maar ik probeer weer vaker te posten. Vergeet niet om te stemmen en een reactie achter te laten!

“Ik zou heel graag met je mee willen gaan, O.,” zuchtte ik terwijl ik mijn vingers over de stof van het grote kussen liet gaan. “Maar ik weet niet of het zou kunnen.” Ik haalde even mijn schouders op en keek Olivia aan. “Mijn broertje…”

Olivia zuchtte even en ging rechtop op het bed zitten. Ze trok even aan het zwarte elastiekje aan haar pols, maar haalde hem er niet af om haar haren weer in een staart te binden. “Zoë, je broertje wordt ook ouder. Je kunt niet altijd voor hem blijven zorgen. Daarnaast is je vader er ook nog om zo af en toe voor hem te zorgen én je moeder heeft geen andere keuze als jij er niet meer bent. Nu laat ze het maar allemaal aan jou over omdat ze weet dat jij zoiets zonder te protesteren doet. Denk je niet?”

Weer was ik het volledig eens met Olivia. Ik had geen flauw idee waar ze al die wijsheid soms vandaan haalde. De eerste indruk van Olivia was meestal dat ze nogal dom over kwam. Als een agressief typetje dat liever haar vuisten gebruikte dan haar hersenen, maar als je haar beter leerde kennen merkte je wel dat onder die intimiderende laag een heel wijs meisje zat.

“Je hebt gelijk,” mompelde ik en knikte langzaam. “Mijn broertje wordt ook ouder en mijn moeder kan het ook wel… maar het is moeilijk om hem zomaar achter te laten. Ik maak me gewoon zoveel zorgen dat mijn moeder te druk met zichzelf is en daardoor Jerry vergeet. Hij is nog maar vier, Olivia. Hij kan niet voor zichzelf zorgen als het nodig is.”

Daar vreesde ik gewoon het meest voor. Dat mijn moeder Jerry zou vergeten en dat hij aan zijn lot over werd gelaten. Zoiets had ze vaak genoeg gedaan, maar dan was ik er gelukkig altijd om de zorg op me te nemen. Het risico dat er iets fout zou gaan was gelijk een stuk groter als ik er niet meer zou zijn.

“Maak je nu nog maar geen zorgen om je broertje.” Olivia schudde haar hoofd en trok nu wel het elastiekje van haar pols. Ze pakte met beide handen haar haren bijeen en bond het elastiekje er omheen. “Het is niet alsof ik nu weg zou willen gaan. Behalve als het echt heel erg uit de hand zou lopen.”

Ik knikte even. Ik hoopte eigenlijk niet dat het ooit uit de hand zou lopen. De situatie waar we beiden nu in zaten was niet geheel prettig en ik kon me niet voorstellen dat zoiets nog erger zou kunnen worden. Misschien bleven we toch voor altijd wel hier wonen en zou onze toekomst niets waard zijn. Ik wilde er liever niet aan denken, maar ik moest er zeker wel rekening mee houden.

“We zien wel,” zei ik en glimlachte heel even. “Wie weet eindigen we ooit nog wel in Californië tussen de wereldberoemde sterren.” Met mijn hand wreef ik zachtjes over mijn pijnlijke wang, die helaas elke keer begon te steken als ik teveel praatte of te breed glimlachte. Hopelijk zou de plek op mijn wang snel weer verdwijnen.

Olivia grinnikte even en knikte daarna tevreden. “Dat lijkt me wel een goed plan. En dan trouwen we gewoon beiden met twee enorm knappe acteurs en dan hebben we geld genoeg.” Ze lachte even en liet zich weer achterover vallen op haar bed.

Met een glimlach op mijn gezicht keek ik haar aan. Dat zou wat zijn, zeg. Het idee klonk in ieder geval wel heel erg aanlokkelijk. Gewoon hier vandaan vertrekken en een mooi leven met veel geld en zonder zorgen starten aan de andere kant van het land. Helaas leek me zoiets een onmogelijke droom.

Met vlugge passen liep ik weer richting mijn huis. De afstand tussen onze huizen mocht dan wel minimaal zijn, ik wilde toch op mijn hoede zijn en zeker niet het risico lopen dat ik net in die paar meter tussen Olivia haar huis en mijn huis Ben of Ray tegen zou komen. Zeker Ray niet. Ik was bang dat hij gewoon zou afmaken waar hij mee begonnen was als hij mij zou zien. Ik had wel vaker gehoord dat hier in de buurt meisjes verkracht werden door van die groepjes jongeren die zichzelf maar al te stoer vonden en ik wilde daar zeker niet één van zijn. Daarom rende ik zowat richting de voordeur en kon pas opgelucht ademhalen toen ik de deur achter me had gesloten en ik veilig in mijn eigen huis stond.

Langzaam liep ik door de gang richting de woonkamer, waar ik allerlei geluiden van de televisie hoorde komen. Een blik op de bank zei al genoeg. Mijn moeder lag daar al de hele middag en was hoogstwaarschijnlijk niet van plan om ook maar een centimeter van haar plek te komen. Ik zuchtte even en liep toen zo normaal mogelijk de woonkamer binnen. Mijn capuchon van mijn trui had ik af gedaan, maar mijn haren liet ik nog steeds langs mijn wang hangen zodat die niet goed zichtbaar was. Ik liep langs mijn moeder en mompelde een begroeting naar haar, maar zoals gewoonlijk kreeg ik geen antwoord. Het stak dat ze me negeerde, maar ik probeerde me er overheen te zetten. Ze deed het al tijden, het hoorde me nu geen pijn meer te doen.

In de keuken bleef ik stilstaan en keek even vlug in het rond. De afwas had zich tot bijna aan de onderkant van de keukenkastjes die aan de muur hingen opgestapeld, wat betekende dat ik weer aan het werk kon gaan. Zuchtend liep ik naar het aanrecht toe en liet de gootsteen volstromen met warm water. Uit een keukenkastje haalde ik afwasmiddel en kneep daarvan iets uit de fles totdat er genoeg in het water zat. Vervolgens pakte ik één voor één de borden en glazen zodat ik ze kon afwassen.