Schijn bedriegt

Hoofdstuk 9.3

Ik wilde me weer omdraaien om terug te lopen naar Olivia, weg van het gesprek en van de twee niet zo onschuldige jongens, maar op datzelfde moment viel er een stilte. Geen stilte omdat één van de twee niet meer wist wat hij moest zeggen, maar omdat ik opgemerkt was ondanks dat het zo donker was. In het kleine beetje vage licht wat over de motorkap scheen kon ik Zach’s gezicht zien. Hij keek me recht in mijn ogen aan.

Verstijfd van wat ik net gehoord had en doordat ik betrapt was, wist ik niet wat ik moest doen. Nu zat omdraaien en weglopen er al helemaal niet meer in, dus kon ik niets anders doen dan gewoon naar ze toe gaan alsof ik net pas aan kwam lopen. Ik kuchte even door de nervositeit die nu door mijn lichaam gierde, maar ook omdat ik daarmee aankondigde dat ik hun aandacht wilde. Ik kon nu het best doen alsof ik helemaal niets gehoord had. En vooral: Pokerface.

“Hoi, ehm,” begon ik met een ongemakkelijke glimlach op mijn gezicht. Nu was ik blij dat het zo donker was dat we allemaal geen hand voor ogen zagen, hierdoor konden ze mijn knalrode hoofd tenminste niet zien. Mijn wangen gloeiden namelijk van de hitte. “Olivia vraagt of je bij haar wil komen.” Ik keek Zach niet eens aan terwijl ik het zei. Ik kon hem niet aankijken door wat ik net allemaal gehoord had.

Zach mompelde iets onverstaanbaars richting Cameron en liet zich toen van de motorkap glijden. Binnen een seconde was hij in het donker verdwenen en bleven Cameron en ik alleen over. Ik boog mijn lichaam iets opzij zodat ik met mijn heup tegen de zijkant van de auto kwam en daar tegenaan kon leunen. Cameron bestond uit niets meer dan een vlek, maar ik was maar al te nieuwsgierig naar de blik op zijn gezicht. Had hij doorgehad dat ik een deel van het gesprek had opgevangen?

We zwegen allebei voor een tijd die wel een eeuwigheid leek te duren. Cameron wist overduidelijk niets te zeggen en mijn gespreksstof was al op voor we überhaupt begonnen waren. Ik slikte, probeerde mijn gedachten over het gesprek van net volledig opzij te zetten en deed een wanhopige poging om gewoon iéts te zeggen.

“Ze vindt hem geweldig,” zei ik plotseling op een hakkelende toon. Weer stilte. Ik moest er nog meer aan toevoegen. “Olivia. Ze vindt Zach geweldig. Ze wilde dat ik hem haar kant op stuurde zodat ze weer even alleen konden zijn.” Tot mijn verbazing kwam het er allemaal nog redelijk overtuigend uit. Het leek op die manier helemaal niet alsof ik net van mijn stuk was gebracht.

Cameron snoof even. “Dus moest jij maar weg?” Zijn stem klonk verrassend vrolijk. Alsof hij net helemaal niet geïrriteerd was geweest door het gesprek wat tussen hem en Zach had plaatsgevonden. Ik wist eerlijk gezegd niet of het nou toneelspel was of dat hij écht vrolijk was.

Ik glimlachte vaagjes. “Ik vind het niet erg, hoor.” Oké, misschien was ik op dit moment liever bij Olivia gebleven dan dat ik hier nu met Cameron stond, maar daar viel niets meer aan te doen. “Dan kom ik jou gewoon vervelen.”

Hij grinnikte even en ik deed mee. Of Cameron nou een toneelspelletje speelde met zijn vrolijkheid of niet, ik deed het in ieder geval wel. Ik kon mijn gedachten er totaal niet bij houden en dacht steeds weer terug aan wat ik gehoord had. Maar om dat nou te laten merken.

“Ik vind je niet vervelend, hoor.” Cameron’s stem was iets zachter geworden. Hij hees zichzelf plotseling op de motorkap en gaf er een klopje op als teken dat ik naast hem moest komen zitten. Ik was alert, maar hees mezelf ook op de motorkap zodat ik naast hem kon zitten. Vanuit mijn ooghoeken keek ik hem aan en rilde even.

“Heb je het koud?” vroeg Cameron bezorgd. Ik schudde mijn hoofd, maar voor ik het wist voelde ik zijn grote, sterke arm om me heen klemmen en zaten we al met de zijkant van ons lichaam tegen elkaar aangedrukt. “Beter?”

Elke spier in mijn lichaam was aangespannen. Wat voor bedoelingen had hij op dit moment? Als ik het echt koud had gehad, dan had ik net zo goed een vest kunnen pakken. Ik had het idee dat hij hele andere dingen van plan was.

“J… ja.” Opnieuw van mijn stuk gebracht, ik kon weer eens geen normaal woord uitbrengen. Ik haalde diep adem en blies de lucht vervolgens langzaam weer uit om zo te kunnen ontspannen. Het nare gevoel bleef, maar ik probeerde me er zo min mogelijk op te focussen.