Schijn bedriegt

Hoofdstuk 8.1

Gelukkig werd het al snel een stuk gezelliger met Zach en Cameron. Met name met Cameron, want ik had Zach nog steeds vaak wantrouwende blikken in mijn richting zien werpen en ik voelde me eigenlijk helemaal niet bij hem op mijn gemak. Het was maar goed dat hij meer naar Olivia toetrok en die twee dus voornamelijk met elkaar waren, want ik zou zeker niet graag alleen willen zijn met hem.

De eerste paar uur was wel een beetje raar en vooral ook ongemakkelijk. We zaten met twee jongens in de auto die we amper kenden en we moesten nog heel veel tijd met hen doorbrengen. Samen slapen, samen eten, samen reizen. Er zou waarschijnlijk amper meer een moment komen waarop Olivia en ik alleen zouden zijn, dat was nu helemaal voorbij. Vanaf nu zouden we alles met zijn vieren doen. Ik had mijn mond heel lang dichtgehouden toen we onderweg waren naar de volgende bestemming. Olivia daarentegen kletste zoals altijd non stop en de jongens deden vrolijk mee. Ze probeerde erachter te komen hoe hun leven eruit zag voordat ze besloten naar Los Angeles te gaan. Zo wisten we nu dat Zach en Cameron collega’s van elkaar waren in één of andere koffiezaak en ze naar dezelfde school gingen. Zo hadden ze elkaar leren kennen. De twee waren al snel bevriend geraakt en waren tot de ontdekking gekomen dat ze dezelfde toekomstdroom hadden. Toen ongeveer een maand geleden Zach zijn oom opeens met het voorstel kwam dat Cameron en Zach naar Los Angeles konden komen, twijfelden de jongens geen moment. Dit was hun kans en die moesten ze met beide handen aangrijpen. Ze hadden al hun spullen gepakt, voorbereidingen getroffen en waren er toen vandoor gegaan.

Cameron en Zach waren een week langer onderweg dan wij waren, maar zij kwamen ook van verder weg en waren een paar keer een hele dag in een stad gebleven als het hen beviel. Het was overduidelijk te merken dat deze jongens ook zoveel mogelijk plezier wilden maken onderweg, wat héél toevallig ook het motto was van Olivia. Daardoor werd ze alleen maar enthousiaster en wist ik bijna wel zeker dat we nu elk moment van de dag plezier zouden hebben. Ik besloot me er maar gewoon bij neer te leggen, het was onvermijdbaar en ik moest maar gewoon met hen mee doen. Anders zou ik weer een spelbreker zijn en ik kon het niet goed gebruiken als drie mensen zich aan mij ergerden. Olivia alleen was al genoeg.

Na zo’n twee uur lang uithoren was Olivia tevreden met de informatie die ze had gekregen en vond ze dat het de beurt was van de jongens om ons vragen te stellen. Ik had haar een paar keer een boze blik toe geworpen, want ik wilde zeker niet over ons praten, maar Olivia nam gelukkig het woord. Ze was discreet over onze situatie, iets wat me behoorlijk verbaasde omdat Olivia nogal een flapuit was. Maar blijkbaar schaamde ze zich net zoals ik voor onze thuissituaties en werden die amper vermeld. Ze vertelde wel dat we waren weggelopen van huis en dat de auto die we hadden meegenomen niet van ons was, iets waar ze dan wel weer schaamteloos over kon praten. Ik was bang geweest dat Cameron en Zach er op af zouden knappen dat we een auto hadden gestolen, maar ze leken het helemaal niet erg te vinden. Volgens mij keek Zach er zelfs wel een beetje van op, omdat hij ons er niet voor aan had gezien. Natuurlijk wist hij niet dat Olivia al het werk had gedaan en ik er met knikkende knieën bij had gestaan omdat ik te bang was om ook maar iets te doen.

Uiteindelijk was het ijs gebroken. Ondanks de blikken van Zach, die gelukkig wel minder vaak voorkwamen, voelde ik me meer op mijn gemak. Het was duidelijk dat deze jongens ons niets kwaad zouden doen en dat we zeker een hele gezellige tijd met hen konden hebben. Daarbij kwam dat ik me ook nog steeds behoorlijk aangetrokken voelde tot Cameron en ik er alles aan wilde doen om dicht bij hem in de buurt te blijven als Zach en Olivia er weer vandoor waren gegaan met elkaar. Dat deden ze namelijk elke keer als we weer even ergens stopten voor een pauze. Maar gelukkig na al die pauzes, kwamen we eindelijk aan in de stad waar we al veel eerder hadden moeten zijn, was het niet zo geweest dat we pech hadden gehad en we ongelofelijk opgehouden waren. Springfield.

Springfield was een grote stad, maar minder groot dan Nashville. Overal reed verkeer en we konden met moeite een plek vinden waar we de auto konden parkeren. Zach en Olivia waren gelijk op onderzoek uitgegaan en hadden ons beloofd dat ze over een uur weer terug bij de auto zouden zijn. Daardoor bleven Cameron en ik samen achter, maar een probleem vond ik het zeker niet. Nu waren we eindelijk weer even alleen, waar we nog niet vaak de kans toe hadden gekregen behalve in onze rustpauzes.