Schijn bedriegt

Hoofdstuk 9.2

“De volgende keer verzinnen we wel iets anders, goed?” stelde Olivia voor. “Misschien kunnen Zach en ik wel iets bedenken waarbij jij niet nodig bent.” Ze haalde haar hand weer van mijn been en ik meende haar even zacht te horen lachen. “Zach en ik zijn een geweldig team, weet je. Ik ben heel blij dat we ze zijn tegengekomen, Zoë. Hij is zo…”

Ze maakte haar zin niet af, maar ik wist wel wat ze allemaal dacht. Geweldig, een lekkerding, de mannelijke versie van Olivia. Ze zag hem echt zitten. Nog nooit eerder had ik zoiets meegemaakt, dat Olivia daadwerkelijk zo erg voor een jongen zou vallen. Maar ik gunde het haar heel erg. Ondanks dat ik Zach nog niet volledig leek te vertrouwen door de manier waarop hij constant op mij reageerde, was ik blij dat Olivia eindelijk een bron van geluk had gevonden. Ze verdiende het na haar ellendige thuissituatie. Zij mocht ook even genieten van het leven zonder dat haar moeder haar leven steeds maar weer verpestte.

“En Cameron dan?” vroeg Olivia nieuwsgierig. “Ik zie heus wel hoe jullie doen als je bij hem in de buurt bent hoor. We hebben ze echt goed uitgekozen.” Ze grinnikte zachtjes en gaf me tegelijkertijd een por in mijn zij waardoor ik een plotselinge beweging maakte.

Onbewust verscheen er toch een glimlach op mijn gezicht. Voorzichtig keek ik even achterom richting de auto, maar daar was vrijwel niets te zien ook al hoorde ik hun stemmen nog wel. “Hij is wel leuk,” antwoordde ik veel te neutraal. Olivia wist wel wat ik daar mee bedoelde, want ze slaakte gelijk een kreet. Nu was het mijn beurt om haar een por te geven waardoor ze weer een gilletje slaakte.

“Ik wist het,” siste ze enthousiast. “Dit is toch geweldig? Nu kun je eindelijk eens stoppen met aan Ben te denken en je focussen op iemand die tientallen keren leuker is.” Olivia sloeg haar arm om mij heen zodat ze me naar zich toe kon trekken. “We kunnen dubbeldaten!”

Dat laatste zei ze weer iets te hard waardoor ik geschrokken achterom keek, maar de stemmen hielden niet op dus hadden Cameron en Zach waarschijnlijk niets gehoord. “O., doe normaal. We gaan niet dubbeldaten. Waarschijnlijk willen ze dat niet eens.” En waarschijnlijk zag Cameron me niet eens op die manier zitten, dacht ik er achteraan. Ik kon het me namelijk niet voorstellen dat hij me leuk vond. Misschien gezellig ja, omdat Zach en Olivia al met elkaar optrokken en hij dus ook gezelschap moest zien te vinden, maar ik kon me écht niet voorstellen dat hij me zag zitten.

“Ga naar hem toe,” zei Olivia opdringerig en duwde me iets van zich af. “We moeten er voor zorgen dat we zoveel mogelijk tijd met elkaar doorbrengen.” Blijkbaar wilde Olivia wel héél graag een dubbeldate hebben.

“Olivia…” Ik zuchtte overdreven en stond toen op. Wat moest ik doen dan? Doodleuk naar hem toe lopen en subtiel vragen of Zach even naar Olivia kon gaan zodat ik bij Cameron alleen kon zijn? Nee, dat klonk logisch. “Kan je hem niet gewoon deze kant opsturen?” Veel gemakkelijker.

Ik zag vaagjes dat Olivia wild haar hoofd schudde en met haar handen richting de auto gebaarde. Goed, het was duidelijk dat ik haar haar zin maar moest geven. Zuchtend draaide ik me om en slofte langzaam richting de auto. Nog steeds waren Zach en Cameron aan het praten, maar ik focuste me er niet op totdat ik dichter bij hen was. Ik had geen idee hoe ik het aan moest pakken, dus bleef ik eerst nog even stilstaan en keek twijfelend richting de auto. Ondertussen luisterde ik mee met het gesprek tussen Cameron en Zach, ik moest wel weten of het het juiste moment was om het gesprek te onderbreken.

En dat was het moment dat ik iets opmerkzaams opving. Door de lage stemmen van de twee was het moeilijk om de woorden in eerste instantie te verstaan, maar hoe beter ik me concentreerde hoe duidelijker het voor me werd.

“We moeten wachten,” hoorde ik Cameron zeggen, duidelijk geïrriteerd. “Je bent veel te opdringerig, straks gaat het nog opvallen.” Ik hoorde een diepe zucht, duidelijk van Zach die blijkbaar net zo geïrriteerd als Cameron was.

“Je bent veel te voorzichtig,” bromde hij. “Het zijn onschuldige meisjes. Die hebben helemaal niet door wat we nou precies willen.” Ik hoorde een klap op de motorkap. Waarschijnlijk frustratie van Zach. “Op deze manier gaat het dus nóóit lukken, hè?”

Ik wilde nog langer luisteren naar wat ze te zeggen hadden, maar door de gedachten die gelijk door mijn hoofd spookten kon ik me daar niet langer op concentreren. Uit de woorden van Cameron en Zach kon ik gelijk iets opvatten. Hun bedoelingen. En die bedoelingen leken een stuk onschuldiger dan zij zich in eerste instantie voordeden. Was dat echt wat ze met ons van plan waren? Gebruiken en dumpen?