Schijn bedriegt

Hoofdstuk 10.3

Ik hapte direct naar lucht toen ik merkte dat ik mijn adem ingehouden had. Ik bleef het me maar afvragen. Hoe kreeg hij het toch voor elkaar?

Olivia en Zach waren verdwenen, merkte ik op toen ik ze weer begon te zoeken. Waarschijnlijk waren ze naar een iets rustiger plekje gegaan om elkaar af te lebberen. Ik grinnikte even en liep toen langzaam van de dansvloer af in de richting waar Cameron naar toe was gegaan. Mensen duwden me allerlei kanten op als ik ze passeerde, het was hier ook echt veel te druk.

Ik kneep mijn ogen voor een paar seconden even dicht en haalde weer diep adem. Het leek wel alsof ik uit het niets draaierig begon te worden. Dat moest wel door de drukte en de warmte komen. Het was hier namelijk een broeikas.

Ik duwde wat mensen opzij zodat ik me een weg richting de bar kon wurmen. Daar moest het wel wat minder druk zijn. Het leek wel een eeuwigheid te duren, maar uiteindelijk bereikte ik de bar en lukte het me om een plekje te veroveren toen een groepje mensen de bar verliet. Ik plofte neer op de barkruk en leunde met mijn armen op het glazen oppervlak. Dat voelde koel aan, wat al voor een beetje verlichting zorgde.

Maar het draaierige gevoel nam niet bepaald af. Het leek juist erger te worden. Ik kneep mijn ogen opnieuw dicht in de hoop dat het daarmee over zou gaan, maar niets werkte. Ik liet mijn blik over de mensen glijden en probeerde Cameron te zoeken, maar hij was net zoals Olivia en Zach verdwenen.

“Gaat het wel?” hoorde ik een stem vlak bij mijn oor. Ik draaide verward mijn hoofd en zag dat een barman naar me stond te kijken. In zijn handen hield hij een glas dat hij net aan het afdrogen was. “Je ziet nogal bleek.”

Ik wilde mijn hoofd schudden maar dat lukte niet eens. Zonder nog een woord te zeggen tegen de barman, liet ik me van de barkruk glijden en begon weer te lopen. Richting de uitgang. Ik moest frisse lucht hebben.

Ik liep niet meer recht, ik botste tegen elk persoon op waar ik langs liep, wat voor scheldwoorden en boze blikken zorgde, maar het kon me op dat moment niet veel schelen. Ik had geen flauw idee wat me overkwam. Vijf minuten geleden stond ik nog te dansen en nu leek het wel alsof ik elk moment van mijn stokje kon gaan.

Een paniekerig gevoel schoot door me heen. Mijn drankje smaakte bitter. Niet zoals het hoorde. Nu pas realiseerde ik me dat dat en de duizeligheid wel eens iets met elkaar te maken kon hebben.

Ik bereikte de uitgang, duwde de portier aan de kant en struikelde naar buiten. Een frisse lucht streek langs mijn wangen terwijl ik voorover viel en op mijn knieën terecht kwam. Ik wilde overgeven, maar zodra ik mijn mond opende kwam er helemaal niets uit. De muziek nam af tot ik alleen nog maar het gebonk van de bas hoorde. Mijn zicht werd wazig, het enige wat ik nog kon onderscheiden waren mijn handen van de grijze stoeptegels. Ik hapte naar adem en probeerde overeind te komen, maar mijn lichaam leek totaal niet meer mee te werken. Ik raakte in paniek. Ik wilde huilen, schreeuwen, om hulp roepen, maar ik kon niets meer. Langzaam voelde ik hoe ik naar voren begon te vallen en ik dichter bij de grond kwam. Ik sloot mijn ogen toen ik de harde grond tegen mijn lichaam voelde.

Het laatste wat ik nog meemaakte was hoe ik voelde dat ik weer van de grond werd getild en zelfs het gebonk van de bas afstierf.