Schijn bedriegt

Hoofdstuk 4.6

Olivia’s definitie van winkelen was duidelijk anders dan die van mij. Ik had het natuurlijk wel kunnen verwachten toen ze me in het restaurant met zo’n mysterieuze blik aankeek. Ze had iets in haar hoofd gehaald wat ten strengste verboden was. En natuurlijk moest ik meewerken, maar ik was ook veel te overdonderd om er überhaupt tegen in te gaan. Zodra we de eerste winkel binnen waren gelopen ging Olivia heel subtiel te werk. Ze liep gewoon tussen de rekken door en koos uit wat ze leuk vond. Niemand leek iets door te hebben toen ze de beveiliging van de kledingstukken begon te trekken en de vervolgens wegstopte in haar tas. Daarna trok ze me weer mee naar buiten en gingen we richting de volgende winkel. Toen ik haar gevraagd had waarom ze in godsnaam kleding aan het stelen was, zei ze dat we het geld wat we hadden meegenomen beter voor andere dingen konden gebruiken. Toen Olivia eenmaal de smaak te pakken had, zette ze mij ook aan het werk en was de buit wel heel gemakkelijk binnen te halen.

Een paar uur later zaten we weer in de auto. Mijn hart bonkte in mijn keel van spanning, maar Olivia leek behoorlijk rustig en was heel erg in haar nopjes met het geweldige plan. Ik keek steeds om me heen, omdat ik bang was dat er opeens iemand naar ons toe zou komen en ons aan zou houden. Naast me hoorde ik Olivia overdreven zuchten en rolde ze met haar ogen toen ik haar aankeek. Op haar schoot had ze de sieraden uitgestald en over het stuur van de auto hing een stapeltje kleding. Mijn kleding lag nog steeds als een hoopje op mijn schoot en eerlijk gezegd durfde ik het niet meer aan te raken. Alsof het besmet was met iets. Het steelvirus.

“Zoë, je stelt je aan,” mompelde Olivia terwijl ze de sieraden bij elkaar begon te rapen. “Ze hebben ons niet door gehad, hoor. We worden niet gepakt.” Ze trok haar tas van de achterbank naar zich toe en begon de sieraden in te laden. De kleding volgde daarna en ze zette de nieuwe zonnebril die op het dashboard lag op.

“Maar we hebben het wel gestolen,” fluisterde ik, alsof ik bang was dat iemand ons zou horen ondanks dat alle deuren en ramen van de auto dichtzaten. “Heel erg veel.” Ik keek weer richting de kleding op mijn schoot. Het was echt heel erg veel kleding, als mensen er achter zouden komen…

Opeens werden mijn gedachten onderbroken door Olivia die de auto weer startte. “Zoë, hou er gewoon over op,” mompelde ze terwijl ze haar hoofd wat draaide zodat ze achteruit kon kijken. De auto kwam langzaam in beweging en reed de parkeerplaats weer af. “We gaan hier nu weg, dus niemand komt er achter, oké? Geniet er nou maar gewoon van, daarvoor hebben we het meegenomen.” En daarmee was het onderwerp afgedaan. Olivia gaf vol gas waardoor de auto wegschoot en weer richting de centrale weg reed.

Ik tilde de kleding van mijn schoot en gooide het naar achteren zodat het op mijn tas terecht kwam. Later zou ik alles dan wel gaan inpakken. Of ik het ging dragen was natuurlijk een tweede, want ik had zo’n idee dat ik me echt veel te schuldig ging voelen omdat ik er niet netjes voor had betaald. Olivia drukte de radio weer aan en begon gelijk mee te zingen met het nummer wat aan het afspelen was. Met haar vingers tikte ze op het stuur en haar hoofd bewoog mee op het ritme van de muziek.

Onwillekeurig glimlachte ik toch even en besloot op dat moment het gevoel maar zoveel mogelijk van me af te zetten. Dat was altijd al mijn probleem, ik bleef teveel in dingen hangen en kon dan nergens meer van genieten. Het nummer op de radio was afgelopen en de stem van de dj klonk door de auto toen hij het volgende nummer aankondigde.

Ik hapte naar adem en keek toen met een grijns op mijn gezicht naar Olivia, die net zo erg naar mij terug grijnsde. “Deze is zo geweldig,” zuchtte ik toen de muziek begon. Ik merkte al dat mijn voet mee begon te bewegen op de maat en zodra de stem van de zanger door de auto klonk, begon ik mee te zingen. Olivia grijnsde nog steeds naar mij en zette vervolgens in tijdens het refrein, zodat we allebei heel hard maar vooral ook heel vals aan het meezingen waren. Na het refrein barstten we allebei in lachen uit en voelde ik me gelijk een stuk fijner dan een paar minuten geleden. De rest van het nummer zong ik iets zachter mee en ik keek zo af en toe even door de voorruit naar buiten om te zien welke kant we op gingen tot ik me iets bedacht.

“Ik moet nog een plek uitkiezen,” zei ik tegen Olivia en begon gelijk al in het dashboardkastje te rommelen op zoek naar de kaart die ik daar had weggestopt. Ik trok hem tussen wat spullen uit en vouwde hem gelijk open. “We zijn nu…” mompelde ik terwijl mijn blik over de kaart gleed en ik uiteindelijk mijn wijsvinger op de kaart legde. “Hier. We kunnen naar het noorden gaan?” Ik keek Olivia vanuit mijn ooghoeken aan, die haar schouders ophaalde. “Nashville?” vroeg ik toen.

“Nashville,” herhaalde Olivia mij en trok een tevreden gezicht. “Dat lijkt me wel wat. Volgens mij is het een leuke stad. Genoeg jongens.” Overdreven wiebelde ze met haar wenkbrauwen en stak haar tong naar me uit toen ik een verontwaardigd gezicht trok. “Kom op, Zoë. Je kunt heus wel een beetje plezier maken, toch?”

Ik zuchtte overdreven en vouwde de kaart maar weer op. We moesten toch nog een heel stuk rechtdoor rijden voordat we een andere kant op moesten, dus kon ik de kaart net zo goed nu even opbergen. “Ik kan wel plezier maken ja,” mompelde ik toen ik de kaart terug in het dashboardkastje had gestopt. “Maar het hoeft niet altijd met jongens.” Ik kon ook best op een andere manier heel erg veel plezier hebben. “Alleen staat niet met jongens niet in jouw woordenboek,” zuchtte ik overdreven toen ik Olivia’s zogenaamd beledigde blik zag.

Gelijk grijnsde ze weer en knikte. “Precies. Je hoeft toch niet gelijk iets met een jongen te doen? Je kunt er ook alleen plezier mee hebben. Een goed gesprek bijvoorbeeld, zoals jij altijd wil hebben.” Dat laatste zei ze op een plagende toon, waardoor ik haar met mijn elleboog in haar zij porde en ze een slinger aan het stuur gaf. De auto schoot even op de linker weghelft, maar Olivia stuurde hem al snel weer terug.

“Je bent vervelend, O.” Ik wierp haar een valse blik toe en keek toen weer door de voorruit naar buiten. De zon hing inmiddels alweer laag en zou binnen een paar uur volledig verdwenen zijn. Dan was er alweer meer dan een dag voorbij dat we van huis waren vertrokken. “Maar vooruit. We kunnen vanavond wel plezier hebben, omdat jij het zo nodig wil.”

“Zo wil ik het graag horen,” zei Olivia terwijl ze het stuur met één hand losliet om haar duim op te steken. Daarna ging haar hand weer richting de radio en draaide ze hem harder. “En nu gaan we weer zingen.” Ze wachtte even tot de muziek weer begon en bewoog haar hoofd alweer mee op de muziek. “Eén, twee, drie.” Toen zetten we allebei luidkeels in en zongen zo vals als we konden mee met de muziek.