Schijn bedriegt

Hoofdstuk 9.1

Hoofdstuk negen.

Zwijgend zat ik voor me uit te staren. Op de achtergrond hoorde ik gelach en het gekraak van verpakkingen, maar ik probeerde er zo min mogelijk op te letten. Voor me lag het aangebroken pak koekjes van Cameron, maar ik had het met geen vinger meer aangeraakt. Ik weigerde te eten. Het zou wel iets te maken hebben met mijn schuldgevoel.

Ook had ik de rest van de tijd helemaal niet meer gesproken. Olivia en Zach waren in de zevende hemel door de enorme voedselvoorraad en Cameron leek er ook redelijk van te genieten, maar ik vond het maar niets. Terwijl zij enorm veel lol hadden, luidkeels meezongen met de radio en aten alsof ze dagenlang zonder enig voedsel in hun maag hadden rondgelopen, zat ik alleen maar naar buiten te kijken. Geen van de drie had me gevraagd wat er aan de hand was en waarom ik niet gezellig meedeed, volgens mij hadden ze namelijk wel door wat mijn reden was. Ik kon er ook niets aan doen dat ik zo zwak was en me gelijk al schuldig voelde als ik per ongeluk op een slak ging staan.

Even keek ik achterom richting het geluid. Cameron zat bovenop de stapel met tassen uit de kofferbak en Olivia en Zach hadden plaatsgenomen op de motorkap van de auto. Om hen heen lag overal afval. Het zou me niets verbazen als alles binnen een dag op zou zijn en ze me dan weer zouden proberen te strikken om als lokaas te dienen.

Ik zuchtte diep en draaide me weer om. Mijn blik dwaalde af naar de donkere omgeving. Ik kon niet eens meer onderscheiden wat nou precies de weg was en wat het veld waar we zaten. Je moest het op gevoel doen. Zo lang je nog een zachte ondergrond onder je voeten voelde, wist je dat de kans dat je plotseling overreden werd door een auto heel erg klein was.

We waren een uurtje geleden gestopt. Zach had geen zin meer om te rijden, Olivia was het niet van plan van hem over te nemen en Cameron had niet eens voorgesteld om door te rijden. Daardoor waren we midden op één of andere weg beland in niemandsland. Dat was het nadeel van het plan van Cameron en Zach. Geen mensen in de buurt en dus zeker geen slaapplekken. Het zag er naar uit dat we de nacht met zijn vieren in de auto moesten doorbrengen. Ik zag er nu al tegen op.

“Zal ik nou jou maar eens komen vergezellen?” De stem kwam zo plotseling dat ik bijna overeind schoot van schrik. Ik draaide mijn hoofd snel, maar zag niets anders dan een donkere vlek. Even hoorde ik geschuifel van voeten en plofte er iemand naast me neer. “Waarom wil je er niet bij komen zitten, Zoë?”

Ik haalde mijn schouders op, ook al wist ik dat het niet eens te zien was. “Jullie lijken het wel heel gezellig met zijn drieën te hebben. Ik heb geen zin om het te gaan verstoren met mijn sombere gedoe.”

“Ben je somber dan?” Ik hoorde ongerustheid. Opnieuw haalde ik mijn schouders op en zuchtte diep. Misschien was ik wel een beetje somber, ja. Niet alleen omdat de heimwee op begon te spelen, maar ook door het voorval van vanmiddag. Het zat me totaal niet lekker, ook al viel er nu vrij weinig aan te doen.

“Het spijt me, O.” Ik draaide mijn hoofd opzij zodat ik naar de persoon naast me kon kijken. Mijn ogen waren eindelijk weer een beetje gewend aan het donker zodat ik de blonde haren van Olivia vaag kon zien. Ze waren omhoog gebonden in een staart zodat ze uit haar gezicht bleven. “Ik voel me gewoon niet zo goed.”

Ik voelde een hand op mijn been, die vervolgens even zachtjes heen en weer wreef. Daarna klopte ze één keer op mijn been en zuchtte ook. “Het spijt mij ook. Van vanmiddag. Ik weet dat je dat niet leuk vond. Zit je daar mee?”

Ook al kon ik haar gezicht nauwelijks zien, wist ik dat ze me met haar meest ongeruste blik aankeek. Ik hoorde het gewoon in haar stem. Ik wilde opnieuw mijn schouders ophalen, maar weerhield mezelf er deze keer van. Ze zag het toch niet.

“Het is niet erg,” antwoordde ik. “Ik bedoel, leuk was het niet maar we moesten natuurlijk ook eten…” Altijd probeerde ik haar geen schuldgevoel aan te praten. Het zou haar kwetsen als ik zou zeggen dat ik er eigenlijk helemaal niet van gediend was en er behoorlijk mee zat. Daarom probeerde ik het allemaal minder erg te laten lijken dan het werkelijk was.